Flashback naar de Filipijnen 2017

Een inkomende oproep van Vincent: “Wat is het vluchtnummer van onze vlucht eigenlijk want ik zie de vlucht niet staan op internet…”. Ik antwoordde: “Het vluchtnummer is MU772.” Vijf minuten later een SMS bericht van Vincent: “Slecht nieuws, de vlucht is vervroegd van 19.15 uur naar 13.40 uur!!! Maak je klaar, ik regel vervoer”. WAT?!? Dat kan niet…! Shit, dat wordt haasten. Ik vloog als een doldwaze door mijn huis en griste zoveel mogelijk nuttige spullen bij elkaar en propte ze in mijn backpack. Even later belde Vincent weer: “Ik heb vervoer geregeld en kom je over dertig minuten halen!”

Begin februari 2017

“Hoe laat zullen we vertrekken zondag?” Vroeg Vincent een week van tevoren aan me. Hmmm 19.15 uur vliegen, twee tot drie uur van te voren aanwezig, uur of 15.00 wegrijden? Akkoord. "En zullen het met het openbaar vervoer gaan? Dan begint de reis bij de bushalte." Het was akkoord.

Zondag 12-02-2017

Een week later, op zondag 12 februari was het zover, we zouden rond 13.30 uur de bus nemen naar Alkmaar Centraal Station en vervolgens de trein naar Schiphol. Zoals gewoonlijk moest ik ’s ochtends mijn spullen nog pakken dus ik was alles aan het inpakken toen Vincent belde. Nadat ik vervolgens zo goed en zo kwaad als het ging mijn tas had ingepakt gooide ik deze achterin de auto, stapte in en weg waren we. Het had die nacht gesneeuwd en het was plaatselijk glad. Uiteraard een goede reden voor mensen om het rustig aan te doen op de weg. Wij zaten ons echter enorm op te vreten. Het werd krap en het was nog niet gezegd dat we onze vlucht zouden gaan halen. Eenmaal op de snelweg werd het pedaal door een niet nader te noemen persoon diep ingedrukt. “Hadden wij dit moeten weten?” vroegen wij onszelf intussen hardop af. “Hebben wij hierover een email of iets dergelijks ontvangen?” Ik besloot om even te bellen met ‘Budgetair’ de online organisatie waarmee we hadden geboekt. Het was stil aan de andere kant van de lijn toen ik ons verhaal had uitgelegd, ze zochten het een en ander voor ons uit. Even later wist de mevrouw aan de andere kant van de lijn mij te vertellen dat de wijziging op 14 oktober 2016 bij hun binnen was gekomen en naar ons doorgestuurd had moeten worden. Er was echter iets mis gegaan met de mailing waardoor dat niet was gebeurd. “Dat is vrij slordig” reageerde ik, maar de vrouw benadrukte direct dat het onze eigen verantwoordelijkheid was om de actuele vliegtijden in de gaten te houden om eventuele wijzigingen tijdig te kunnen opmerken.

Enfin, we reden met mach3 naar Schiphol en kwamen rond 12.45 uur aan. We renden naar de check-in balie, checkten onze bagage in waarna de mevrouw achter de balie ons vertelde dat de vlucht overboekt was en er voor ons waarschijnlijk geen plaats meer was in het vliegtuig. Ze adviseerde ons om zo snel mogelijk richting de gate te gaan om na te gaan of er nog ruimte was in het toestel. Snel door de douane en de roltrap af waarna we op onze zware Timberland schoenen een sprint inzetten en als twee losgeslagen idioten door de mensenmassa naar gate F renden. We wurmden ons door de wachtrij naar de balie en kregen daar gelukkig het goede nieuws dat er nog twee plekjes vrij waren. Pfffff man, man, man dat was me het ochtendje wel. We namen plaats in het vliegtuig op twee verschillende plekken en waren vertrokken. Volgende stop: Shanghai. Een Chinese stad met ruim drieëntwintig miljoen inwoners waar we een dag zouden verblijven om vervolgens door te vliegen naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen.

Maandag 13-02-2017

Na een prima vlucht, met een aantal humeurige stewardessen kwamen we na ruim elf uur vliegen aan in Shanghai. Het was inmiddels rond de klok van 9.00 uur, plaatselijke tijd, we hadden nauwelijks geslapen en waren dus behoorlijk verreist. Na lang wachten kregen we een dag-visum en nadat we geld hadden opgenomen, informatie hadden ingewonnen en wat te hebben gegeten liepen we naar de metro om naar downtown Shanghai te vertrekken.

Het vervoer met de metro verliep niet geheel vlekkeloos. Nu is het al niet bepaald makkelijk om wijs te worden uit de namen van de haltes en toen vervolgens bleek dat we ergens uit moesten stappen en over moesten stappen waren de deuren alweer gesloten en reden we de verkeerde kant op. We stapten bij de eerstvolgende halte uit en namen opnieuw de metro. Toen we weer waren ingestapt snapten we nog altijd niet hoe het precies in elkaar zat en maakten we vervolgens precies dezelfde fout. Dus, opnieuw twee keer overstappen en na veel vijven en zessen en dertig minuten verder zaten we in de juiste metro die ook nog eens de juiste kant op reedt.

