Het ambacht

De straten zijn er smal en stoffig. Er hangt een geur van wierook, er zijn auto’s, motors, brommers en er is stof, heel veel stof. Aan de straat is bedrijvigheid, winkels, kleding, klimmersuitrusting, groente, vlees en vis. En er zijn kleuren, overal waar je kijkt zijn kleuren, maar alles is bedekt met een laagje stof. En toch is het heerlijk om hier na anderhalf jaar weer terug te zijn. We zijn in Kathmandu, Nepal!

Inmiddels is het alweer ruim een week geleden dat wij in Nepal arriveerden en sinds het schrijven van ons laatste blog is er veel gebeurd. Om volledig te zijn gaan we terug naar onze laatste dagen in de Filipijnen, op het eiland Siquijor. Zoals we in ons laatste blog beschreven hebben we aldaar ons duikbrevet voor gevorderden gehaald (Advanced Open Water Padi). Voor het behalen van dit brevet was het noodzakelijk om een vijftal specifieke duiken te maken, twee verplichte duiken welke aangevuld werden met drie duiken naar keuze. We kozen voor een nachtduik. Rond schemering meldden we ons bij de duikschool, trokken onze ‘wetsuits’ aan, controleerden onze duikuitrusting en zetten koers richting zee. Het was echter eb geworden en het water had zich ver teruggetrokken, hetgeen ervoor zorgde dat we genoodzaakt waren een vrij lange wandeling richting zee te maken over het drooggevallen strand. Daarnaast moesten we, eenmaal bij de vloedlijn aangekomen een flink stuk door ondiep water lopen voor we in diepere wateren terecht kwamen. Echter, in deze ondiepe wateren houden vele zee-egels zich op. Daarnaast maakte de volledige duikuitrusting en de zware zuurstoffles deze onderneming er niet makkelijker op. En daar gebeurde het. Leander stapte in een zee-egel welke dwars door zijn schoen in zijn voet stak. De duik werd voortgezet, de voet na afloop gecontroleerd. Er was, afgezien van een klein wondje en een donker plekje niets zichtbaar.

Zoals we in ons vorige blog beschreven volgde er vervolgens een lange reis verdeeld over een aantal dagen welke ons van Siquijor via Kuala Lumpur naar Kathmandu leidde. Tijdens onze overstap in Kuala Lumpur ervoer Leander toenemende klachten in zijn rechter voet. Aangekomen in Kathmandu werd dit steeds erger en ontstond er naast pijn ook een forse zwelling in de gehele voet. We namen via FaceTime contact op met de vader van Gabrielle welke huisarts is. Hij had de diagnose na 2 seconden en 78 honderdsten gesteld. Erysipelas oftewel Cellulitis oftewel wondroos. Waarop het advies volgde, ‘Direct naar het ziekenhuis, je hebt antibiotica nodig en ik raad je ten strengste af om de komende dagen te gaan wandelen!’

Dat was een streep door de rekening. Een aantal dagen later stond namelijk onze wandeltocht naar het basiskamp van Mount Everest op de agenda. Dat was nu natuurlijk volledig bijzaak, we pakten een taxi en reden direct naar het ziekenhuis waar de dokter gelukkig dezelfde diagnose stelde, dezelfde medicatie voorschreef en hetzelfde advies gaf, ‘Tien dagen antibiotica en minimaal vijf dagen bedrust.’

En zo verliepen onze eerste dagen in Kathmandu, liggend op bed met het been omhoog. We hadden ons er iets anders van voorgesteld maar zo loopt het soms. Inmiddels gaat het stukken beter met Leanders voet, de zwelling is afgenomen, de pijn sterk verminderd en inmiddels zijn de laatste dagen van de antibiotica aangebroken.

Onze wandeltocht naar het basiskamp van Mount Everest is uitgesteld en zal, als alles goed gaat, na het weekend worden ingezet met een rustige opbouw en een behouden tempo. Echt gemakkelijk zal het desondanks niet worden, de tocht zal ons in zo’n tien dagen naar een hoogte van 5545 meter leiden waar het zuurstofpercentage nog zo’n 50% bedraagt ten opzicht van hetgeen waar we op zeeniveau over kunnen beschikken.

