Not an easy year

We zitten er helemaal klaar voor en de spanning stijgt. Peter en Birgit zijn zojuist gearriveerd en de lichten zijn gedimd. We worden omringt door vrienden en familieleden en voor ons zitten jongens en meiden van overwegend Aziatische afkomst. Nadat de toespraken voorbij zijn volgt het gedeelte waar we voor zijn gekomen. Één voor één worden mensen naar voren geroepen tot het moment daar is. Via het grote videoscherm zien we vanachter het theaterdoek een bekend gezicht naar voren komen en tegelijkertijd wordt bijbehorende naam ons via de speakers medegedeeld: “Gabrielle Anna Barbara Laarhoven, Master in Advanced Clinical Physiotherapy! Een big smile komt tevoorschijn. YES, het is binnen!

April

Het is alweer bijna een jaar geleden dat we ons laatste blog schreven. Op dat moment waren we bezig om ons leventje weer een beetje op orde te krijgen nadat we na onze lange reis op onze voorlopige eindbestemming waren aangekomen. We hadden onze intrek genomen in een klein appartementje in de achtertuin van Peter en Birgit in het plaatsje Stirling, net iets buiten de stad Adelaide in het zuiden van Australië.

Nadat Leander na een kort verblijf in Nederland weer in Australië was aangekomen kon hij direct beginnen bij zijn nieuwe werkgever: Joe Ceravolo, eigenaar van een groot familiebedrijf en tevens de grootste fruitteler in Zuid-Australië. De taakomschrijving was simpel, pluk zoveel mogelijk appels in een zo kort mogelijke tijd. Een beetje een niet lullen maar plukken achtige baan dus maar een uitstekende manier om wat geld te verdienen om de rekening mee te kunnen betalen.

Gabrielle was op dat moment alweer een aantal maanden bezig met haar studie aan de Universiteit van Zuid-Australië, de UniSA. Alhoewel het begin haar gemakkelijk was afgegaan en de eerste HD was binnen gehengeld werd het tempo nu flink opgeschroefd en moesten de eerste schriftelijke opdrachten worden ingeleverd. Ook het nieuwe beoordelingssysteem was even wennen. Het hoogst haalbare cijfer is High Distinction (HD) en daarna volgen Distiction (D), Credit (C), Pass (P) en tot slot Fail (F). Het niveau was hoog en het gebruik van de Engelse taal nog geen vanzelfsprekendheid maar met hard werken sloeg Gabrielle zich door deze eerste maanden.

Ondertussen kreeg Leander positief nieuws van het Australian Physiotherapy Council (APC) met de mededeling dat de geschiktheidsbeoordeling op basis van zijn Nederlandse diploma’s was afgerond en het interim certificaat was toegekend. Dit betekende dat hij een registratie kon aanvragen bij het Australian Health Practitioners Regulation Agency (AHPRA), vergelijkbaar met het Nederlandse BIG-register. Die aanvraag werd enkele dagen later in het centrum van Adelaide ingeleverd en het was weer een stap in de goede richting om als fysiotherapeut aan de slag te gaan.

Enkele dagen later kregen we een verplichte dag vrij vanwege ANZAC-day. ANZAC staat voor ‘Australian and New Zealand Army Corps’ en op ANZAC-day worden militairen, veteranen en gevallenen geëerd tijdens een ‘dawn service’.

We besloten om met Peter en Birgit mee te gaan en woonden de dawn-service in Stirling bij. De service begon om 6.30 uur bij het kleine oorlogsmonument in het centrum van het dorp. Het was een drukte van belang en ondanks alle vroegte waren er zo’n 200 mensen gekomen om de soldaten te eren en hun respect te betuigen. Het was een koude maar windstille en vredige ochtend in Stirling.