Nadat we uit de metro waren gestapt en waren aangekomen in het centrum van Shanghai werden we direct gegrepen door de overweldigende skyline, met een aantal gigantische wolkenkrabbers. We liepen wat rond en besloten naar de rivier de ‘Yahtzee’ te lopen. Het weer was fantastisch maar de temperatuur was wat aan de lange kant (10-15 graden Celsius).

We namen een kop koffie bij de Starbucks en ik had grote moeite om mijn ogen open te houden waarna ik besloot om een kort schoonheidsslaapje te houden.

Even later liepen we door de schone straten van Shanghai waarna we langs een terrasje liepen en plaats namen in het zonnetje. Daar zaten ze hoor, de eerste twee halve liters pils van deze vakantie voor de neus en oei wat gingen die er lekker in.

Nadat we nog twee koude kletsers naar binnen hadden gewerkt maakten we een korte wandeling langs het water richting het op een na hoogste gebouw ter wereld, de ‘Shanghai Tower’. We sloten aan in de rij en maakten direct kennis met de enorme onbeleefdheid van de plaatselijke bevolking. Brutaal en agressief voordringen zonder ook maar één seconde om te kijken. De caissière was uit hetzelfde hout gesneden, een vriendelijke hulpvaardige bejegening is men hier totaal vreemd blijkbaar. We kochten een kaartje, stapten in de lift en met tachtig meter per seconde bracht de snelste lift ter wereld ons binnen no-time naar ruim vijfhonderd meter hoogte. Ongelofelijk, wat een hoogte. We genoten van het uitzicht vanuit het ‘Observation deck’ terwijl we het gebouw onder onze voeten heen en weer voelden bewegen, het was om duizelig van te worden. Na een half uurtje namen we de lift naar beneden en besloten we op zoek te gaan naar een maaltijd in het oude centrum van de stad genaamd ‘The Bund’. We stapten uit het metrostation, liepen langs een aantal restaurants en doken vervolgens een restaurant in met louter Chinezen, het bleek een voorbode te zijn. We bestelden ‘beef-noodles’ en kregen noedels-soep met vlees.

Vinnie kreeg met moeite een paar happen naar binnen maar zijn reeds matige eetlust werd hem kort daarna volledig ontnomen toen hij een Chinees een noedels-soep naar binnen zag rammen. Met grote scheppen pakte de man de noedels op, bracht ze naar zijn wijd opengesperde mond en slurpte het vervolgens met grote kracht en bijbehorende geluiden naar binnen. Tot zover, niets vreemds aan dus. Deze man had in zijn linkerhand echter zijn mobiele telefoon waar hij onafgebroken op keek en scrolde. Als klap op de vuurpijl kauwde hij op het vlees als ware het zijn afgetrapte schoenzolen en spuugde hij de harde brokken bot zonder enige gêne op tafel. Toen hij was uitgegeten liep hij argeloos de tent uit alsof er niets gebeurd was. Wij besloten ook te vertrekken en liepen door de smalle straatjes van Shanghai. Er gebeurde van alles om ons heen. De verschillende marktkooplieden verkochten allerlei producten, zoals vlees, vis, groente, kabels, elektra, je kunt het zo gek niet bedenken of het was te koop en vaak dwars door elkaar.

Het was inmiddels donker geworden en we besloten terug te lopen naar de rivier om de skyline te bekijken. Het uitzicht was adembenemend. Alles was verlicht, de oude koloniale gebouwen aan onze zijde van de rivier en de gigantische wolkenkrabbers aan de andere zijde van de rivier zorgden voor een prachtig contrast tussen oud en nieuw.

Lopend langs de kade voelden we plotseling dat de vermoeidheid van de reis zich van ons meester maakte. We waren inmiddels alweer ruim dertig uur bijna onafgebroken wakker dus we besloten terug te keren naar het vliegveld. We namen plaats in de overvolle metro en stapten een uur later uit bij de luchthaven. Van daaruit was het nog ruim vier en een half uur wachten op onze vlucht naar Manila.

Op het moment van schrijven zitten we te wachten op onze vlucht. We zijn gesloopt en hunkeren naar een douche, tandenborstel en een goede nachtrust maar dat zal nog even moeten wachten. Het is nog vier uur vliegen naar Manila en dan richting het hostel, dus het zal nog een flinke beproeving worden maar we maken er het beste van.

