Het ‘normale’ leventje

De races zijn voorbij, het voorprogramma zit erop en het podium wordt gereed gemaakt voor het volgende optreden. De zon is inmiddels onder gegaan waardoor de temperatuur gelukkig iets is gedaald. We voelen de spanning toenemen, lang zal nu niet meer duren. Links en rechts van ons proberen mensen zich naar voren te werken om een beter plekje te bemachtigen, wij staan goed. Niet veel later betreden vier personen het podium en nog iets later knalt het geluid uit de speakers. We hebben er lang op gewacht maar eindelijk zijn ze er, de Red Hot Chili Peppers!!!

Met het schrijven van ons laatste blog sloten we het jaar 2018 af en stond 2019 voor de deur, een open boek wat we zelf mogen gaan invullen. Nog net voordat we 2018 afsloten gingen we op bezoek bij Peter en Birgit, de mensen die we kort na de kerstmis in de St. Peter’s Cathedral waren tegengekomen en een appartement te huur hadden. We werden hartelijk ontvangen in hun huis in het kleine maar prachtige plaatsje Stirling, wat net iets buiten Adelaide, in de Adelaide Hills gelegen is.

Ze namen ons mee naar de achtertuin en lieten het appartement zien. We waren direct verkocht en na het horen van de prijs gingen we akkoord. We zouden er zo’n twee weken later in kunnen trekken.

We namen nog een kop koffie en vertrokken ’s middags weer richting de stad, naar het huis van Ingrid, de vrouw met de twee katten en Nederlandse ouders. Ongeveer een week daarna keerde Ingrid weer terug van haar vakantieadres in India en ze bood ons aan om nog een aantal dagen bij haar te blijven logeren zodat we de dagen konden overbruggen voordat we onze intrek zouden nemen in het appartement van Peter en Birgit.

We gingen op haar aanbod in en bleven nog een aantal dagen. We ontbeten samen, Ingrid liet ons de stad Adelaide zien en we kookten om de beurt het avondeten. Ingrid is een fantastische gastvrouw en ze deed er daadwerkelijk alles aan om het ons naar de zin te maken. Het was ontzettend prettig om door haar te worden ‘opgevangen’ in deze eerste weken in een voor ons vreemde stad. Daarnaast sprak ze een klein beetje Nederlands, al was het gebrekkig, en de Friese doorlopers in de slaapkamer en de klompjes in de woonkamer lieten zien dat ze zich niet schaamde voor haar Nederlandse achtergrond. Ze vertelde daarnaast dat het feit dat we Nederlands zijn de doorslag had gegeven om ons op haar huis en katten te laten passen.

Enkele dagen daarna namen we afscheid van Ingrid, het huis en de katten, waarna Ingrid ons nog een aantal benodigdheden voor in ons nieuwe appartement in onze handen duwde, zoals kookgerei, een kaasschaaf, theedoeken en handdoeken. We werden niet vergeten.

We reden naar Stirling, waar Peter en Birgit ons al stonden op te wachten. We liepen door het kleine appartement en het bleek dat ze er alles aan hadden gedaan om ons thuis te laten voelen. Er was een klein aanrecht met gootsteen aangebracht, een koelkast aangeschaft, een kookplaat, allerhande service en kookgerei. We vielen wederom met onze neus in de boter en konden niet wachten om onze backpacks uit te pakken, onze kleding in de kast te hangen en het appartement wat meer van ‘ons’ te maken.

Het was inmiddels alweer bijna half januari en dat betekende dat Gabrielle een aantal dagen later zou starten met haar studie. De eerste weken van de studie zouden voornamelijk thuis (online) kunnen worden gevolgd en in een later stadium zou ze haar klasgenoten ontmoeten en colleges gaan bijwonen aan de Universiteit van Zuid-Australië. Leander ging direct op zoek naar een baantje in de buurt. Stirling ligt dus in de ‘Adelaide Hills’, op zo’n twintig minuten rijden van de stad Adelaide. De temperatuur is hier net iets lager en de regenval net iets hoger dan in de stad, en omdat het hoog zomer is, is dat een welkome verrassing. De voornaamste industrie in de ‘Hills’ is de productie van wijn.