Mei

De herfst was gearriveerd en de bladeren begonnen te verkleuren en te vallen. Toch was het oogstseizoen nog niet voorbij en werden dagelijks nog vele kisten met appels gerooid. Inmiddels was Leander, die op de boomgaard Lee werd genoemd, supervisor geworden. Het hield overigens niet veel meer in dan dat hij verantwoordelijk was voor de kwaliteit van de appels en de hoeveelheid kisten die werden geplukt. Verder was het ‘business as usual’.

Een aantal weken daarvoor was Leander trouwens een van de docenten van Gabrielle tegen gekomen in het centrum van Stirling. Professor Lorimer Moseley is een internationaal vooraanstaand wetenschapper op het gebied van pijn en de functie van het brein. Hij leidt een onderzoeksgroep aan de universiteit van Zuid-Australië genaamd ‘Body in Mind’. Omdat we hem eind 2018 tijdens een cursus in Melbourne hadden gesproken herkende hij Leander waarna Leander vervolgens direct van de gelegenheid gebruik maakte om te vragen of de onderzoekgroep wellicht nog mensen zocht ter ondersteuning van onderzoeksprojecten. Enkele weken later kreeg Leander een email van Lorimer waarin hij een plek aanbood binnen een groep die onderzoek doet naar cognitieve flexibiliteit. Daarnaast nodigde hij Leander ook uit om mee te fietsen met zijn fietsclub die een aantal keer per week een rondje fietst door de Adelaide Hills. Met andere woorden, Leander viel met zijn neus in de boter.

Juni

Dit kwam met name goed uit omdat het bleek dat de AHPRA-registratie langer in beslag nam dan we vooraf hadden ingeschat. Het bleek namelijk dat, om in aanmerking te komen voor een registratie, er eerst een werkgever moest worden gevonden die een baangarantie kon verlenen. Echter, de meeste werkgevers geven in hun advertentie aan dat een kandidaat in het bezit moet zijn van een AHPRA-registratie. Hierdoor val je dus eigenlijk tussen de wal en het schip en het maakt het proces er niet sneller op. Ook verlangt het AHPRA een minimale score van 7 op alle onderdelen van het Engelse taalexamen. De laatste keer dat we dit examen hadden gedaan had Leander een 9 een 8,5 een 7,5 en een 6,5 gescoord. Het taalexamen moest dus worden herkanst om te kunnen voldoende aan de AHPRA-eisen.

Het waren drukke maanden en om tussen het werk en studie even te ontspannen besloten we naar een typisch Australisch sportevenement te gaan, Australian Rules Football oftewel ‘Footy’, wat onder andere gespeeld wordt in de Adelaide Oval.

Australian Rules Football is een sport die eigenlijk alleen in Australië wordt gespeeld. Het is hier immens populair en is een combinatie tussen rugby en voetbal. Het lijkt sterk op Gaelic football wat met name in Ierland gespeeld wordt. Het was een prachtige wedstrijd en de score ging op en neer maar uiteindelijk wist de thuisspelende ploeg, de Adelaide Crows, de wedstrijd te winnen en de mensen gingen volledig uit hun dak. Zo hadden we de Australiërs nog niet eerder gezien.

Op de boomgaard ging het werk intussen van plukken naar snoeien. Gabrielle denderde ondertussen ook stevig door met haar studie. Opdrachten werden ingeleverd en kwamen meestal met een hoog cijfer weer terug.

Leander zocht intussen online en via via naar een baan, wat zoals gezegd een voorwaarde is voor het verkrijgen van een AHPRA-registratie. Het was bijna half juni en het AHPRA verlangde een baangarantie vóór 13 juni omdat zij anders de aanvraag zouden intrekken en Leander een nieuwe aanvraag zou moeten doen, uiteraard met bijbehorende kosten tot gevolg. Via een klasgenoot van Gabrielle kwamen we in contact met een particuliere fysiotherapiepraktijk in Strathalbyn, op ongeveer een half uur rijden van Stirling. Enkele dagen later volgde een sollicitatiegesprek die zonder problemen verliep. Nog diezelfde middag ontvingen we een contractvoorstel en deze werd direct doorgestuurd naar het AHPRA en alles werd in gang gezet.