Dinsdag 14-02-2017

Na een redelijk goede vlucht van zo’n vier uur kwamen we aan in Manila. Snel door de douane en richting de bagageband. Omdat we waren overgestapt in Shanghai hadden we enige twijfels of onze bagage ook netjes was meegekomen maar gelukkig lagen ze op de band en waren we klaar om de luchthaven te verlaten. We pinden een kleine hoeveelheid Filipijnse Peso’s en gingen op zoek naar een taxi, wat vrij snel geregeld was. Een half uurtje later kwamen we aan bij het ‘Wanderer’s Guesthouse’ en we waren blij dat het laatste gedeelte van de reis beter en voorspoediger was verlopen dan het eerste gedeelte. We gooiden onze backpacks in de kamer en besloten om aan de overkant van de straat een biertje te nemen. Ondanks het late tijdstip, het was rond 5.00 ’s nachts, was het etablissement nog geopend. We bestelden een San Miguel Light en proostten op een uiteindelijk succesvol verlopen heenreis. Het restaurant was een met golfplaten overdekt gebouw, zonder muren en stond direct aan de straat. Het was er nog redelijk druk en er liepen overduidelijk een aantal omgebouwde prostituees, welkom in de Filipijnen.

Toen we even later terugliepen naar het hostel riep een van de prostituees ons met een zware stem na: “ héé my friend, don’t go!!” We moesten er beiden erg hard om lachen. Na terugkomst in het hostel ploften we op bed en vielen gelukkig snel in slaap. We hadden de wekker om 11.00 uur gezet om een jetleg te voorkomen, dus na een kort nachtje van zo’n vijf uur werden we door de wekker gewekt. We besloten een ontbijtje te pakken in het hostel en vervolgens op zoek te gaan naar een supermarkt want we waren in de haast natuurlijk van alles vergeten. We kwamen terecht in een gigantisch winkelcentrum met veel moderne winkels en wanneer je het ziet zou je bijna het idee krijgen dat er geen armoede bestaat in de Filipijnen. Als je vervolgens echter weer door de kleine straatjes van Manila loopt verandert dat beeld natuurlijk weer snel.

Nadat we weer bij het hostel waren gearriveerd liepen we direct door naar het dakterras. Het weer was zeer aangenaam, een zonnetje en tussen de 25 en 30 graden Celsius. We zaten prima met een biertje, een boek en een goed gesprek en rond etenstijd liepen we naar het restaurant aan de overkant van de straat waar we de vorige nacht een biertje hadden genuttigd. Deze keer zat het ‘restaurant’ behoorlijk vol en de sfeer was goed. Geen ombouwde mannen/vrouwen, een goede menukaart en prima eten. Na het eten liepen we terug naar het hostel, pakten we onze tassen en maakten we ons op voor een busreis naar de plaats Banaue in het noorden van de Filipijnen. We pakten een taxi naar het busstation en na even te hebben gewacht stapten we aan boord van de nachtbus.

Het werd al snel duidelijk dat het een hele lange nacht zou gaan worden. Ik heb vaker een nachtbus genomen en over het algemeen was dat prima. Rustig, warm met redelijk comfortabele ligstoelen en een kleedje. Deze bus had echter niets van dat alles. Het was een krappe stadsbus waar ik met mijn lange benen, half opgevouwen met mijn knieën tegen de stoel voor me, in zat. Vincent kon zijn draai ook helemaal niet vinden en daarom hielpen we elkaar maar bezig met een goed gesprek. Alles kwam voorbij, werk, relatie, keuzes maken en persoonlijke beslommeringen. Uiteraard viel er als vanouds weer genoeg te lachen en toen we om 1.30 uur door onze buurman werden gevraagd of het wat zachter kon probeerden wij ook de slaap te vatten. Dit lukt slecht en ik denk dat ik uiteindelijk een kleine drie uur geslapen heb die nacht.

Woensdag 15-02-2017

Rond 8.00 uur kwamen we behoorlijk gebroken aan in Banue. We werden gedropt bij een gebouwtje met toeristen informatie en nadat we naar binnen waren gestapt werden we bestormd door de lokale gidsen die duidelijke een nieuwe lading met geld zagen arriveren. Ze probeerden ons verschillende tours aan te bieden voor behoorlijk hoge prijzen maar we besloten om in eerste instantie nergens op in te gaan en eerst te gaan ontbijten om een beetje wakker te worden.

Nadat we waren uitgegeten kregen we een rit naar Batad aangeboden en nadat we nog iets van de prijs hadden afgekregen gingen we akkoord. Voor vertrek probeerden we nog wat Peso’s op te nemen bij een van de twee pinautomaten in het stadje maar nadat we alle bankpassen hadden geprobeerd bleek dit niet mogelijk te zijn. We moesten het doen met het geld dat we bij ons hadden en dus een beetje op de kosten letten.

Rond 9.00 uur stapten we in de Filipijnse Jeepney en samen met drie meiden die ook naar Batad gingen, reden we door de bergachtige omgeving van Banaue. Het laatste gedeelte naar onze eindbestemming Batad moest per voet worden afgelegd en nadat we aan waren gekomen boekten we twee overnachtingen bij ‘Ramon’s Homestay’.

We installeerden ons in de kamer en namen plaats aan de gezamenlijke tafel waar de drie meiden, die we tijdens de rit in de Jeepney hadden ontmoet ook waren aangeschoven en daar een spelletje Yahtzee aan het spelen waren. Vincent bleek het spelletje aardig in de vingers te hebben en ondanks het feit dat hij het nog nooit had gespeeld gooide hij drie keer Yahtzee en won hij overtuigend. De meiden vroegen of we mee wilden gaan naar een waterval zodat de kosten van de gids konden worden gedeeld. Na enige aarzeling besloten we mee te gaan en liepen we dwars door de adembenemende natuur richting de waterval.

