In een rush door Thailand

Nadat we aan boord zijn gestapt van een houten motorboot en ons opmaken voor een boottocht van een uur voelen we de eerste regendruppels, gevolgd door een stortvloed aan water. We zoeken beschutting onder alles wat we kunnen vinden en de natte poncho’s wapperen om onze lichamen. De schipper heeft zelfs een brommerhelm opgezet om zich tegen de regen te verweren. We hopen dat het een kortstondig buitje is maar het blijkt een voorbode voor twee dagen non-stop regenval, regentijd in Thailand. We bevinden ons in het waterrijke nationale park van Khao Sok in het zuidwesten van Thailand.

Ongeveer vier weken geleden lieten we het Indonesische Bali achter ons en vertrokken we richting Thailands hoofdstad Bangkok alwaar we Amber en Erwin zouden ontmoeten. Nadat we het vliegveld hadden verlaten zetten we koers naar ons hostel in hartje Bangkok. Nog geen half uur voor onze aankomst in het hostel was Erwin reeds gearriveerd en enkele uren daarna kwam ook Amber aan op de plaats van bestemming, het avontuur kon beginnen.

De plannen, die reeds van tevoren waren bekokstoofd, werden ontvouwd en na een wat rommelige nacht vertrokken we de volgende dag voor een kleine ‘city tour’ door Bangkok. Eerste stop: het ‘airplane graveyard’.

Met onze pilote Amber aan onze zijde werden we door haar getrakteerd op een uitgebreide rondleiding door de cockpits van een oude Boeing 747 en een MD-90.

Het was een geweldige ervaring om een keer achter de stuurknuppel van zo’n enorm gevaarte te zitten.

De temperatuur was hoog en de luchtvochtigheid maakte het er niet frisser op. Nadat we de vliegtuigen achter ons hadden gelaten vonden we onze verhitte lichamen even later, lurkend aan een koud biertje, terug aan het roemruchte Khao San Road, een straat die bekend staat als een van de drukste straten in Bangkok.

Er wordt gegeten, gefeest, gehandeld, gezopen, gehoerd en gesnoerd maar het meeste gebeurt lang nadat het jeugdjournaal is afgelopen, overdag is het er nog lekker rustig. Onze eerste volle dag in Thailand zat erop en we waren blij dat we die avond de hitte van de stad konden ontvluchten en aan boord konden stappen van een nachttrein die ons naar het Noord-Thailandse Chiang Mai zou brengen.

De treinreis was een belevenis op zichzelf. Ondanks het feit dat de trein erg krap was en de airconditioning op standje vrieskist stond, was het prachtig om te zien hoe het personeel een ogenschijnlijk normale trein in een handomdraai ombouwt tot een trein vol met stapelbedden.

Enigszins vermoeid kwamen we de volgende ochtend aan in Chiang Mai waar we de dagen erna een aantal leuke activiteiten ondernamen.

Diezelfde dag nog werd er de nodige adrenaline door de aderen gepompt tijdens een middag raften waar we met volle teugen van genoten.

De volgende dag huurden we een scooter om de omgeving te verkennen en weer een dag later deden we een poging tot communicatie met een aantal monniken rond een van de belangrijkste tempels binnen de ommuurde binnenstad van Chiang Mai.

Diezelfde middag namen we voor korte tijd afscheid van Amber en Erwin. We waren van plan om naar het zuiden te reizen maar er waren twee manieren om dat te doen: per trein of per vliegtuig. Uit financieel oogpunt was de trein voor ons verreweg de beste optie en zodoende maakten we ons op voor een treinreis van ruim 24 uur.

Amber en Erwin vlogen ons de volgende dag achterna om elkaar in de kustplaats Surat Thani weer te ontmoeten. De treinreis verliep erg soepeltjes. De coupé werd weer vakkundig omgebouwd tot slaapzaal en met het ontspannende bonkende geluid van het metalen onderstel op de spoorlijn, in combinatie met het gewaggel van de wagons werden we langzaam in slaap gewiegd.