Het AHPRA verlangde echter nog een aantal aanvullende documenten die vanuit Nederland moesten worden opgestuurd, ook dit werd voor elkaar gemaakt en het AHPRA beloofde dat de aanvraag in de bestuursvergadering van 1 augustus zou worden besproken waarna de uitslag kort daarna zou worden gecommuniceerd.

Op de boomgaard was het koud en grauw maar gelukkig had Leander gezelschap gekregen van Britt en Tenika, twee Nederlandse meiden waar hij eerder mee had samengewerkt op de wijngaard, die vervolgens door het westen van Australië waren gereisd en nu weer waren teruggekeerd naar Zuid-Australië om te werken. Het was leuk en gezellig om tijdens het snoeien lekker in het Nederlands te kunnen praten.

Intussen vierden we de verjaardag van Gabrielle, alweer het tweede jaar op rij dat we dit ver van huis en zonder familie en vrienden vierden. In tegenstelling tot in Nederland viel de verjaardag van Gabrielle midden in de winter en dus waren de dagen kort en regenachtig. 's Ochtends werd het met Peter en Birgit gevierd en ‘s avonds reden we naar Ingrid die nog een aantal andere mensen had uitgenodigd, waaronder haar Indiase vriend Devan, die toevallig ook jarig bleek te zijn.

Britt en Tenika waren ook gekomen en konden bij Ingrid blijven slapen. De volgende ochtend blies Gabrielle de kaarsjes op de taart uit en pakte ze het pakketje uit wat de ouders van Gabrielle hadden opgestuurd. We maakten er een gezellige dag van.

Juli

Een aantal dagen later was Leander uitgenodigd voor een bijeenkomst in de fysiotherapiepraktijk in Strathalbyn. Tijdens de bijeenkomst werd hij samen met zijn collegae bijgeschoold over methoden waar in de praktijk mee wordt gewerkt, de ‘Connect Therapy’ en de ‘Thoracic Ring Approach’. Het begin van de bijeenkomst was uitermate boeiend maar niet veel later kwamen de Connect Therapy en de Thoracic Ring Approach aan bod. Waar in de afgelopen jaren de fysiotherapie is veranderd van een overwegend biomedische/biomechanische benadering naar een bio-psychosociale benadering werd in deze praktijk nog altijd veel waarde gehecht aan het eerste en werd veel nadruk gelegd op bewegingspalpatie en het corrigeren van bewegingssegmenten, handeling die bewezen ineffectief zijn gebleken.

Even dacht Leander dat hij zich in het programma Bananensplit of Candit Camera bevond, aangezien hij had verwacht dat dit een moderne fysiotherapiepraktijk zou zijn, maar niets was minder waar en gedesillusioneerd keerde hij huiswaarts. De volgende dag stuurde Leander een email naar de praktijkeigenaar dat de werkwijze in de praktijk niet overeenkwam met zijn manier van werken en zijn interpretatie van de wetenschap.

De aanbieding werd ingetrokken en het contract verscheurd. Het voelde echter meer als een opluchting dan een teleurstelling. Het betekende wel dat de AHPRA-registratie in het geding kwam, maar dat was van latere zorg.

We begonnen ons langzamerhand steeds meer thuis te voelen in Stirling. Peter en Birgit hielpen ons waar ze konden. Zo maakten ze regelmatig een warme hap voor ons klaar, keken brieven na die moesten worden verstuurd of namen ons mee naar een evenement of een diner met hun vrienden of kinderen. Al met al werden we dus ontzettend goed opgevangen.

Gabrielle kachelde als vanouds lekker door met haar studie. Het gebruik van de Engelse taal ging haar steeds beter af en ze was nu halverwege het jaar. Haar eerste stage stond op het punt van beginnen en we besloten op zoek te gaan naar een klein autootje zodat ze naar haar stage kon komen. Daarnaast zouden in September de ouders van Gabrielle naar Australië komen en de auto wellicht kunnen gebruiken.

