Goodbye Adelaide

Ons laatste blog schreven we tijdens onze vakantie in en rond de Eyre Peninsula in Zuid-Australië. Sindsdien is er ruim een jaar voorbijgegaan en is er weer veel gebeurd. Rond die tijd was de corona situatie in Zuid-Australië behoorlijk gespannen omdat de lokale overheid had besloten de grenzen weer te openen nadat ze ongeveer een jaar lang gesloten waren geweest. Dit betekende dat mensen vanuit andere staten weer werden toegelaten in Zuid-Australië. Het nadeel was echter dat het corona virus zich makkelijker zou kunnen verspreiden maar gelukkig bleef het aantal besmetting relatief laag en zorgde het niet voor al te grote problemen.

Nadat we waren teruggekomen van onze vakantie was het zaak om ons weer op het werk te storten en de dagelijkse routine weer op te pakken. Vanwege de schoolvakanties was het in januari nog rustig in de praktijk maar dit was van korte duur en de agenda’s werden daarna weer snel gevuld.

In februari brachten we traditiegetrouw weer een bezoek aan de Adelaide Fringe en kort daarna maakte Leander zich op om naar Melbourne te vertrekken om eindelijk het praktische examen van de Australian Physiotherapy Council te doen. Dit examen bestaat uit drie onderdelen; musculoskeletaal, cardiorespiratoir en neurologie en is vereist om een volledige registratie te bemachtigen van de Australian Health Practitioners Regulation Agency (AHPRA).

De drie onderdelen worden los van elkaar getoetst en kunnen alleen in Melbourne worden afgenomen. In de laatste maanden van 2021 had Leander geprobeerd om zich de stof eigen te maken. Het onderdeel musculoskeletaal zou geen probleem moeten vormen maar de andere onderdelen zijn met name ziekenhuis gerelateerd, een setting waar we beiden niet werkzaam zijn geweest. Na een verblijf van drie dagen keerde Leander met een redelijk goed gevoel weer terug naar Adelaide.

Enkele dagen later kreeg Leander de uitslag van het examen waaruit bleek dat hij op twee van de drie praktische examens onvoldoende had gescoord. Dit was een zware teleurstelling en het duurde een paar dagen om deze teleurstelling weer te boven te komen. Omdat er tijdens en na de pandemie bijna geen examens waren afgenomen, was er een enorme wachtlijst ontstaan en dit had tot gevolg dat een herkansing enige tijd in beslag zou kunnen nemen. Mogelijk zou dit pas eind 2023 kunnen worden afgerond maar dat was van latere zorg.

We genoten van de laatste zomermaanden en in maart besloten we met vrienden naar het muziekfestival WOMAdelaide te gaan. Dit is een festival met een verzameling van internationale artiesten, voornamelijk alternatieve muziek. Het festival wordt georganiseerd in de botanische tuinen van Adelaide en is heel goed georganiseerd. De sfeer zat er goed in en we genoten met volle teugen van de prachtige livemuziek.

Langzaam maar zeker kwam de herfst in zicht en het betekende dat we ons opmaakten voor een werkvakantie naar Tasmanië waar het jaarlijkse Australian Pain Society congres op het programma stond.

Tijdens dit congres werd door het bedrijf Reality Health een virtual reality programma gelanceerd dat gericht is op de behandeling van aanhoudende pijn. Via Professor Lorimer Moseley was Leander betrokken geraakt bij de ontwikkeling van dit product en het leek ons dan ook interessant om bij de lancering aanwezig te zijn. We pakten onze backpack in met een mix van nette kleding en kampeerspullen en kwamen rond half april aan in een fris maar beeldschoon Hobart.

We luisteren naar interessante presentaties en genoten van een heerlijk diner met de jongens van Reality Health. Na het congres verbleven we nog ruim een week in Tasmanië om wat meer van het eiland te zien.

Tasmania is ongeveer twee keer zo groot als Nederland en heeft een beeldschone flora en fauna. We huurden een auto en reden naar de top van Mount Wellington, net iets buiten Hobart, waar we genoten van een prachtig uitzicht over de stad en aangrenzende natuur.