Grote en kleine wijngaarden wisselen elkaar af in het glooiende landschap. Het oogstseizoen was aanstaande dus we hadden goede hoop dat Leander een baantje op een wijngaard zou kunnen vinden. Gabrielle was echter nog niet in het bezit van een definitief (studenten)visum en Leander daardoor nog niet in het bezit van een partner visum. Het betekende dat we (nog) niet konden beschikken over een werkvergunning en om die reden waren we enigszins terughoudend om naar functies te solliciteren met een directe aanstelling.

Daarnaast verlangen veel bedrijven een Australische ‘Verklaring Omtrent Gedrag’ en om in de bouw te mogen werken moet er een veiligheidscursus worden gevolgd om een ‘White Card’ te verkrijgen. Al met al dus geen sinecure en er moesten dus eerst nog een aantal obstakels worden genomen voordat Leander aan het werk zou kunnen. Het was de bevestiging dat niets vanzelf gaat in Australië.

Ondertussen maakte Gabrielle kennis met het online studieprogramma van de Universiteit. Het was direct aanpoten maar met volle overtuiging werd alle stof uitgeplozen en de eerste toets kwam al in het vizier.

In de week die daarop volgde begon de internationale wielerwedstrijd voor profwielrenners, de ‘Tour Down Under’ wat zich in en rond de stad Adelaide afspeelt. In de stad had men het ‘Village Depart’ opgebouwd en in de weken voorafgaande aan de koers werd er zowel op straat als op radio en TV reclame voor de wedstrijd gemaakt. Het is een meerdaagse wedstrijd voor zowel mannen als vrouwen, waarbij de vrouwen het spits afbijten.

De tweede etappe eindigde in Stirling, op de top van een klimmetje en op loopafstand van ons ‘huis’. Uiteraard namen een kijkje bij de wedstrijd en kwamen na de wedstrijd nog een oud ploegleider van Leander tegen waar we een praatje mee maakten.

Dat de Tour Down Under met name verreden wordt in de Adelaide Hills is geen verrassing. Het is een prachtig en bijzonder uitdagend gebied, uitermate geschikt om te fietsen. De drang naar de racefiets werd voor Leander met de dag groter.

De TDU voor de vrouwen werd afgesloten met de ‘Down Under Classic’. Voor de mannen was dit een losse wedstrijd die bedoelt was als opwarmertje voor de TDU waarna zij zich opmaakten voor de start van hun TDU, twee dagen later.

In de 6-daage etappewedstrijd maken onder andere topwielrenners als Wout Poels en Peter Sagan hun opwachting.

Leander trok er in die week regelmatig op uit om naar de wedstrijden te gaan kijken en ‘af te steken’. Dat is een term waarmee wordt aangeduid hoe wielersupporters via kleine binnenwegen voor het peloton proberen te komen om zodoende de renners een aantal keren te kunnen zien. Gabrielle werd vaak in het appartement achter gelaten, met haar neus in de studieboeken.

De laatste etappe van de TDU werd verreden op een zondag en finishte op de beroemde ‘Willunga Hills’, een relatief steile beklimming waar het klassement zou worden bepaald. Het beloofde vuurwerk te worden tussen de klassementsrenners en wij besloten een kijkje te nemen. In de vroege namiddag stapten we uit de auto met onze klapstoeltjes onder de arm en liepen richting het parkoers om een plekje te zoeken op enkele honderden meters van de finish.

De renners kwamen twee keer door en we genoten van de mooie sfeer en de felle strijd die werd geleverd. De etappe werd gewonnen door Ritchie Porte, vlak voor Wout Poels die beslag legde op de tweede plaats.

Het eindklassement werd voor het tweede jaar op rij gewonnen door de Zuid-Afrikaanse renner Daryl Impey. Na de wedstrijden klapten we de stoeltjes weer in en reden we in een klein half uur weer terug naar huis.

In de daaropvolgende week werd er warm weer voorspeld in Adelaide en omgeving en deze voorspelling kwam uit. De temperatuur liep elke dag iets verder op en kwam op 24 Januari tot een absoluut hoogtepunt met 46.2 graden Celsius, de warmste dag ooit gemeten in Adelaide. Er zat niets anders op dan binnen te blijven en de verkoeling van de air-conditioning op te zoeken.