We kochten een Volkswagen Golf en reden er direct mee naar Hahndorf, middenin de Adelaide Hills. Hahndorf is een oude Duitse nederzetting en is uitgegroeid tot een toeristische trekpleister. Overal zie je toeristenwinkeltjes met Duitse prullaria, Duitse bierlokalen en Duitse eetcafés.

Er zijn meerdere kleine plaatjes in de Adelaide Hills die hun naam danken aan de eerste Duitse immigranten. De meeste van deze plaatsnamen zijn echter tijdens de Eerste of Tweede Wereldoorlog veranderd vanwege de haat die er tegen Duitsers was ontstaan. Zo werd een plaatsnaam als Grünthal veranderd in Verdun maar Hahndorf heeft zijn naam ondanks alles behouden.

Naast de vele Duitse immigranten zijn er in de loop der tijd ook veel Nederlanders naar Adelaide gekomen en omdat zij toch verlangen naar Nederlandse producten is er een Nederlands winkeltje geopend, de ‘Ducth Pantry’.

We besloten even langs te gaan en konden ons niet bedwingen om een broodje kroket te bestellen.

Augustus

Begin Augustus begon het weer langzaam maar zeker wat op te knappen en we besloten een dagje naar Victor Harbor te gaan samen met Britt, Tenika en twee Australische meiden.

We stapten aan boord van een speedboot om dolfijnen te bekijken die in een vrij grote school in de baai rond Victor Harbor zwemmen.

Het was een prachtige dag en de dolfijnen kwamen nieuwsgierig bij onze boot kijken en genoten daarnaast van de golfen waar ze zich af en toe als ware surfers door mee lieten nemen.

Na deze ontspannen middag moesten we ons in de daaropvolgende week helaas weer op serieuzere zaken richten. Leander moest opnieuw op zoek naar een baan.

Na twee sollicitaties te hebben gehad kwam hij in contact met ‘Adelaide Exercise Physiology (AEP) Health Group’. Een praktijk voor inspanningsfysiologen met een klein fysiotherapie team. Tijdens de sollicitatie werd Leander verwelkomt door de praktijkeigenaar, Reuben van der Zalm. Hij vertelde dat zijn ouders naar Australië waren geëmigreerd maar dat hij helaas geen woord Nederlands sprak. De sollicitatie verliep heel goed en een dag later kreeg Leander een contractaanbieding toegestuurd. Eindelijk kon de AHPRA-registratie worden afgerond. Als alles goed ging zou die in September volgen.

September

Begin september bezochten we samen met Peter, Birgit en hun dochter Teresa de Royal Adelaide Show. Een heel groot evenement wat met name gericht is op de landbouw en veeteelt rondom Adelaide. Er worden onder andere houthak wedstrijden georganiseerd, er zijn shows met dieren en keuringswedstrijden voor schapen en koeien. Het was opnieuw een prachtige dag en we genoten met volle teugen.

Om het feest compleet te maken kreeg Leander in de daaropvolgende week zijn AHPRA-registratie binnen. Nu was het alleen nog wachten op zijn behandelaarsnummers die nodig zijn voor het declareren van zorgkosten, voordat hij daadwerkelijk aan de slag kon.

Enkele dagen later kwamen Roy Glas en Nick Bleeker aan in Adelaide, twee vrienden van Leander uit Warmenhuizen die vanuit Perth door West-Australië waren gereisd alvorens ze naar Adelaide waren gekomen.

