Massatoerisme

Het is een raar fenomeen. Je bent als reiziger vaak op zoek naar dat ene mooie, speciale, afgelegen plekje. Dat strandje, dorpje of straatje waar niemand anders komt. Echter, omdat iedereen op zoek is naar hetzelfde kom je uiteindelijk toch op precies dezelfde plekken. Het is een continue zoektocht waarbij vele verhalen over de ‘speciale’ plekjes de ronde doen. Je hoort backpackers in hostels tegen andere backpackers zeggen: ‘Ik ben vandaag naar zo’n fantastisch plek geweest, geen toerist te zien, daar moeten jullie ook naartoe gaan!’ Het woord verspreidt zich en voor je het weet wordt de bewuste plek overlopen door toeristen. In feite ben je zelf onderdeel van de stroom die je eigenlijk wilt ontlopen. Het is de tegenstrijdigheid van het massatoerisme.

Voor onderstaande alinea is een wereldatlas geen overbodige luxe maar we zullen het kort houden.

De afgelopen dagen zijn we vanuit de plaats Moalboal op het eiland Cebu naar het eiland Bohol gereisd, alwaar we een aantal dagen hebben doorgebracht. Daarna zijn we doorgereisd naar een klein eiland genaamd Siquijor waar we ook een aantal dagen zijn verbleven. Vervolgens hebben we Siquijor vanochtend achter ons gelaten en hebben we de veerpont genomen richting de kustplaats Dumaquete op het eiland Negros Oriental. Daar zijn we aan boord gestapt van de veerpont die ons terugbracht naar het eiland Cebu, alwaar we bij aankomst direct in de bus zijn gestapt richting Cebu City. Vanaf Cebu City vliegen we morgen via Kuala Lumpur naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Volgt u het nog?

Door de Tao Expeditie zijn we ontzettend verwend met afgelegen strandjes en onbewoonde eilanden, waar in de verste verte geen toerist te zien was. Net wanneer je gaat denken dat dat normaal is arriveer je op het eiland Bohol en je beseft direct dat dit niet het geval is. Bohol is een prachtig groen eiland in de Centrale Visayas, bekend door haar ‘Chocolate Hills’, prachtige stranden en de populatie Tarsiers welke op het eiland leeft. Het enige nadeel, er zijn ontzettend veel toeristen op het eiland. Na aankomst huurden we een scooter en reden naar de Chocolate Hills.

Het is een verzameling van heuvels die als bolletjes bovenop het landschap lijken te liggen. De heuvels zijn ontstaan in de tijd dat dit gedeelte van de Filipijnen nog onder de zeespiegel lag. Toen vervolgens het land omhoog werd gestuwd en de koraalriffen bloot kwamen te liggen zijn deze versteend. Als gevolg van erosie is dit gesteente in de loop ter tijd veranderd in ronde groene heuvels. In droge perioden kleuren de heuvels bruin, waardoor men ze de Chocolate Hills zijn gaan noemen.

De Chocolate Hills zijn prachtig maar de massa die erop afkomt is het aanzien minder waard. Met honderden mensen tegelijk loop je via een lange trap naar een uitkijk punt waar vervolgens ongeveer iedereen dezelfde serie foto’s maakt. Het is prachtig maar het voelt als een optocht.

Vervolgens zijn we doorgereden naar het ‘Manmade Forest’. De doorgaande weg loopt dwars door het bos. Aangekomen in het bos stonden er reeds vele busjes met overwegend Aziatische toeristen langs de kant van de weg. De inzittenden staan meestal al op het midden van de weg en wanen zich in een ware fotoshoot, zonder aandacht voor het overige verkeer om zich heen laten ze zich in allerlei poses op de gevoelige plaat vastleggen.

Nadat we het Manmade Forest achter ons hadden gelaten reden we naar een conservaat waar een populatie Tarsiers leeft. Tarsiers zijn de kleinste primaten ter wereld en hebben verhoudingsgewijs hele grote ogen.

De diertjes danken hun naam aan hun Tarsalia (middenvoetsbeentjes) welke zeer duidelijk zichtbaar zijn.

We kregen een gids toegewezen die ons in ongeveer vijf minuten door een stuk struikgewas leidde, wijzend naar een aantal plekken waar de kleine beestjes zich schuil hielden. Het was de snelste rondleiding die we ooit hebben gehad. De gids nam weer plaats en was klaar om de volgende toeristen rond te leiden.

Het werd al snel duidelijk dat we niet helemaal gemaakt zijn voor het massatoerisme.

Onze eerste kennismaking met het massatoerisme was op het tropische eiland Phu Quoc in het zuiden van Vietnam. Lopende over een afgelegen strand, welke alleen te bereiken was via een zandweggetje, zagen we ineens twee gigantische gebouwen uit het landschap verrijzen.

Later bleek het te gaan om een gigantisch resort welke over een aantal maanden in gebruik zal worden genomen en vele duizenden toeristen per jaar zal kunnen ontvangen.

Dit soort bouwwerken zijn we tijdens onze reis op verschillende plekken tegen gekomen. Zowel in Vietnam als in de Filipijnen maakt men zich op voor de oneindige stroom toeristen.

En deze stroom is reeds duidelijk zichtbaar. Of je nu in de Mekong delta, Ninh Bình of in het oude stadje Hôi An bent, de bussen en boten zijn in lange rijen opgesteld om de vele toeristen aan- en af te voeren.

Vliegvelden worden aangelegd, resorts worden gebouwd, wegen worden verbreed. En geef ze eens ongelijk.

Echter, op vele plekken zie je onafgebouwde hotels, verlaten resorts en half afgebouwde amusementsparken. Rond de plaats Huê in Centraal Vietnam bezochten we een gigantisch waterpark, half afgebouwd, vervallen, verlaten.

Ooit bijna klaar om vele toeristen te ontvangen. Met mooie glijbanen, ogenschijnlijk gereed om heerlijk vanaf te glissen, nu een spookpark.

Blijkbaar wordt er hier wat minder waarde gehecht aan een sluitende begroting.

Op het tropische eiland Boracay, welke iets ten zuiden van de hoofdstad Manila is gelegen, is het massatoerisme zo uit de hand gelopen dat er in het verleden verschillende hotels zonder vergunning zijn gebouwd en welke tevens te dicht op de vloedlijn zijn neergezet. Het blijkt dat deze hotels voor een enorme vervuiling zorgen. President Duterte overweegt een volledige sluiting van het eiland voor toeristen gedurende zes maanden. In deze periode zullen hotels zonder vergunning worden afgebroken en wordt het eiland ‘toekomstbestendig’ gemaakt om in de komende jaren meer toeristen te kunnen ontvangen.

Tijdens onze laatste dagen in de Filipijnen, welke we doorbrachten op het eiland Siquijor, hebben we ons bijzonder goed aan het massatoerisme kunnen onttrekken. We hebben in twee dagen tijd het duikbrevet voor gevorderden gehaald (Advanced Open Water Padi) en we zijn in alle rust, omgeven door een prachtige zee, vele kleurrijke vissen en het mooiste koraal ter wereld afgedaald tot een diepte van ruim dertig meter. Ver weg van de drukte op het uitkijkpunt over de Chocolat Hills...

Opnieuw bedankt voor het lezen. Jullie horen weer van ons vanuit Nepal. Veel liefs en groetjes,

Leander en Gabrielle