Die nacht waren we genoodzaakt om op de bank in de woonkamer te slapen omdat het in onze slaapkamer dusdanig heet was dat we de slaap niet konden vatten. Gelukkig daalde de temperatuur dat weekend enigszins en werden we door Ingrid uitgenodigd voor een samenzijn in haar huis met een aantal vrienden die ze onder andere kent vanuit de plaatselijke kustgemeenschap. De volgende dag werden we meegevraagd naar een tentoonstelling in de ‘Adelaide Art Gallery’ waar een expositie te zien was van een Aboriginal die een groot aantal prachtige kunstwerken had gemaakt zoals schilderingen op de bast van bomen. Het was een prachtige expositie en nadat we deze hadden doorlopen liepen we naar een vleugel van het museum waar een grote collectie schetsen van Pablo Picasso hing. Tussen deze schetsen in hing een prachtig zelfportret van Rembrandt van Rijn.

Ondanks het versturen van een aantal sollicitatiebrieven was het Leander nog niet gelukt om werk te vinden. Maar onze huurbaas Peter schoot ons te hulp en vroeg Leander of hij het schilderwerk rondom zijn huis wilde schoonmaken in verband met het naderende bezoek van de schilder. Hij zou daarvoor vijfentwintig dollar per uur ‘cash in hand’ betalen. Leander ging direct op het aanbod in begon niet veel later met de grote schoonmaak. Na een zo’n vier dagen zat de klus erop, de eerste Australische dollars waren verdiend. Daarnaast gaf Ingrid aan dat ze wel een paar extra handen kon gebruiken bij haar tuinwerkzaamheden en zodoende konden we onszelf, na ruim een jaar zonder inkomsten, weer een klein beetje bedruipen.

Ondanks dat ging het zoeken naar een vaste baan onverstoord door. Een sollicitatie in een kas liep op niets uit maar later die week kwam er hulp uit onverwachte hoek. Leander besloot om met Peter mee te gaan tennissen. Samen met een aantal vrienden slaat Peter elke donderdag een balletje op een van de grasbanen in de stad. Het gaat er ontspannen aan toe en na ongeveer anderhalf uur te hebben gespeeld wordt de avond afgesloten met een pizza en een glas wijn in een lokale pizzeria. Stuk voor stuk aardige kerels en het bleek dat een van hen, Chris Wake, een bedrijf heeft in het aanleggen van kinderspeelplaatsen.

Nadat Peter een goed woordje had gedaan bij Chris kregen we de dag erna een telefoontje met de mededeling dat, als Leander binnenkort zijn White Card zou kunnen halen, hij een aantal weken bij Chris aan de slag zou kunnen. We twijfelden geen moment en boekten diezelfde dag nog de cursus en nog geen week later kon Leander al bij Chris aan de slag.

Enkele dagen later volgde er nog een sollicitatie bij een bedrijf die wijnboeren faciliteert bij het zowel machinaal als handmatig oogsten van de druiven. Het gesprek verliep goed en bijkomend voordeel was dat het werk op de wijngaard niet eerder dan drie weken later zou beginnen, de banen sloten dus perfect op elkaar aan.

Dat weekend vroegen Birgit en Peter of we met hen mee wilden gaan om een deel van de ‘Heysen Trail’ te wandelen. We besloten mee te gaan en vertrokken vroeg in de ochtend voor een wandeltocht van zo’n achttien kilometer in een gebied iets te noorden van Stirling maar nog wel gelegen in de Adelaide Hills.

Het werd een prachtige wandeling door een fantastische natuur. We hadden het getroffen met het weer want het was licht bewolkt en niet te warm.

We liepen met een groep van zo’n tien personen en genoten met volle teugen van de omgeving, de koalaberen in de bomen en de bramen aan de struiken. In de vroege middag kwamen we aan bij de auto en zat het erop.