Na een steile afdeling kwamen we aan bij de prachtige waterval welke goed verscholen lag in het ruige landschap. De zwemkleding kwam tevoorschijn en onze gids riep ons nog na om, vanwege de kracht van het water, niet in het midden van het meer te gaan zwemmen. Het bleek tegen dovemans oren gezegd want Vinnie en ik lagen er nog niet in of we zetten het op een zwemmen.

Na zo’n twintig minuten waren we er wel weer klaar mee en vanwege het koude water zochten we snel weer de warmte van de zon op. We trokken onze wandelkleding weer aan begonnen aan de steile klim terug naar Batad.

Eenmaal aangekomen bij onze homestay waren we moe en hongerig. We trokken wat droogs aan, namen plaats aan een tafel met uitzicht over de rijstvelden en bestelden wat te eten en een koud biertje. Na het eten gingen we aan de gemeenschappelijke tafel zitten waar we de anderen het kaartspel 31-en leerden.

We zaten prachtig, het biertempo lag hoog en Vincent en ik hadden als vanouds weer bijzonder veel onderonsjes. Vincent was goed op dreef en nadat zich een lokale bewoner bij ons had gevoegd probeerden wij hem het drankspelletje Zumi-Zumi uit te leggen. De man snapte er echter niets van maar Vincent had de man er glad voor over. Bij elke fout moest de man een slok van zijn drankje nemen en dit was dan ook regelmatig het geval. Een van de meiden stelde voor dat het wellicht beter zou zijn om de man wat ‘uit de wind te houden’ zodat hij even kon meekijken hoe het spelletje precies werkte. Vinnie toonde echter totaal geen medelijden waardoor de man het zwaar te verduren kreeg. De man zat goed in de olie en raakte uiteindelijk zo dronken dat hij achterover van zijn stoel viel. We kwamen niet meer bij van het lachen en gelukkig wist de man snel weer op te krabbelen en kwam hij er even later gewoon weer bij zitten. Rond 22.00 uur was het mooi geweest en gingen we richting onze kamer. De drie meiden vroegen ons of we de volgende dag mee wilden gaan naar Sagada, iets ten noorden van Batad, maar daar zagen we vanaf. We wilden nog een dag in Batad blijven en dat bleek de juiste keuze.

Donderdag 16-02-2017

We werden om 11.15 uur wakker en dat betekende dat we een slordige dertien uur hadden geslapen, dat hadden we duidelijk even nodig. Bij het ontbijt kwam de vrouw des huizes naar ons toe met een briefje van de andere gasten dat ze de vorige avond een hele leuke avond met ons hadden gehad, dat konden we bevestigen. De rest van de dag brachten we door aan een tafeltje aan de rand van de vallei met een werkelijk fenomenaal uitzicht over de rijstvelden.

We lazen wat, we praten wat en we schreven wat, de ideale invulling van een dag in Batad. Batad is letterlijk en figuurlijk van de buitenwereld afgesloten. Het betekent dat er geen gemotoriseerde voertuigen rijden, er nauwelijks tot geen elektriciteit is en uiteraard ook geen telefoonverbinding. Het zorgt voor aangename rust. Toch had ik erop gehoopt dat ik even verbinding met het netwerk had kunnen maken vanwege het feit dat ik Gabrielle niet had kunnen laten weten dat we in Batad waren aangekomen en hier drie dagen zouden verblijven. Ik had voor het laatst contact met haar proberen te maken in Banaue maar ook dat was zonder succes. Ik verwachtte dat ze zich zorgen zou maken maar ik kon haar van hieruit op geen enkele manier bereiken en moest het dus laten rusten.

Nadat we het avondeten hadden besteld pakten we de kaart van de Filipijnen erbij en maakten we plannen voor de volgende dagen. Die avond kwamen we er ook achter dat we in de knel kwamen met de hoeveelheid geld die we hadden kunnen meebrengen. We hadden zo’n 3500 Peso’s (zo’n 70 euro) meegenomen naar Batad en daar moesten we de homestay, het eten en drinken en de gids van betalen. We lieten bij de vrouw des huizes de voorlopige rekening opmaken en deze bedroeg 4800 Peso's! Shit, zoveel geld hadden we niet en ondanks het feit dat we goed op onze uitgaven hadden gelet bleek dat we toch iets te gortig waren geweest met bestellen. We besloten het de volgende dag te melden omdat we bang waren dat we er anders uit zouden worden gezet en we geen plek zouden hebben om te overnachten. Hoe gingen we aan geld komen? Vincent kwam op het idee om in Euro’s te betalen. Hij had gelukkig nog zo’n zeventig euro op zak en dat was ruim voldoende om het restant van de rekening mee aan te vullen. Het was alleen de vraag of ze de Euro’s ook wilden accepteren. We zouden het de volgende dag wel zien.