De volgende ochtend stapten we over op de dag trein naar Surat Thani. We zoefden door het prachtige Thaise landschap met haar grote kalkstenen rotspartijen. Het deed ons sterk denken aan het landschap rondom Phong Nha in Centraal Vietnam. Helaas wordt het landschap ook hier, net als in Maleisië, menigmaal ‘verpest’ door een aantal gigantische palmolieplantages.

De dag trein was redelijk comfortabel en onderweg werden we zelfs van lunch voorzien. Het eten was echter van abominabele kwaliteit en van de hoeveelheid zout die het bevatte kreeg je spontaan een nieraandoening.

Gelukkig kwamen we rond etenstijd aan in Surat Thani en konden we vrijwel direct aanschuiven voor het diner om vervolgens onze intrek te nemen in ons hostel. We sliepen zoals wel vaker in een ‘dormroom’. Meestal is dat een klein zaaltje met een aantal stapelbedden en soms een gordijntje voor wat privacy. Zo niet in Surat Thani. We lagen in een kamer waar een stuk of acht matrassen op de grond waren gegooid welke direct op elkaar aangesloten lagen. Zodoende lagen we zij aan zij met een Spaans meisje en een Aziatische man met het nodige overgewicht. Tot overmaat van ramp begon deze meneer het halverwege de nacht op een snurken te zetten waarna we elkaar ietwat vertwijfeld en vragend aankeken.

Erwin besloot aan deze ellende een einde te maken, maakte de man voorzichtig wakker en vroeg of hij misschien even op zijn zij wilde draaien omdat hij nogal aan het snurken was. Niet veel later verliet de man zonder iets te zeggen de kamer.

De volgende dag stonden we op het punt om naar het nationale park van Khao Sok te vertrekken. We bekeken voor vertrek nog even snel de weersvoorspellingen en dit is wat we zagen:

Het is een understatement om te zeggen dat het er niet zo goed uit zag maar we hielden onszelf voor dat weersvoorspellingen zelden correct zijn, zeker in dit gebied. Na een snelle taxirit stapten we rond het middaguur aan boord van de boot die ons in een uur tijd naar onze verblijfplaats voor de volgende twee nachten zou brengen.

Onderweg begon het verschrikkelijk te gieten en totaal verzopen kwamen we aan bij een dorpje wat in feite op het water drijft.

Het is een prachtige plek, zo sereen en afgelegen dat je er stil van wordt. Deze stilte werd echter wel verstoord door het onophoudelijke geluid van het kletterende regenwater.

In de late namiddag maakten we een bootsafari door het nationale park waarbij de schipper trachtte om ons dieren te laten zien die rond de schemering actief worden. In feite kwam het erop neer dat we in elkaar gedoken in onze regenjassen voor ons uit zaten te staren, schuilend voor de wolkbreuk die zich boven onze hoofden voltrok. We zagen welgeteld één ijsvogel en keerden na ongeveer een uur maar weer ‘huiswaarts’.

De volgende ochtend stond er opnieuw een bootsafari op het programma maar deze werd afgelast vanwege het slechte weer. We overlegden de plannen voor de komende twee dagen met onze gids Pi. “Als het weer opknapt volgt er in de middag een wandeling” en dat was tevens het plan voor de volgende dag.

We besloten het weer even aan te zien maar toen we aan ons zoveelste kaartspelletje waren begonnen en het nog altijd onophoudelijk bleef regenen besloten we een einde te maken aan het avontuur en de excursie met een dag in te korten. Er was totaal geen zicht op verbetering op de korte en lange termijn dus we pakten onze vochtige tassen weer in en vroegen de schipper ons terug te brengen naar het vaste land.

Even later zaten we opnieuw in het bootje, ingepakt in regenjassen, toen Erwin ineens ‘oh wat is het leven fijn, als de zon schijnt’ inzette, we konden er de humor wel van inzien.

Onderweg zette de schipper zijn beste beentje voor om ons op de valreep toch nog wat mooie plekken te laten zien zoals een waterval en een aantal prachtige rots collecties maar we hadden inmiddels meer behoefte aan een douche en een droog pak.

Eenmaal aangekomen bij het vaste land stapten we in een taxi richting Surat Thani en vervolgens in een andere taxi die ons naar de opstapplaats voor de veerboot richting het eiland Koh Samui zou brengen.