Diezelfde avond kreeg Leander bericht van het Australian Physiotherapy Council. Er was besloten om het Nederlandse fysiotherapie diploma in Australië officieel te erkennen. Dit betekende dat Leander zich geen zorgen hoefde te maken over een eventuele herkansing maar direct een aanvraag kon indienen voor een AHPRA-registratie. De opluchting en blijdschap waren groot.

Nadat we Hobart hadden verlaten reden we naar het zuidoosten van het Tasmanië waar we de ferry namen richting Bruny Island. Dit eiland werd door Abel Tasman in 1642 ontdekt maar hij zette er geen voet aan wal. In 1777 deed kapitein James Cook dit wel en verbleef een aantal dagen in Adventure Bay. Op die plek stopten we onze auto en genoten we van het uitzicht over zee.

Die avond overnachten we in South Bruny National Park. Met een klein tentje en beperkt kookgerei was het een klein beetje behelpen maar we genoten met volle teugen van de natuur en een wallaby die een kijkje kwam nemen bij onze tent.

De dag erna vertrokken we richting Hobart om het Museum of Old and New Art te bezoeken. Het is een heel bijzonder gebouw wat zich voornamelijk onder de grond bevindt. Het museum heeft een even zo bijzondere verzameling kunst en de meningen zijn verdeeld over de kwaliteit ervan. Het weer in Hobart was frisjes maar gelukkig overwegend droog.

De volgende ochtend vertrokken we naar Port Arthur, een plaatsje met een zeer grote historische impact. Port Arthur werd in 1830 gesticht voor het oogsten van hout. Kort daarna werd het echter omgebouwd tot een penitentiaire inrichting voor de zwaarste Engels criminelen.

Gedurende een periode van 44 jaar werden mensen hier te werk gesteld, opgesloten, en fysiek en psychologisch mishandeld. Ontsnappen was mogelijk maar leidde vaak tot niets en gevangenen kwamen zich meestal na enkele dagen weer melden. In het begin van de twintigste eeuw werd Port Arthur gesloten en veranderde in een museum waarin ex-gevangenen rondleidingen verzorgden.

In 1996 vond er in Port Arthur een vreselijke schietpartij plaats wat bekend is komen te staan als de Port Arthur Massacre. Op 28 April van dat jaar liep Martin Bryant het toeristencafé met aangrenzende souvenirwinkel binnen en opende met semiautomatische wapens het vuur op de aanwezigen. Hij doodde daarbij 35 mensen en verwondde 23 anderen. Dit drama had tot gevolg dat de Australische overheid per direct besloot om wapens te verbieden.

Het is bijzonder dat er tijdens de rondleiding nauwelijks aandacht wordt besteed aan deze gebeurtenis. Het lijkt erop dat het trauma zo groot is dat men het er niet over wil hebben. Of wellicht wil men de toeristen niet afschrikken. Maar het zou ook kunnen zijn dat men herhaling wil voorkomen en er daarom zo min mogelijk aandacht aan wil schenken. Het café is verbrand en afgebroken. Op die plek is een gedenkplaats ontwikkelt met een grote haag eromheen waardoor je van buitenaf niet kan zien wat het is.

Na een indrukwekkende dag, stapten we in de auto en vertrokken in noordelijke richting. We sloegen kamp op in Dunally. Het weer was guur en het waaide hard. De volgende dag maakten we een prachtige wandeling richting het uitkijkpunt over Wineglass Bay en de dagen erna spraken we af met een oud-collega van Leander in Launceston, gelegen in het Noorden van Tasmanië.

Samen maakten we wandelingen door de Cataract Gorge en langs de Esk river. Het weer was inmiddels iets veranderd en het was kouder en natter geworden. We waren dan ook blij dat we een paar dagen bij Crista en Will konden logeren.

Na Launceston was het tijd om weer in zuidelijke richting naar Hobart te vertrekken. We brachten de nacht door een AirBNB, net iets buiten Hobart. De volgende dag leverden we onze huurauto weer in en vertrokken weer naar Adelaide.