Bij mij begon uiteraard de behoefte om Gabrielle te laten weten waar we waren steeds sterker te worden. Hoe meer ik eraan dacht, hoe slechter ik me erbij ging voelen en ik was dan ook blij dat we de volgende dag weer terug zouden keren naar de bewoonde wereld zodat ik haar een bericht kon sturen of, indien de verbinding het toeliet, even kon bellen.

Vrijdag 17-02-2017

Rond 7.00 uur stonden we op. We pakten onze backpacks in en liepen via de gammele trap naar de gezamenlijke ruimte van de homestay. Met lood in de schoenen liepen we naar de vrouw des huizes. We voelden ons natuurlijk een beetje lullig dat we te ruim waren omgesprongen met ons geld en dat we deze arme mensen nu om een gunst moesten vragen. We hadden verwacht dat ze teleurgesteld zouden zijn maar toen we hadden aangeboden om met Euro’s te betalen zagen we een lach tevoorschijn komen. We lieten de wisselkoers zien, deden er tien Euro bovenop en de vrouw was dolgelukkig. Gebiologeerd bestudeerde ze de eurobiljetten en toen de man des huizes ook was gearriveerd weigerde de vrouw hem een van de biljetten te laten zien, het was haar trofee van de dag die ze niet van plan was af te staan. Ons schuldgevoel verdween als sneeuw voor de zon en het was tekenend voor de manier waarop deze mensen met dit soort ‘problemen’ omgaan.

We verlieten Batad en liepen richting de steile beklimming terug naar de weg waar we twee dagen eerder door de Jeepney waren afgezet. Het was een gedeeltelijk begaanbare weg welke zeer steil omhoog liep waardoor we binnen no-time met het zweet op ons voorhoofd en een hartfrequentie van 180 slagen per minuut voort ploeterden, het was lekker wakker worden. Eenmaal bij de weg aangekomen namen we even de tijd om bij te komen. De openbare bus stond al te wachten en samen met zo’n twintig andere mensen stapten we in. De motor was gestart en iedereen was klaar voor vertrek maar de bus maakte geen aanstalten om te vertrekken. We vroegen ons af wat er aan de hand was maar na ongeveer tien minuten werd het duidelijk. We zagen een oud mannetje strompelend en hijgend richting de bus lopen. Hij stapte de bus in en stelde zich voor als Fredo en begon direct honderduit, in gebrekkig Engels te vertellen dat toen hij onze leeftijd had hij lange afstanden op hoge snelheid liep waarmee hij wilde zeggen: een beetje respect en niet zeuren!

De busrit naar Banaue kostte ons 150 Peso’s per persoon maar doordat we al onze Peso’s aan de homestay hadden betaald waren we volledig platzak. We spraken met de chauffeur af om in Banaue geld te pinnen (als dat zou lukken) en hem aldaar te betalen. Het was akkoord. De rit naar Banaue was prachtig en voerde ons langs diepe valleien met prachtige rijstterrassen.

De oude diesel Jeepney leek aan het einde van zijn latijn te zijn en had bergop de grootste moeite maar uiteindelijk arriveerden we zonder oponthoud in Banaue.

Ik probeerde direct contact te zoeken met Gabrielle maar het was tevergeefs, het was namelijk 2.00 uur ’s ochtends in Nederland. We besloten op zoek te gaan naar een pinautomaat maar de twee pinautomaten waar ik een aantal dagen geleden geld had proberen op te nemen werkten nog altijd niet. Gelukkig werden we op een andere ATM gewezen op de eerste verdieping van een klein gebouwtje. Even later zag ik Vincent op het balkon staan waar hij triomfantelijk met een gigantische hoeveelheid Peso’s stond te zwaaien. We betaalden de chauffeur en besloten wat te gaan eten want we hadden nog niet ontbeten. Nadat de mist was weggetrokken brak de zon door en hoewel het zonnetje nog wat waterig was genoten we van de eerste zonnestralen. In het restaurant hadden we gelukkig weer wifi waardoor ik Gabrielle eindelijk kon laten weten dat ik nog leefde. Tijdens het eten besloten we om nog diezelfde dag door te reizen naar Bontoc.

De chauffeur van de minibus had de gang er goed in en kachelde in iets meer dan een uur naar Bontoc. De weg slingerde door bergachtig gebied en het was opnieuw adembenemend mooi. Net iets na het middaguur kwamen we aan in het drukke plaatsje. We liepen wat rond en na even te hebben gezocht kwamen we langs een toeristen informatie centrum.

Er waren verschillende opties, zoals het bezoeken van rijstvelden, watervallen of de stad Sagada. We besloten om de volgende ochtend naar de watervallen te gaan en nadat we langs de weg hadden geluncht vonden we even later een half verlaten hotel waar we de nacht zouden doorbrengen. We hadden wifi in het hotel dus via Whatsapp kon ik eindelijk even met Gabrielle bellen waardoor we even konden bijpraten. Gabrielle had behoorlijke scriptie-stress maar kon gelukkig uitkijken naar een korte vakantie naar Portugal met haar ouders. Het was fijn om haar na een aantal dagen weer te spreken. Toen de avond was gevallen liepen we terug naar het centrum van Bontoc en na even te hebben gezocht vonden we een restaurantje waar we genoten van een aantal koude pilsjes en een heerlijke maaltijd.