Het werd een dolle taxirit en de chauffeur zette alles op alles om de boot nog te kunnen halen. Bij aankomst gristen we snel onze backpacks uit de achterbak en zetten het op een rennen. De trossen waren zelfs al los toen we over de loopbrug renden en aan boord stapten van de veerboot, we hadden letterlijk geen minuut later moeten zijn of de veerboot was vertrokken, het zat ons gelukkig ook een keer mee.

We verbleven twee dagen op Koh Samui, lagen een dag op het strand, bezochten een strandfeest en ontmoetten veel andere backpackers van verschillende komaf. Thailand is met recht een backpackers ‘hotspot’ en het wordt snel duidelijk waarom dat zo is. Het is veilig, goedkoop, het eten is lekker, het reizen gaat gemakkelijk en je ontmoet er ontzettend veel andere reizigers.

Een Nederlandse jongen en een Engels meisje voelden zich dusdanig bij ons op hun gemak dat ze besloten om ons de volgende dag te vergezellen richting het iets noordelijker gelegen eiland Koh Phangan. Dit eiland staat bij backpackers bekend als een party eiland waarbij het vollemaan feest een enorme aantrekkingskracht heeft op iedereen die zich op dat moment in de buurt bevind.

Het ‘Good Time hostel’ bevond zich direct aan zee en er heerste een ontzettend relaxte sfeer. Gabrielle werd al snel verliefd op een klein biggetje wat in het hostel tussen een roedel honden werd grootgebracht. Er werd gezwommen, gevolleybald, geschilderd, gekaart en gelezen. ‘s Avond veranderde deze relaxte sfeer in een feestsfeer en de hostelgasten in een gezellige feestende menigte.

Ondanks dat waren er een aantal zaken die de pret enigszins wisten te drukken. Voor Erwin en Amber kwam het einde van de vakantie alweer met rasse schreden dichterbij en voor ons zou binnen enkele dagen opnieuw een uitslag van een Engels examen online verschijnen. Het zorgde voor de nodige spanning en toen Gabrielle op 21 september de uitslag bekeek namen de spanning en frustratie helaas niet af. Een 8 en een 7 voor spreken en luisteren maar een 6,5 en een 5,5 voor lezen en schrijven. Opnieuw moesten we een tegenslag incasseren en de energie bij elkaar schrapen om ons nog een keer op te laden voor een nieuwe toets.

We besloten om de plannen nog even voor ons uit te schuiven en eerst te proberen te genieten van onze laatste dagen in Thailand. Samen met Erwin en Amber beleefden we een aantal super gezellige avonden totdat het moment daar was om afscheid te nemen, er kwam een einde aan twee fantastische weken.

Erwin en Amber vlogen een dag na elkaar richting Bangkok en op de dag dat zij terug naar Amsterdam vlogen stond voor ons het vollemaan feest oftewel de ‘Full Moon Party’ voor de deur. We verplaatsten ons naar een ander hostel, versierden ons met fluorescerende verf en maakten ons op om naar het strand te gaan.

Aangekomen op het strand werden we overvallen door de enorme hoeveelheid mensen en de harde muziek van de verschillende strandtenten, het leverde een kakofonie van geluid op. Er werd door de feestgangers stevig gedronken uit zogenaamde ‘buckets’ waarin verschillende soorten likeur worden vermengd met frisdrank, wij deden zelf natuurlijk ook een aardige duit in het zakje. We probeerden er zoveel mogelijk van te genieten en in het feestgedruis op te gaan maar, wellicht door de onderbewuste teleurstelling, lukte ons dat uiteindelijk niet écht en frustratie voerde de boventoon. We slaagden er tevens niet in om dit voor elkaar verborgen te houden.

De dag na de Full Moon party besloten we dat het verstandig zou zijn om een aantal dagen apart van elkaar te gaan reizen zodat we konden nadenken over een eventuele nieuwe studieperiode inclusief nieuw examen.

Die ochtend namen we afscheid van elkaar waarna Gabrielle naar het, in het westen gelegen eiland Koh Phi Phi vertrok en Leander de boot nam richting het eiland Koh Tao, wat in het oosten ligt. Voor het eerst in bijna acht maanden scheidden voor kort onze wegen.