Om de Nederlandse invasie compleet te maken kwamen twee dagen later de ouders van Gabrielle aan op het vliegveld van Adelaide. Een moment waar we samen lang naar uit hadden gekeken en nu was het dan eindelijk zover. Tom en Julia hadden de reis opgebroken in twee delen en hadden een aantal dagen in Singapore doorgebracht voordat ze het laatste stuk naar Adelaide hadden afgelegd. Behoorlijk vermoeid kwamen ze aan. We gooiden de koffers in de achterbak en reden rechtstreeks naar Stirling waar ze een AirBNB hadden gehuurd.

De koffers waren nog niet uitgepakt of we planden onze eerste trip. Enkele dagen later stapten we in de auto en reden we naar de Flinders Ranges, een natuurgebied ten noorden van Adelaide. Het was een lange rit en na zo’n zes uur rijden kwamen we aan bij Merna Mora Station, middenin de Flinders Ranges.

Tom en Julia namen hun intrek in een van de huisjes en wij sliepen in onze tent bovenop de auto. De volgende dag reden we door de Flinders Ranges richting Wilpena Pound, waar we een wandeltocht zouden maken.

We werden getrakteerd op een waanzinnig landschap en links en rechts van ons zagen we allerlei dieren zoals emoes, kangoeroes, wallaby’s en allerlei soorten vogels.

Die dag maakten we een wandeling van zo’n vierentwintig kilometer naar de top van Saint Mary Peak, met haar 1189 meter hoogte is het de hoogste berg in de Flinders Ranges.

Het was een prachtige maar pittige tocht, dwars door een krater met een uitgestrekt en droog landschap. Het was ontzettend leuk om de hele dag met elkaar door te brengen en we keuvelden lekker voort.

We stopten regelmatig voor een broodje en wat te drinken en een aantal uren later stonden bovenop St. Mary Peak. De terugtocht was echter behoorlijk uitdagend dus we waren blij dat we uiteindelijk weer bij het beginpunt aankwamen.

’s Avonds bespraken we tijdens het avondeten de plannen voor de volgende dag en zochten vervolgens ons bed op. Op weg naar onze tent keken we nog even omhoog en zagen we dat de wolken waren weggetrokken en de sterrenhemel tevoorschijn was gekomen. Het was adembenemend mooi.

De volgende ochtend verkenden we kort de omgeving rond onze camping gevolgd door een ontbijtje en het inpakken van de spullen. Het was zondag dus we besloten langzaam maar zeker weer richting Adelaide te rijden.

Onderweg maakten Tom en Leander nog een korte wandeling door ‘Aligator Gorge’, een prachtige kloof met, in tegenstelling tot de droge Flinders Ranges, een geheel andere temperatuur en klimaat.

Rond het avonduur kwamen we vermoeid maar voldaan weer aan in Stirling, we hadden een prachtig weekend gehad.

Op de boomgaard was het voorjaar geworden en het werk veranderde dan ook van het snoeien van bomen naar het planten daarvan.

Daarnaast stonden de kersenbomen in bloei en moesten er netten worden ophangen en opgerold. Met andere woorden, er was genoeg te doen.

Het daaropvolgende weekend reisden we opnieuw af naar Victor Harbor en maakten we met Tom en Julia dezelfde boottocht als we eerder met Britt en Tenika hadden gemaakt.

Deze keer was de boottocht echter iets langer en verkenden we de buitenwateren rond Victor Harbor. Hier zwemmen in de wintermaanden namelijk ‘Southern Right’ walvissen rond. Zij komen hier om te jongen en vervolgens hun kroost klaar te stomen voor de lange reis naar Antarctica en zich daar te voeden.

Door de walvisjacht was deze walvissoort hier volledig verdwenen maar in de laatste jaren ziet men een onverwachte terugkeer en er wordt dan ook alles aan gedaan om de walvissen te beschermen. Het is bijvoorbeeld ten strengste verboden om dicht bij de walvissen te komen en daar hield de schipper zich keurig aan.