Diezelfde middag waren we opnieuw door Ingrid uitgenodigd voor een hapje en een drankje bij haar thuis, samen met een zestal andere gasten. Echter, Ingrid had dusdanig veel gerechten in haar hoofd dat zij in de knel kwam met haar voorbereidingstijd. We staken Ingrid een handje toe in de keuken maar ondanks dat lag ons eerste gerecht pas rond de klok van 21.30 uur op ons bord. Niet veel later moesten we helaas besluiten om weer huiswaarts te keren. Leander werd de volgende dag namelijk om 6.00 uur opgehaald om naar zijn eerste bouwplaats te vertrekken.

Het werd een pittige week. De eerste weken van de studie van Gabrielle waren nog enigszins rustig verlopen maar nu werd het tempo flink opgeschroefd. De colleges vonden (nog) niet plaats op de universiteit maar werden door de docenten opgenomen en online gezet. Deze week zou in het teken staan van kwantitatief wetenschappelijk onderzoek, de verschillende vormen van daarvan, onderzoeksvertekening en andere statistiek. Het was veel, lastig en in het Engels, aanpoten dus.

Op de bouwplaats was het ook aanpoten. Er werd een kinderspeelplaats gerealiseerd naast een kinderdagverblijf. De collegae van ‘Summit Landscaping and Construction’ vingen Leander goed op, maakten hem wegwijs in het mixen van cement, het plaatsen van grote stenen in mortel en allerlei andere werkzaamheden. Het was pittig werk waar het lichaam even aan gewend moest raken. Na de eerste week waren de vorderingen op de bouwplaats duidelijk zichtbaar en de week daarop zou het project al worden opgeleverd.

Op vrijdagavond besloten we het einde van deze zware maar productieve week te vieren met een bezoek aan de ‘Fringe’. De Fringe is het best te omschrijven als een hele grote kermis die een maand blijft staan en gelegen is op twee aaneengesloten terreinen.

Naast een groot aantal attracties staan er tenten verspreid over het terrein waarin een podium wordt geboden aan talentvolle artiesten van verschillende komaf en uiteenlopende talenten. De Fringe werd geopend met een optreden van een dansgroep die een traditioneel Aboriginalritueel opvoerde.

Op het terrein kwamen we ongeveer de gehele klas van Gabrielle tegen waarmee we wat over het terrein scharrelden en een drankje dronken. De twee terreinen van de Fringe, ‘The Garden of Unearthly Delights’ en ‘Gluttony’ waren prachtig versierd met lampen van verschillende kleuren. Daarnaast stonden er foodtrucks met gerechten uit alle windstreken. We zouden er in de daaropvolgende maand nog een aantal keren terugkomen voor het bijwonen van verschillende optredens.

Een week later vierden we samen met Birgit en Peter de verjaardag van Leander in ons appartement.

De kamer was versierd met slingers en ballonnen, kaarten en cadeaus waren er in overvloed en er was zelfs een pakketje uit Nederland gearriveerd met kleding en fietsbenodigdheden zoals een helm, schoenen en pedalen. Maar het grootste cadeau moest toen nog komen.

We brachten de avond door bij Ingrid, die opnieuw heerlijk voor ons had gekookt en bovendien het bed voor ons had opgemaakt zodat we konden blijven slapen. We maakten er samen een gezellige avond van en ondanks het feit dat dit al het derde jaar op rij was dat Leander zijn verjaardag in het buitenland vierde, wende het nog niet om zo ver van huis en familie verwijderd te zijn.

De volgende dag namen Peter en Birgit ons, ter ere van Leander’s verjaardag, mee naar de Fringe voor een optreden van ‘Bernie Dieter’s Little Death Club’, het werd een bijzondere ervaring. De show stond onder leiding van een uit Berlijn afkomstige vrouw die aangaf dat ze de afgelopen jaren op zoek was gegaan naar de meest excentrieke weirdo’s die er in Duitsland rondlopen en ze was aardig in haar opzet geslaagd. De ene freak had het podium nog niet verlaten of de volgende stond, vaak naakt of half naakt, alweer op het podium. De acts volgden elkaar in hoog tempo op en het publiek werd volledig betrokken bij het optreden, soms met het schaamrood op de kaken. De vulgaire termen vlogen door de zaal en toen we even opzij keken en Peter en Birgit bedankten voor het verjaardagscadeau moesten ze erg hard lachen. Enigszins verward van wat we kort daarvoor hadden gezien liepen we de tent uit. Een show die we niet snel zullen vergeten.