Zaterdag 18-02-2017

Ontbijten in het hotel was helaas niet mogelijk dus nadat we de backpacks hadden ingepakt gingen we op zoek naar een ontbijt. Dat bleek nogal lastig te zijn dus we liepen naar hetzelfde restaurant waar we de dag ervoor hadden geluncht en het eten was wederom prima. Vervolgens gingen we richting het toeristenbureau waar we onze gids zouden ontmoeten. Toen we daar waren aangekomen werd ons afgeraden om naar de watervallen te gaan omdat het daar ontzettend slecht weer was. Daarop stelde Vincent voor om terug te gaan naar Banaue. Er zou namelijk om 12.30 uur een bus vertrekken. Na kort te hebben overlegd besloten we ervoor te gaan en Bontoc achter ons te laten.

Achteraf vond ik dat wel jammer omdat Sagada een mooie plaats schijnt te zijn en omdat we uiteindelijk min of meer voor niets naar Bontoc waren gereisd. Daarnaast was er geen tijdsdruk, we wilden pas over drie dagen weer terug zijn in Manila. Ach, het ware zo. Even na het middaguur stapten we aan boord van een minibus richting Banaue en onderweg bleek inderdaad dat het erg slecht weer was, het regende en het was mistig. Bovendien bleef de mist hangen tussen de bergen en onze inschatting was dat het die dag niet meer zou gaan opklaren. Even later kwamen we voor de derde keer in korte tijd aan in Banaue en gingen we op zoek naar een hotel. Die vonden we al snel en even later namen we plaats op het balkon van het hotel/restaurant waar we werden getrakteerd op een prachtig uitzicht over de vallei en op een klein riviertje. Het weer werd echter ook hier met de minuut slechter en de regen kwam met bakken uit de lucht.

We zitten hier nu zo’n twee uur maar er zit nog weinig verbetering in. Het riviertje is inmiddels uitgegroeid tot een stevige rivier met een bruine kleur. Morgen zullen we weer naar Manila vetrekken en gelukkig schijnt het weer daar een stuk beter te zijn.

We brachten de rest van die dag door op het balkon met uitzicht over een mistige en regenachtige vallei. Het weer bleef erg slecht dus we ondernamen die middag bijzonder weinig, het was even niet anders.

Zondag 19-02-2017

Omdat de nachtbus ons vorige keer zo slecht was bevallen besloten op de terugweg naar Manila de dag bus te nemen. We werden geadviseerd om met het openbaar vervoer te gaan en eerst een Jeepney te nemen naar Bagabag zodat we daar konden overstappen op de bus naar Manila. De Jeepney vertrok om 7.30 uur vanaf het plek waar Vincent een aantal dagen daarvoor met de biljetten had staan zwaaien. Het weer was nog steeds belabberd toen we plaatsnamen in de Jeepney. We waren de eersten maar na een aantal haltes begon het behoorlijk druk te worden. De sfeer was uitstekend en de mensen vriendelijk en gastvrij als altijd. De lokale mensen vonden het prachtig dat ze vandaag twee blanke toeristen in hun midden hadden en omdat we voorin, net iets achter de chauffeur zaten werden we gebruikt als doorgeefluik voor de betalingen aan de chauffeur. Na een poosje begon een wat vreemde man tegen ons te praten in zeer gebrekkig Engels. Hij wapperde met een boekje waarop ‘Baptist’ stond geschreven. Na een korte bestudering van het boekje bleek dat het uit 1983 kwam en de andere mensen moesten een beetje om de man lachen en zaten ons meewarig aan te kijken, het ging hier waarschijnlijk om de plaatselijk dorpsgek.

Na anderhalf uur rijden kwamen we aan in Bagabag en werden we gesommeerd om de Jeepney te verlaten. We zeiden gedag tegen onze medereizigers en werden midden op een kruispunt gedropt en stonden even vertwijfeld om ons heen te kijken. Gelukkig kwam de bus naar Manila vijf minuten later aangereden dus alles verliep bijzonder gesmeerd. Het werd een lange rit van ruim negen uur en we doodden de tijd met het lezen van een boek en het luisteren naar muziek. Rond de klok van 18.00 uur kwamen we aan bij de bus terminal en pakten we een taxi richting het ‘Pink Manila Hostel’. Nadat we in het hostel waren aangekomen maakten we kennis met Christian, een Australiër uit Sydney. Hij raadde ons een restaurant aan vlakbij het hostel waar we niet veel later plaatnamen aan een tafeltje. Het eten viel echter niet helemaal mee dus even later waren we weer terug in het hostel waar we aan de gemeenschappelijke tafel gingen zitten om een kaartje te leggen. Het was een prima hostel met een zwembad en een leuke sfeer dus het biertempo werd weer flink opgeschroefd en er werd weer veel gelachen. Die nacht doken we vermoeid en lichtelijk aangeschoten ons bed in.