De maand September is de laatste maand waarin je een kans hebt om de walvissen te zien want de meeste walvissen hebben Victor Harbor dan alweer verlaten. We hadden geluk dat een walvismoeder zich samen met haar kind nog even ophield in het ondiepe water. Regelmatig zagen we een van beide boven water komen om te ademen en ondanks de flinke afstand was het adembenemend om te zien.

Oktober

We genoten met volle teugen van het gezelschap van Tom en Julia en we probeerden dan ook zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen. Overdag maakten Tom en Julia vaak mooie wandelingen door de omgeving van Stirling en als we tijd hadden liepen we graag met ze mee.

Zo verkenden we in het weekend samen het Belair National Park en ondanks het regenachtige weer genoten we van de rust en de prachtige natuur om ons heen.

We wilden samen met Tom en Julia zoveel mogelijk van Zuid-Australië verkennen en zodoende werd de volgende trip alweer gepland. Enkele dagen later pakten we onze spullen weer in om naar Kangaroo Island (KI) te vertrekken. Het was donderdagmiddag en we vertrokken met twee auto’s richting Cape Jervis en stapten rond 20.00 uur aan boord van de veerpont die ons naar Penneshaw op KI bracht.

KI is een relatief klein eiland voor de kust van Adelaide en heeft een fantastische flora en een evenzo mooie fauna.

We zouden drie nachten op het eiland verblijven maar Tom en Julia besloten daar nog twee nachten aan vast te plakken. We verbleven in en rond het Flinders Chase nationale park, wat nu overigens ernstig wordt bedreigd, en gedeeltelijk is verwoest door bosbranden.

Op vrijdag maakten we een prachtige wandeling rond door het park en genoten we van het prachtige weer en de mooie natuur.

Diezelfde avond bezochten we 'Admirals Arch' en bij zonsondergang de vuurtoren van Cape du Couedic.

Het waaide ontzettend hard op het eiland maar gelukkig lag onze camping beschut tussen de bomen en struiken van het nationale park waardoor we rustig konden slapen.

Nadat ’s ochtends iedereen was ontwaakt namen we ontspannen een ontbijtje om vervolgens weer in de auto te stappen.

We bezochten het prachtige Vivonne Bay en Seal Bay met haar grote zeeleeuwen kolonie.

De volgende dag was het koud en regenachtig dus we besloten terug te rijden naar de veerpont, daar iets te eten en afscheid van elkaar te nemen. Tom en Julia namen onze terreinwagen en wij stapten aan boord van de veerpont. Niet veel later verlieten we KI, terug naar het vaste land.

We reden snel naar huis omdat we de volgende dag weer vroeg uit de veren moesten. Leander zou namelijk bij zijn nieuwe werkgeven beginnen. Met goede moed vertrok hij ’s ochtends richting de stad en kwam tevreden weer thuis. Hij had een goede keuze gemaakt om de eerste baan in Strathalbyn te laten schieten. Uiteindelijk was het al het gedoe met zijn AHPRA-registratie waard geweest.

Een aantal dagen later was het onvermijdelijke moment aangebroken. De ouders van Gabrielle zouden weer huiswaarts vertrekken. De spullen werden ingepakt en met tegenzin stapten we in de auto.

Op het vliegveld dronken we nog een kop koffie waarna we samen naar de gate liepen. Het afscheid viel ons allemaal zwaar en bezorgde ons een weemoedig gevoel. We hadden een ontzettend fijne tijd gehad maar de zekerheid dat we binnen een etmaal weer ver van elkaar verwijderd zouden zijn zorgde voor de nodige emoties. We hielden elkaar nog een laatste keer stevig vast en vervolgens zwaaiden we nog een keer naar de bedroefde gezichten van Tom en Julia.

In de dagen die daarop volgenden moesten we, en met name Gabrielle, hier behoorlijk van bijkomen. We probeerden elkaar op te vrolijken maar dat viel niet altijd mee. We konden ons gelukkig optrekken aan het feit dat de studie van Gabrielle bijna ten einde was en Leander eindelijk aan het werk kon als fysiotherapeut.