De daaropvolgende maandag begon Leander aan zijn laatste week in de bouw, op een nieuwe bouwplaats en aan een nieuw project.

Op dezelfde dag was Gabrielle uitgenodigd om ‘s middags naar de opening van het collegejaar te komen op een van de faculteiten van de UniSA. Leander sloot later ook aan en werd per ongeluk ook aangezien voor een student en kon zodoende in de grote zaal plaatsnemen tussen de andere studenten. De opening was alleen toegankelijk voor de internationale studenten waardoor we tussen een mengelmoes van kleuren, talen en culturen kwamen te zitten. Er werd mooi gesproken en daarnaast werden we getrakteerd op een maaltijd, een drankje en waterijs. Leander maakte uiteraard direct misbruik van de situatie en sloot ook aan in de rij voor een maaltijd. Samen met de klasgenoten van Gabrielle maakten we er een leuke middag van. De faculteit waar de opening plaatvond was zeer recentelijk opgeleverd en van alle gemakken voorzien. De studenten werden welkom geheten in een gigantische sportzaal en na afloop liepen we langs een splinternieuw zwembad wat tevens voor revalidatie doeleinden kan worden gebruikt.

We namen met zijn allen nog een biertje op een van de terrasjes net buiten de faculteit en wandelden samen nog wat door de stad. Wij besloten redelijk op tijd weer naar huis te gaan want de volgende dag was het weer vroeg dag. Daarnaast wilden we niet teveel slaapachterstand oplopen omdat we twee dagen later naar een concert zouden gaan, een Valentijns cadeautje van Gabrielle.

Het was een concert van Tash Sultana en zij is een van onze favoriete artiesten. Zo’n anderhalf jaar geleden hadden haar al eens live gezien in TivoliVredenburg in Utrecht, waar het dak er volledig af ging. Tash Sultana is een soloartiest die meerdere instrumenten speelt en deze dan via een loop laat terugkeren. In feite bouwt ze ter plekke en zonder hulp van andere artiesten een nummer op en het is ontzettend gaaf om te zien hoe begaafd zij daarin is.

In het voorprogramma speelde ‘Ocean Alley’, een Australische band die de zaal al aardig wist te vermaken, we genoten volop. Daarnaast kregen we die dag een telefoontje van de plaatselijke fietsenwinkel, het verjaardagscadeau van Leander was gearriveerd, een nieuwe racefiets!! We konden uiteraard niet wachten en zouden de fiets zo snel mogelijk ophalen in de winkel.

Tussen al deze cadeaus en festiviteiten door moest er natuurlijk ook hard gestudeerd en gewerkt worden en in het weekend begon Leander dan ook op de wijngaard. Het was nog steeds strakblauw en bloedheet in Adelaide dus Leander vertrok in de vroege ochtend met een hoed op het hoofd en factor vijftig op de huid richting de wijngaard.

Vanwege de hitte werd de dag ingekort tot een halve dag en dat was een verstandige beslissing. Het werk bestond uit het handmatig oogsten van druiven met een grote groep mensen. De druivenplukkers, die voornamelijk uit Aziatische landen afkomstig zijn, vullen grote emmers met druiven en deze emmers moeten vervolgens worden gescand en geleegd. Dat is de taak van de ‘bucketboys’ en daar is Leander er een van. Het is leuk en actief werk wat aardig betaald wordt en daarnaast zorgt een redelijk vast inkomen voor enige stabiliteit.

Een dag later was het alweer tijd voor het volgende evenement. Het centrum van Adelaide was reeds een paar weken ontregeld vanwege het opbouwen van een race-evenement. Wegen werden afgezet en betonnen afscheidingsmuren geplaatst want de Adelaide Superloop 500 was aanstaande. De ADLsuperloop500 is een autorace-evenement van drie dagen waarin V8 touringcars het tegen elkaar opnemen op een stratencircuit dichtbij het centrum van Adelaide.