Ongeveer een week nadat we in Adelaide waren aangekomen kregen we verontrustend nieuws vanuit Nederland. Er waren bij Gabrielle haar oma meerdere bloedproppen in haar benen ontdekt en dit was dusdanig ernstig dat de doorbloeding in haar benen volledig was afgesneden. De doctoren hadden aangegeven dat een eventuele operatie bijzonder zwaar zou zijn en dat het onduidelijk was hoe oma hier eventueel weer uit zou komen. Gabrielle boekte diezelfde dag nog een vlucht naar Nederland maar de situatie verslechterde zo snel dat oma een dag later overleed in het ziekenhuis.

Een aantal dagen later waren we in Nederland om afscheid te nemen van oma Noersiti en de begrafenis bij te wonen in Doesburg. Het was heel bijzonder dat we erbij aanwezig konden zijn en het was mooi om samen met de Molukse gemeenschap afscheid te nemen van oma.

Omdat we zo kort daarvoor naar Tasmanië waren geweest en behoorlijk wat vakantiedagen hadden verbruikt, beperkten we onze reis naar Nederland tot maximaal twee weken. De laatste dagen in Nederland brachten we door met familie en vrienden en genoten van de voorjaarszon. Het was fijn om weer even in Nederland te zijn.

Terug in Australië pakten we de draad weer op. We stortten ons op het werk en de winter was inmiddels aangebroken. Voor Australische begrippen viel er relatief veel regen en in de oostelijke staten (Queensland en New South Wales) zorgde dit voor het tweede jaar op rij voor overstromingen.

In de maand juni vertrok Leander voor een paar dagen naar Canberra, de hoofdstad van Australië, om voor Reality Healtyh een congres te bezoeken. Een week later hadden we ter ere van de verjaardag van Koningin Elizabeth een vrije dag en besloten we een korte trip te maken naar de Zuidelijke Flinders Ranges en het plaatsje Burra te bezoeken. Het is een oud plaatsje met een prachtig oud stationnetje dat alleen nog wordt gebruikt voor een toeristische stoomlocomotief.

De eerste zes maanden van het jaar waren alweer verstreken en we keken vooruit naar het tweede deel van het jaar. We maakten plannen voor de toekomst en besloten dat we begin 2023 Adelaide achter ons wilden laten om een rondreis te maken rondom Australië. Om dit voor elkaar te krijgen moesten er echter wel behoorlijk wat zaken worden georganiseerd. Het zaadje was echter geplant en we besloten stap voor stap toe te werken naar ons doel.

We deelden onze plannen met onze ouders en zij stelden voor om een gedeelte met ons mee te reizen. Stap één was sparen, stap twee was onze baan opzeggen en stap drie was om onze auto en kampeerspullen gereed te maken.

In de tussentijd vergaten we niet om van het leven te genieten. Gabrielle had voor haar verjaardag in 2021 een rondvlucht met een klein vliegtuigje cadeau gekregen. We hadden echter ideale weersomstandigheden nodig en daardoor was de vlucht zo’n twaalf maanden uitgesteld. Nu was het dan eindelijk zover en in de vroege ochtend van 10 juli stapten we aan boord van een 4-zits Piper Archer II vliegtuigje.

We maakten een mooie rondvlucht over een gebied iets ten zuiden van Adelaide, rond de Murray River en Lake Alexandrina. Gabrielle kreeg de eer om voor een korte periode het vliegtuigje te besturen onder toeziend oog van Vince, onze piloot. Het was een koude maar zonovergoten dag met nauwelijks een zuchtje wind.

Toen we echter op de terugweg over de Adelaide Hills wilden vliegen ontstond er toch wat turbulentie. Dit werd echter vakkundig vermeden door Vince en na een vlucht van ongeveer een uur, zette hij het vliegtuigje weer aan de grond.

Nadat we het internet hadden afgespeurd in een zoektocht naar een goede tweedehands 4x4 terreinwagen gingen we op bezoek bij Wayne om te kijken naar zijn Toyoya Landcruiser Prado. Het geboden bedrag werd geaccepteerd en de volgende dag pikten we onze ‘nieuwe’ auto op. We hadden deze specifieke auto uitgekozen omdat dit een ideale auto is om mee rondom Australië te reizen.