November

November 2019 zal de geschiedenis ingaan als de maand waarop een van de ergste bosbranden in de Australische geschiedenis uitbrak. In staat New South Wales braken zelfs meerdere gigantische branden uit die zich, onder invloed van de vroege droogte en de harde wind, in hoog tempo verspreidden. De bosbranden waren, en zijn nog altijd, voortdurend in het nieuws en gespreksonderwerp nummer 1. Alhoewel New South Wales ver van ons verwijderd is, is het ook in South Australia oppassen geblazen. Ook hier is het droog en de temperatuur loopt soms op tot boven de veertig graden. Als er vervolgens een harde wind opsteekt zijn alle ingrediënten voor een ramp aanwezig.

Peter en Birgit hebben ons een aantal weken geleden dan ook volledig bijgepraat over het evacuatieplan en wat we moeten doen in het geval van een naderende brand. We hebben verschillende mobiele applicaties gedownload die ons waarschuwen in het geval van een zo'n brand. Er zijn onder andere een aantal safe-zones ingesteld in en rond Stirling waar mensen naartoe kunnen gaan als er geen mogelijkheid meer bestaat om naar de stad te vluchten. Laten we hopen dat het niet nodig zal zijn.

Ondertussen ging, ondanks de ramp die zich elders in het land afspeelde, het normale leven gewoon verder. Rond half november kwam de band U2 naar de stad en we hadden daar reeds ruim van tevoren kaarten voor besteld. Op een warme en zomerse dinsdagmiddag reden we naar een uitverkochte Adelaide Oval. In de warme buitenlucht werden we weggeblazen door de vele hits die U2 gemaakt heeft. Alhoewel er wat sleet op zit, bewezen ze dat ze nog altijd een wereldband zijn.

Gabrielle was inmiddels begonnen met haar laatste stage en dat viel behoorlijk tegen. Haar stage begeleidster was er eentje van de oude stempel en liet weinig ruimte voor discussie en zelfontplooiing. Het zorgde voor een gespannen sfeer wat helaas niet ten goede kwam aan de kwaliteit. Maar ook hier sloeg Gabrielle zich doorheen en sloot de stage ondanks alles met een ruime voldoende af. Het betekende dat ze aan alle eisen van de studie had voldaan en zich Master of Science in Advanced Clinical Physiotherapy mocht noemen.

December

Om een volledige registratie als fysiotherapeut te krijgen moeten we hier in Australië een aantal examens doen. Het eerste examen, het ‘Written Assessment’ stond voor Leander op 5 december op het programma. Het Written Assessment is een kennistoets waarin de onderdelen musculoskeletaal, cardiorespiratoir en neurologie worden getoetst. De toets bestaat uit 120 meerkeuzevragen en eerder dan verwacht kreeg Leander de uitslag van het examen toegestuurd. Het bleek ruim voldoende te zijn waardoor de tweede horde in het proces was genomen, nu alleen de praktijkexamens nog.

Enkele dagen later volgde de diploma-uitreiking van Gabrielle. ’s Ochtens vroeg meldde ze zich bij de City West Campus van de UniSA waar ze in een toga werd gehesen. Het was boven de veertig graden in de stad en er stond een enorme wind. Peter en Birgit waren ook naar de diploma-uitreiking gekomen en samen met Leander namen ze plaats in de grote zaal. Het was een prachtige ceremonie met vele stokoude plichtplegingen door mannen en vrouwen in klassieke kostuums. De vele studenten werden naar voren geroepen en na lang wachten werd Gabrielle eindelijk ook het podium opgevraagd om haar diploma in ontvangst te nemen. Eindelijk de beloning van een jaar keihard werken, het was dik verdiend.

Tijdens de ceremonie kreeg Peter een berichtje op zijn telefoon dat er een brand was uitgebroken in Woodside, zo’n twintig kilometer van Stirling. Peter en Birgit schoven ongemakkelijk heen en weer op hun stoel en nadat de ceremonie ten einde was haasten ze zich naar huis om vandaaruit het nieuws te volgen.