Het evenement werd opgeleukt door een aantal festiviteiten die tussen- en na de races plaatsvonden. Zo was er aan het einde van elke racedag een concert waar je met hetzelfde toegangskaartje als voor de races naartoe kon gaan. De Superloop500 werd op zondagavond afgesloten met een concert van de ‘Red Hot Chili Peppers’ en vanwege dat concert hadden we ruim van te voren kaartjes besteld. Ondanks het feit dat we geen autoracefans zijn namen we ‘s middags toch een kijkje bij de V8’s. Het ging er hard aan toe op het circuit en er werd een felle strijd gestreden om de podium plekken, we waren blij dat we onze gehoorbescherming mee hadden. Na de laatste race begaf iedereen zich richting het grote grasveld voor het podium waar we konden genieten van een drietal bands die in het voorprogramma speelden. Daarna werd het podium omgebouwd en nam de spanning toe, de RHCP waren aanstaande. Het publiek ging uit z’n dak toen de band opkwam en ze maakten er een geweldige show van. We stonden op niet al te grote afstand van het podium en we genoten van alle grote hits die voorbij kwamen.

Gelukkig konden we na het concert redelijk eenvoudig aan de drukte ontsnappen en een half uurtje later doken we ons bed al in en maakten we ons op voor een nieuwe werkweek.

Voor Gabrielle had het studieonderdeel ‘kwantitatief onderzoek’ inmiddels plaatsgemaakt voor ‘kwalitatief onderzoek’ en ‘mixed methods’. Daarnaast moest haar ‘Assignment’ binnenkort worden ingeleverd. Dat hield in dat zij door middel van een literatuuronderzoek antwoord moest geven op een wetenschappelijke vraag. Ze moest de gevonden literatuur beoordelen, de uitkomsten wegen en interpreteren, en dat uiteraard allemaal in wetenschappelijk Engels. Het was tijdrovend en moeilijk maar de schouders werden eronder gezet en alles werd tot het laatste detail uitgeplozen. Leander was inmiddels fulltime aan het werk op de wijngaard en zodoende helaas niet in staat om een handje toe te steken.

We vinden het allebei jammer dat we niet zo vaak samen kunnen studeren, het is immers voor ons beide zeer interessante materie, maar er moet uiteraard ook een inkomen gegenereerd worden en daarom zit er niets anders op dan de taken te verdelen en er hard voor te werken.

Gelukkig is de sfeer op de wijngaard erg goed en hebben we inmiddels veel nieuwe vrienden gemaakt waaronder een Britse en Italiaanse jongen (Sam en Francesco) en twee Nederlandse stelletjes. We spreken regelmatig met elkaar af om pizza te eten in de plaatselijke pizzeria in Stirling.

In het weekend dat volgende was Leander vrij van zijn werk en zodoende konden we samen aan de slag met het ‘assignment’. We maakten goede vorderingen maar toen Leander even uit het raam zat te kijken zag hij ineens een slang door de tuin kruipen...

We liepen langs het huis van Peter en Birgit en namen het kleine trappetje naar beneden terwijl Gabrielle terloops Peter waarschuwde. Hij liep direct achter ons aan en schrok zich een ongeluk. Hij vroeg zich af wat we het beste konden doen. Wij stelden voor om een specialist te bellen om de slang te vangen.

Hij antwoordde echter resoluut: “NO! We’ll kill it!” Hij liep naar het kleine schuurtje, pakte een schoffel en begon te hakken. Nadat hij twee keer mis had gehakt was het raak en hakte hij de kop van de slang er in één moeite af. Half in shock stonden we naar hem te kijken. We hadden eigenlijk wel verwacht dat hij als echte Australiër iets koeler met de situatie zou zijn omgegaan maar niets bleek minder waar. Hij was doodsbang voor spinnen en slangen en zag, met name vanwege het feit dat zijn Golden Retriever ‘Bailey’ altijd in de tuin te vinden is, geen andere optie dan de slang dood te maken. Nadat we later op internet keken of de slang giftig was bleek dat dit type slang op de lijst van de tien giftigste slangen ter wereld staat, dat zou Bailey inderdaad niet hebben overleefd.

Een dag ervoor was Leander tijdens het werk in de wijngaard al gestuit op een bruine slang die verstrikt was geraakt in een van de netten die de druiven beschermen tegen vogels. Het beest was blijkbaar al een tijdje dood want het was al in staat van ontbinding en stonk enorm. Om de slang uit de netten te verwijderen moest het in stukken worden gescheurd wat de stank nog iets deed verergeren.