We versleten onze dagen aan het strand, in het water en onder het water en hadden dus voldoende tijd om na te denken. Echter, nadat Leander de volgende dag een aantal duiken had gemaakt, werd hij de dag erna wakker met hoge koorts.

In de kleine kliniek op Koh Tao kon men geen verklaring vinden voor de koorts en besloten ze tot overplaatsing per speedboot naar het eiland Koh Samui. Op Samui aangekomen werd er direct een infuus ingebracht, antibiotica gegeven en bloed afgenomen voor onderzoek. Even werd er gedacht aan het Dengue virus maar de bloedonderzoeken kwamen negatief terug en nadat Gabrielle was teruggekeerd vanuit Koh Phi Phi knapte de situatie zienderogen op. De dagen in het ziekenhuis gaven ons echter wel de tijd om te bespreken waar we de dagen ervoor over na hadden gedacht en we kwamen tot de conclusie dat we ons beiden niet nogmaals konden en wilden opladen voor een nieuwe studieperiode.

We besloten om na Thailand naar Australië te gaan, daar ongeveer een maand rond te reizen, een congres te bezoeken en om daar te besluiten of we eventueel nog één keer het examen willen maken. Zodoende geven we onszelf de tijd om te ontdekken of Australië nu daadwerkelijk zo leuk is als we onszelf voorhouden, verder aan ons Engels te werken en de negatieve emoties rondom het examen even achter ons te laten.

Het was de vruchtbare conclusie van een korte break-up en een aantal dagen ziekenhuis. Die middag verlieten we de plaatselijke kliniek en boekten een hotelletje om de nacht door te brengen.

De dag erna namen we de veerboot naar Surat Thani, de bus naar Krabi en vervolgens opnieuw de veerboot naar Koh Phi Phi. Gabrielle had het eiland de dagen ervoor goed kunnen verkennen en was daar erg enthousiast over.

Op het eiland kwamen we min of meer per toeval Roy tegen, een jongen uit Warmenhuizen die we in Thailand al eerder tegen waren gekomen.

Samen met hem en zijn reisgenote Mandy spendeerden we een dag op het strand en maakten we een boottocht rond een eiland met een aantal prachtige strandjes. Op een van deze stranden is in het jaar 2000 de film ‘The Beach’ opgenomen waarin Leonardo DiCaprio de hoofdrol speelt.

Het was een prachtige dag maar gedurende die avond kreeg Mandy ook last van koortsverschijnselen en moest, mede vanwege een erfelijke hartaandoening, worden opgenomen in het plaatselijke ziekenhuisje.

De volgende ochtend stond ons vertrek gepland en moesten we noodgedwongen afscheid nemen van Roy, Mandy en Koh Phi Phi. We vertrokken per boot, bus en trein richting Bangkok.

De treinreis verliep opnieuw zonder enige problemen, we slaagden erin om een aantal uurtjes te slapen en nadat we waren ontwaakt werd de coupé weer omgebouwd tot zit-coupé. We bekeken het tafereel van een afstandje toen bleek dat we beiden de nacht hadden doorgebracht bovenop een grote partij smokkelwaar.

Met de nodige geheimzinnigheid werden onze matrassen gelicht en kwamen er grote hoeveelheden sigaretten onder het matras tevoorschijn. Deze werden vervolgens in kussenslopen geduwd en naar een tussenruimte tussen de coupés gebracht. In de daaropvolgende minuten werd de lading overgeheveld in vuilniszakken en klaar gemaakt om verder te worden getransporteerd. Duidelijk een handeltje om het eigen salaris wat mee aan te vullen.

Zojuist zijn we gearriveerd op het centraal station van de stad Bangkok waar we onze laatste dagen zullen doorbrengen. Op 8 oktober vliegen we naar Cairns, in het noordoosten van Australië en kan ons Australië avontuur eindelijk beginnen, we hebben er ontzettend veel zin in!

Jullie horen weer van ons in een nieuw blog vanuit Down Under! Opnieuw bedankt voor het lezen, liefs en groetjes,

Leander en Gabrielle