Maandag 20-02-2017

Ik werd 's ochtends een beetje katerig wakker op de bovenste laag van een stapelbed in een gemeenschappelijke kamer voor acht personen. Na een verfrissende douche liep ik naar beneden voor een ontbijtje maar er was een probleem met de gasaansluiting van het hostel waardoor het niet mogelijk was om een standaard ontbijt te serveren. Het bleek dat we iets konden bestellen en dat het eten dan even later door een restaurant zou worden bezorgd. Ons geduld werd aardig op de proef gesteld en het duurde bijna een uur voordat we ons ontbijt konden verorberen. Na het ontbijt nam Vincent een verfrissende duik in het zwembad waardoor ik de tijd had om met Gabrielle te Whatsappen. Ondank het feit dat Vinnie en ik het ontzettend leuk hebben mis ik Gabrielle natuurlijk ook enorm. We zijn de laatste maanden bijna onafscheidelijk geweest en om nu in een van de mooiste landen ter wereld te zijn zonder haar voelt erg vreemd. Ik zal heel blij zijn om haar weer vast te kunnen houden als we op Schiphol aankomen. Gabrielle en ik spraken af om die avond even te bellen.

In ons hostel kwamen wat nieuwe mensen aan, waaronder twee Nederlandse meiden. Ze waren net aangekomen en we voorzagen ze van tips over het noorden waar zij niet lang daarna naartoe zouden gaan en waar wij net van terug kwamen. We dronken samen een biertje en niet veel later voegde een Duitse jongen zich bij het gezelschap. Vincent en ik hadden, in tegenstelling tot de Nederlandse meiden, direct een goede klik met hem. Hij woonde in Berlijn en was uit hetzelfde hout als ons gesneden. We besloten ’s avonds samen Manila te verkennen en vlak voordat we zouden vetrekken haakte ook Ivan aan, een jongen uit Bulgarije. We speelden nog een kaart spelletje en nadat we ons laatste drankje hadden opgedronken liepen we de straat op om wat te gaan eten. René, de Duitse jongen nam het voortouw, wat hij overigens fantastisch deed. Hij gaf de touwtjes de rest van de avond dan ook niet meer uit handen. We liepen naar een restaurant direct aan de straat en we bestelden wat uit de vitrine. Het zag eruit alsof het daar al een tijdje lag en ik hield mijn hart vast voor mogelijke bacteriële infecties maar het eten smaakte ontzettend goed.

Na het eten liepen we terug naar het hostel zodat ik met Gabrielle kon bellen. Ze belde vanuit Portugal en het was fijn om haar stem weer te horen. Gelukkig miste ze mij ook. Na het bellen liep ik terug naar Vinnie en via een tip van iemand anders besloten we die avond naar het ‘Midget Boxing’ te gaan. We wisten niet precies wat we ervan moesten verwachten maar we zouden wel zien. De chagrijnige Nederlandse meiden gingen ook mee zodat we uiteindelijk met zijn zessen waren. Onze Duitse vriend regelde met behulp van een handige smartphone applicatie een taxi en verdiende zodoende steeds meer credits. Even later liepen we samen een bar binnen en namen plaats aan een van de ronde tafels. In het midden van de bar was een redelijk grote boksring geplaatst waar het die avond blijkbaar allemaal om te doen was. Zo’n vijftien minuten en een biertje later zag ik een vrouw door de bar lopen die vroeg of er iemand was die scheidsrechter wilde zijn bij een van de bokswedstrijden. Ik gaf direct Vincent zijn naam door, betaalde haar een bedrag en twintig minuten later kwam ze Vincent halen om hem naar de boksring te begeleide. Hij moest de wedstrijd tussen twee boksende lilliputters in goede banen zien te leiden.

Vinnie nam zijn taak uiterst serieus en al ware het de Champions League Finale zette hij de wedstrijd in gang. Het ‘Let’s get ready to rumble’ knalde uit de speakers en de wedstrijd was onderweg. Met het voetenwerk van Arjen Robben in zijn beste dagen positioneerde Vincent zich als een topscheidsrechter perfect in de ring. De beide heren vlogen regelmatig de touwen in en Vincent moest meerdere malen tussen beide komen. Ikzelf was ondertussen bezig om dit spektakel op camera vast te leggen maar doordat ik de longen uit mijn lijf lachte was dit niet gemakkelijk, wat een prachtig spektakel was dit.

Na de wedstrijd gingen we op zoek naar een terras en we volgenden René die alweer voor ons in de weer was. Binnen no-time stonden er alweer een paar glazen bier voor onze neus, de man had het allemaal perfect onder controle. Even later sloot David, een wat oudere man uit Hawaii, zich bij dit bonte gezelschap aan. Het werd ons snel duidelijk dat David ontzettend slim was en zeer hoog was opgeleid. Hij werkte in de biotechnologie en was momenteel gestationeerd in Manila. Hij had bovendien ontzettend veel humor en voelde zich wel thuis in een groep met jonge lui, we hadden de grootste lol met hem. Het was een mooie afsluiting van een prachtige avond.