Een aantal weken daarvoor hadden we kennis gemaakt met een giftige en daardoor gevaarlijke ‘Red Back Spider’, oftewel de Australische zwarte weduwe. Alhoewel deze spin niet dodelijk is dient iemand die gebeten is zich wel direct naar het ziekenhuis te begeven voor medische behandeling. Wat dat betreft hoeven we onszelf niet te herinneren dat we in Australië zijn.

Het is nu alweer zo’n vijf maanden geleden dat we in Australië arriveerden en na al het reizen van de afgelopen maanden beginnen we het normale leventje nu eindelijk een beetje op te pakken. De studie is leuk en interessant en ook het werk bevalt goed. Echter, naarmate we ons hier meer en meer aan het vestigen zijn doet het ons ook beseffen dat we ontzettend ver van huis zijn en met name onze vrienden, vriendinnen en familie steeds meer gaan missen. Om het heimwee te noemen is wellicht wat overdreven maar het verlangen naar thuis wordt wel groter. We maken dan ook plannen om op niet al te lange termijn voor vakantie terug te keren naar Nederlands en op de lange termijn uiteraard ook. Hoe het allemaal precies gaat lopen is nog onduidelijk maar we houden voorlopig alle opties open.

Wat we niet missen aan Nederland is het weer, met name nu het winter is in Nederland en we regelmatig verhalen horen over storm en regen. Het contrast met het weer bij ons kan wat dat betreft niet groter zijn, het is erg warm en krukdroog. We vallen wat dat betreft met onze neus in de boter want deze zomer zal de boeken ingaan als de droogste zomer ooit gemeten in Adelaide en daarnaast werd zoals gezegd ook het warmte record van de heetste dag verbroken. We moesten even wennen aan de hoge temperaturen maar het gevoel dat we elke dag in een korte broek de deur uit kunnen stappen bevalt ons wel. Het einde van de zomer komt echter alweer in zicht dus de temperatuur zal gaan dalen en de regenval gaan toenemen. Het is moeilijk in te schatten wat de Australische winter precies inhoudt maar we hebben vernomen dat het behoorlijk koud en nat kan worden. We wachten het af maar voorlopig is het weer nog goed en de temperatuur nog hoog.

Op 11 maart nam Birgit ons nogmaals mee naar de Fringe. Ze voelde zich schuldig dat, door het bizarre optreden van de vorige keer, het verjaardagscadeau niet was geworden wat ze ervan verwacht had. Ze nam ons, samen met Tom, een autistische jongen waarvan ze mantelzorger is, mee naar een David Bowie Tribute Band. Het contrast met het vorige optreden kon niet groter zijn. Het was een fantastisch optreden waarin de zanger een bijna één op één imitatie van Bowie ten toon spreidde. Tom, genoemd naar Major Tom uit het nummer ‘Space Oddity’, genoot met volle teugen.

Het weekend erna werd de Fringe afgesloten en waren we opnieuw op het terrein te vinden. We bezochten nog een laatste show van een cabaret duo, waarna de Fringe er voor ons op zat.

De volgende dag probeerde Gabrielle de laatste hand te leggen aan haar ‘assignment’ toen Leander werd opgeschrikt door een bericht van zijn vriend Vincent waarin stond dat zijn moeder Ans, behoorlijk onverwachts, was komen te overlijden. We waren geschokt en voelden opnieuw de enorme afstand tussen ons en onze thuisbasis. We controleerden de verzekeringspolis om na te gaan of in aanmerking zouden kunnen komen voor een vergoeding maar dat bleek helaas niet het geval. De twijfel sloeg toe, wat we moesten doen? Net nu we het in Australië allemaal wat beter op de rit begonnen te krijgen met studie en werk leek het niet verstandig om dat weer af te breken door naar Nederland te gaan. Maar nadat we een aantal dagen later met Vincent hadden gebeld besloten we toch dat het goed zou zijn om naar hem toe te gaan en er voor hem te zijn. Gabrielle kon echter onmogelijk haar studie onderbreken en was daardoor genoodzaakt om in Australië te blijven. Leander boekte op woensdag een vlucht en nog diezelfde avond zat hij aan boord van een vliegtuig richting Doha en vervolgens Amsterdam om daar een dag later te arriveren. Omdat we het behoorlijk ad hoc besloten hadden we bijna niemand kunnen laten weten dat Leander op weg was naar huis, zelfs zijn moeder wist van niets en was totaal verrast toen hij ineens voor haar neus stond.