We besloten om onze ‘oude’ Mitsubishi Challenger niet te verkopen zodat onze ouders daarin konden reizen en op die manier konden besparen op een eventuele huurauto of camper. De ouders van Gabrielle hadden inmiddels hun vlucht geboekt en we maakten plannen om samen naar de Australian Open in Melbourne te gaan. De moeder van Leander boekte samen met haar vriendin Nel een ticket naar Sydney voor begin maart.

In de wintermaanden was het weer ronduit onstuimig. Een storm trok door de Adelaide Hills en zorgde voor omgewaaide bomen en veel schade aan huizen en elektriciteitskabels. Toen we de volgende dag een rondje gingen fietsen moesten we regelmatig van de fiets om over, onder en soms door omgewaaide bomen te kruipen.

De maanden daarna stonden in het teken van werk, sporten en sport kijken. Er werd een halve marathon gelopen, Leander deed mee aan de ‘Pain Revolution Ride’ door de Fleurieu Peninsula en we bereidden ons voor op de triatlon in Moana, begin December. Daarnaast bezochten we het wereldkampioenschap T20 cricket waarin Nederland Zuid-Afrika op sensationele wijze versloeg.

De Australische media waren dolenthousiast over deze bijzonder prestatie dus het was wat vreemd om te zien dat er in de Nederlandse media weinig aandacht voor leek te zijn.

Na een lange, natte en koude winter was eindelijk het voorjaar aangebroken en we genoten van de zonnige dagen met mooie zonsondergangen.

Op 11 december was het dan eindelijk tijd voor de Moana triatlon. We hadden veel getraind en waren er helemaal klaar voor. Helaas viel het weer wat tegen, het miezerde en de oceaan was onstuimig. Het weerhield ons er echter niet van om zo hard mogelijk te zwemmen, fietsen en rennen en uiteindelijk konden we terugkijken op een mooie sportdag.

De resterende dagen van december werden benut om aan de auto te werken. We sloopten de achterbanken uit de Toyota en bouwden er een vloer met opbergdozen in. In het laadruim werd ruimte gemaakt voor een koelkast en voorraadkist en aan de achterdeur werd een kleine opklaptafel bevestigd.

Daarnaast installeerden we een tweede accu met zonnepaneel waardoor de koelkast continu van stroom kan worden voorzien. Er werd een tent op het dak geplaatst en twee zonneschermen geïnstalleerd. We waren nagenoeg klaar om te gaan reizen.

Vanuit Nederland bereikte ons ondertussen het bericht dat Nel, de vriendin van de moeder van Leander was gediagnosticeerd met longkanker. Een reis naar Australië was wel het laatste waar zij op zat te wachten en Nel en Nel besloten dan ook om hun reis naar Australië te annuleren.

Ondertussen was Gabrielle druk bezig om zoveel mogelijk spulletjes te verkopen via Facebook marketplace. Voor de overige spullen hadden we opslag kunnen regelen bij Joe Ceravolo, onze voormalige werkgever op de appelboomgaard alsook bij Peter en Birgit, onze voormalige huurbazen.

Kerstavond brachten we traditiegetrouw door in St. Peter’s Cathedral samen met Peter en Birgit en vlak na oud en nieuw stapelden we onze spullen op twee pallets en pakten we de auto’s in om naar Melbourne te vertrekken.

En zo is onze tijd in Adelaide tot een einde gekomen. We hebben hier ruim vier jaar mogen verblijven en hebben echt een prachtige tijd beleefd. We zijn vanaf het allereerste moment ontzettend goed opgevangen en hiervoor zijn we iedereen heel erg dankbaar.

Er is geen twijfel over mogelijk dat we Adelaide zullen gaan missen. Het is een prachtige stad met prachtige stranden, overweldigende natuur en een leuk centrum. Het is ook een stad die heel goed aansluit bij onze levensstijl. Nu is het echter tijd voor een nieuw hoofdstuk.

We willen iedereen in en rond Adelaide uit de grond van ons hart bedanken voor alle hulp en de fantastische tijd die we hier hebben gehad.

Liefs en groetjes,

Leander en Gabrielle