Ondanks het feit dat we tijdens onze eerste dagen in Kathmandu helaas weinig van de stad hebben kunnen genieten hebben we ons inmiddels iets meer kunnen onderdompelen in het dagelijkse Nepalese leven, en dat is geen straf. Wat is dit toch een ontzettend mooie stad, levendig en spiritueel.

Wat daarnaast direct opvalt is de aanwezigheid van de vele ambachten. Of het nu de fabricatie van ijzerwerk is of het ontleden van een dier, het gebeurt op straat, voor je neus.

Vis wordt nog op de bascule afgewogen, fruit idem dito. Voor ons gevoel ga je een aantal decennia terug in de tijd maar voor de mensen hier is het de normaalste zaak van de wereld.

Daarnaast doen ze alles vliegensvlug en met uiterste precisie. Het is bewonderenswaardig en zeker de moeite waard om zo nu en dan, onopvallend een aantal minuten van een afstandje toe te kijken.

Het leven lijkt wellicht iets simpeler dan het onze maar het is overduidelijk niet makkelijker. Er heerst armoede en dat zie je. Wanneer je door de achterbuurten van Nepal loopt dan kun je er niet omheen. Het is soms lastig om dit van je af te zetten en de bedelende mensen te negeren.

Het enige logische wat je kunt doen is het stimuleren van de handel en verkoop. We kopen fruit op straat, gaan naar de plaatselijke kapper, kopen onze medicijnen in de apotheek op de hoek en water bij ons in de straat.

Daarnaast zorgt Gabrielle er persoonlijk voor dat er in de kasboeken van vele souvenirshops groene cijfers kunnen worden geschreven.

Naast bovengenoemden ambachten zochten we afgelopen week een horlogemaker op, op zo’n twee minuten lopen vanaf ons hostel. Het was gedurende onze laatste dagen in Vietnam dat Leanders horloge het begaf. In Hanoi liepen we heel toevallig langs een kleine winkeltje waar een mannetje horloges zat te repareren. Maar na enig onderzoek en het vervangen van de batterij bleek dat de man het horloge helaas niet kon repareren.

We deden een nieuwe poging in Kathmandu en deze man zag er meer heil in. Met een speciaal apparaatje op stroom liet hij de wijzers versneld in de rondte gaan en niet veel later had hij een idee over wat er met het horloge aan de hand zou kunnen zijn.

In Nederland zou een niet functionerend horloge resulteren in een zoektocht naar een bonnetje, een bezoek aan de winkel, het controleren van de garantie termijn, het opsturen van het horloge naar de fabriek, eventuele reparatie en het terugsturen van het horloge met de bijbehorende verzendtijd. Meestal moet gedacht worden in weken, zo niet maanden. Maar niet bij deze horlogemaker, “Morgen rond 17.00 uur klaar!”

Kijkende naar deze ambachtslieden en de vakkundigheid waarmee ze de dingen doen, doet je beseffen dat dezelfde vaklieden in Nederlands in de loop der tijd in de vergetelheid zijn geraakt.

Zo prominent als ze hier in het straatbeeld aanwezig zijn, zo ver lijken ze in onze middenstand te zijn weggedrukt. Nieuwkoop gaat boven reparatie zo lijkt het, maar tegelijkertijd gaat dat ten koste van deze prachtige ambachten.

We hebben genoten van hun vakkundigheid en hopelijk hebben ze goed aan ons kunnen verdienen.

Zo dadelijk zullen we onze tassen gaan pakken en ons opmaken voor vertrek. Morgenochtend vliegen we met een klein vliegtuigje van Kathmandu naar Lukla, wat gelegen is op 2800 meter boven zeeniveau. Daar zullen we nog een aantal dagen verblijven om nog iets verder te herstellen van de gevolgen van de infectie en bijbehorende antibiotica kuur. Vervolgens zullen we vertrekken voor onze wandeltocht richting het basiskamp van de hoogste berg ter wereld, Mount Everest. De wandeltocht zal ruim twee weken in beslag nemen dus tot die tijd zullen jullie het moeten doen zonder nieuwe blogs. Maar zodra we weer in Kathmandu gearriveerd zijn zullen we jullie weer laten meegenieten van onze belevenissen!

Opnieuw bedankt voor het lezen, veel liefs, groetjes en tot snel,

Leander en Gabrielle