Vlak voordat Leander naar Nederland vertrok waren we opnieuw bij Ingrid ingetrokken vanwege het feit dat zij voor vier weken op bezoek ging bij haar stiefvader in Perth. Het zorgde ervoor dat Gabrielle in haar eentje moest zorgdragen voor de katten, de tuin en zich daarnaast moest concentreren op haar studie. Gelukkig kwamen de Nederlandse collega's van Leander, Britt, Tenika, Cameron en Celine, een dagje naar ‘ons’ huis om samen met Gabrielle pannenkoeken en bitterballen te maken. Het werd een heel gezellige avond en we spraken af dat we het nog eens over zouden doen wanneer Leander weer thuis zou zijn.

Na aankomst in Nederland volgden de condoleance en een emotionele uitvaart. Het waren pittige dagen en het viel toevalligerwijs gelijk met de sterfdatum van de vader van Leander. Na het weekend vertrok Leander een aantal dagen naar Rotterdam, de woonplaats van Vincent, om er een paar dagen samen door te brengen. Het waren mooie dagen en achteraf gezien was het vertrek naar Nederland de enige juiste keuze.

Na zo’n acht dagen in Nederland te zijn geweest maakte Leander zich weer op voor de lange terugreis van ruim veertig uur, terug naar Adelaide.

De reis verliep voorspoedig en ondanks de lange tussenstop van eenentwintig uur op het vliegveld van Doha, kwam Leander twee dagen na vertrek uit Nederland in redelijke conditie aan op Australische bodem.

We gaven elkaar een dikke knuffel en waren blij dat we weer waren herenigd. We reden direct naar huis want daar zaten de klasgenoten van Gabrielle, Antony en Jiayen, en de collega's van Leander op ons te wachten met het avondeten.

We konden bijna direct aanschuiven voor een overheerlijke maaltijd en we maakten er een gezellige avond van met elkaar. De twee Nederlandse stelletjes zouden de volgende dag vertrekken om hun rondreis door Australië te vervolgen.

Omdat het werk op de wijngaard reeds is afgelopen zijn Sam en Francesco inmiddels begonnen met het plukken appels. Voor het vertrek naar Nederland hadden we afgesproken dat ze een plekje voor Leander zouden vrijhouden op de appelboomgaard.

Nadat Leander de volgende dag Joe, de baas van het bedrijf, had gebeld bleek dat Sam en Francesco hun belofte waren nagekomen. Joe bood direct werk aan en Leander kon de volgende dag direct aan de slag.

Inmiddels zijn ook alle documenten die nodig zijn voor het krijgen van een ‘Limited Registration’ om als fysiotherapeut onder supervisie te mogen werken aangekomen bij het Australian Physiotherapy Council dus we hopen erop dat er binnenkort groen licht komt zodat we straks beide weer binnen ons vakgebied werkzaam zijn. We wachten het af.

Dit was het weer voor nu, opnieuw bedankt voor jullie tijd en aandacht.

Liefs en groetjes,

Leander en Gabrielle

P.S. Het was alweer even geleden sinds we voor het laatst een blog op ons reisblog plaatsten. Zoals jullie hebben gelezen is er in de afgelopen tijd weer het nodige gebeurd.

In de tussentijd heeft Leander nog een andere blog geplaatst wat losstaat van onze huidige belevenissen. Het is een reisverslag van een reis die Vincent en Leander twee jaar geleden maakten. Het blog is getiteld: ‘Flashback naar de Filipijnen 2017’. Mochten jullie het leuk vinden om het te lezen dan kunnen jullie het blog via deze link bekijken en lezen: https://pronklaarhoven.wixsite.com/physiocouple/blog/flashback-naar-de-filipijnen-2017