Bij thuiskomst bleek dat vrienden van Peter en Birgit, die dichterbij de vuurhaard wonen, uit voorzorg hun huis hadden verlaten en bij Peter en Birgit waren aangekomen. Het zekere voor het onzekere.

Diezelfde dag besloten wij, samen met Roy en Nick de Adelaide Hills te verlaten en te gaan kamperen in de York Peninsula, op ongeveer vier uur rijden van Adelaide. Het nationale park waar we naartoe wilden gaan was echter afgesloten vanwege het hoge brandgevaar.

Onderweg pakten grote rookwolken zich boven ons samen en het was duidelijk dat er meerdere brandhaarden waren ontstaan in de loop van de dag. Via een speciale applicatie op de mobiele telefoon hielden we alles goed in de gaten zodat we veilig naar de York Peninsula konden komen. Gelukkig konden we zonder al te grote problemen om de brandhaarden heen rijden maar later bleek dat er in en rond Woodside meer dan zeventig huizen waren afgebrand.

De dag erna namen de temperatuur en de wind gelukkig sterk af waardoor ook het brandgevaar daalde. Hierdoor was het toegestaan om het nationale park te betreden waar we nog een nacht zijn verbleven. De volgende dag keerden we na een mooi en gezellig weekend weer huiswaarts.

Op kerstavond besloten we om samen met Peter en Birgit naar de St. Peter’s Cathedral te gaan om de kerstmis bij te wonen. Op exact dezelfde plek waren we Peter en Birgit vorig jaar tegen gekomen en hadden ze ons het appartement in hun tuin aangeboden.

Nu was er inmiddels een jaar voorbijgegaan waarin ontzettend veel is gebeurd en waarin we een hele bijzondere band met ze hebben opgebouwd. Het was bijzonder om dit met hen op dezelfde plek te delen.

De volgende dag waren we samen met Nick en Roy uitgenodigd om kerst te vieren bij Peter, Birgit en de kinderen. Peter en Birgit hadden alles in het werk gesteld om er en leuke kerst van te maken. Het heerlijke eten was in overvloede aanwezig en we genoten met volle teugen. Het was warm in Stirling, dus we brachten de rest van de dag door in de tuin met een biertje in de ene hand en een tafeltennis batje in de andere.

Tweede kerstdag, oftewel Boxing Day, brachten we door aan het strand van West Beach, niet ver van het centrum van Adelaide. De temperatuur was hoog maar het water aangenaam verfrissend.

Een kleine week later sloten we het jaar af op een camping vlakbij Maslin Beach waar een aantal jongeren een klein festival hadden georganiseerd met bands en dj’s.

De sfeer was uitstekend en het werd een bijzondere avond, met name omdat Roy de volgende dag zou beginnen aan zijn lange reis terug naar West-Australië om zijn vriendin op te zoeken. Nadat we de volgende dag een Nieuwjaars duik hadden genomen in de ruige zee bij Maslin Beach namen we afscheid van elkaar en wensten we Roy een goeie reis.

En zo kwam er een einde aan een jaar waarin ontzettend veel is gebeurd. Een jaar waarin we verder zijn gegroeid, samen, door elkaar en met elkaar. Waarin een studie is afgerond, registraties zijn voltooid, taaltoetsen zijn herkanst, examens zijn gehaald en banen zijn opgezegd voordat ze zijn begonnen. Zo langzaam maar zeker krijgen we meer grip op de situatie hier en zien we af en toe door de bomen weer een glimp van het bos. We zijn er nog niet maar we gaan er in 2020 weer keihard tegenaan.

Opnieuw bedankt voor het lezen en vanuit het warme Australië wensen we jullie een voorspoedig en gezond 2020!

Liefs en groetjes,

Leander en Gabrielle