Dinsdag 21-02-2017

Rond de klok van 11.00 uur werden we wakker. Er moest vandaag gevlogen worden en wel naar het eiland Busuanga in het noordwesten van de Filipijnen. De volgende dag zouden we vanaf dat eiland namelijk beginnen aan de 'Tao Expeditie'. We maakten ons klaar voor vertrek en rond 12.00 uur namen we een taxi richting het vliegveld waar we ruim op tijd aankwamen. We besloten om eerst te gaan ontbijten en dat deed ons erg goed. We bleven nog even in het restaurant zitten waarna Vincent naar een koffietentje liep voor een bak koffie. Volledig ontspannen liepen we door de luchthaven, keken in wat winkeltjes, kochten nog wat chocola voor in het vliegtuig en maakten lol met het Filipijnse winkelpersoneel.

Toen ik even later op mijn telefoon keek schrok ik me een ongeluk, het was 13.26 uur!!!?! SHIT! Ons vliegtuig vertrok om 13.40 uur en we waren nog niet eens door de douane. In blinde paniek zetten we het op een rennen. Nadat we zonder pardon voor waren gedrongen bij de security en onze tassen hadden laten controleren zetten we opnieuw een sprint in zoals je zelden ziet. Even later zagen we een man lopen die naar ons zwaaide en een bord in zijn handen had waarop ‘Busuanga’ stond. Hij schreeuwde en gebaarde naar ons: "Busuanga??? That way, that way!!!" Terwijl we langs hem renden gaf hij ons nog snel mee: "Gate 132, quick! They’re waiting!" We voelden de vermoeidheid in onze benen toenemen toen we ineens door de speakers hoorden: "This is the final call for mister Vincent Molthoff and….." Bij de gate stonden twee stewardessen op ons te wachten en te zwaaien, verder was er niemand meer te zien. We werden gesommeerd om in te stappen in een lege bus die ons naar het vliegtuig zou brengen. Ik keek nogmaals op mijn horloge: 13.30 uur. Oeeefffff, dat was heel close. Zwetend stapten we het volle vliegtuig in en verontschuldigden ons bij het personeel en andere passagiers. Niet veel later hingen we in de lucht en keken we elkaar even kort aan, we schoten direct keihard in de lach, wat een avontuur! Na een uur vliegen kwamen we aan op Busuanga en pakten onze tassen van een houten desk welke doorging voor bagageband.

Vervolgens pakten we een minibus richting het centrum van het eiland waarin we in contact kwamen met James, een jongen uit Londen. Hij was ook net aangekomen en we gingen samen op zoek naar een hostel. Dat bleek geen makkelijke opgave te zijn, alles zat vol. Uiteindelijk vonden we een hostel ergens bovenop een berg en toen we ons hadden geïnstalleerd en de WiFi code hadden ingetoetst kwam Vincent met het idee om zijn email even te checken om te zien of we een email hadden ontvangen aangaande de Tao Expeditie die de volgende dag zou vertrekken. Vincent had inderdaad een mail ontvangen en hierin was te lezen dat er vandaag een briefing zou plaatsvinden om 17.00 uur, het was inmiddels al 18.00 uur. We zochten de locatie op en zetten het op een rennen. Even over de klok van 18.00 uur kwamen we aan bij het kantoor en gelukkig hadden we nog niet zoveel gemist. We stelden ons voor aan de andere groepsleden, 22 personen uit alle windstreken en voornamelijk stelletjes. De volgende ochtend zouden we elkaar om 8.30 uur ontmoeten bij de pier alwaar de expeditie zou beginnen.

We liepen terug naar het hostel om James op te halen en wat te gaan eten. We namen wat te eten in een overvol restaurant in het centrum van Coron. Het mocht uiteraard even duren maar uiteindelijk kregen we super lekkere tonijn voorgeschoteld. We namen nog een biertje en liepen gezamenlijk terug naar het hostel. Ik wilde Gabrielle nog even spreken voordat we aan boord zouden stappen van de boot en vijf dagen onbereikbaar zouden zijn maar het lukte niet om contact met elkaar te krijgen. Inmiddels sloeg de klok 00.00 uur, het was mijn verjaardag en het betekende dat ik officieel 31 jaren jong was geworden. Vinnie en ik hebben het kort gevierd met een stevige knuffel. Het was een chaotische maar mooie dag.

Woensdag 22-02-2017

Gelukkig kreeg ik, net nadat we wakker waren geworden, contact met Gabrielle zodat we nog even konden bijpraten en op afstand mijn verjaardag konden vieren. Ik ga haar missen de komende dagen. De verbinding was matig en er was een vertraging van ongeveer vijf seconden maar ach, het was tenminste iets. Vincent en ik pakten even later onze backpacks in, namen afscheid van James, pakten een ontbijtje en even later reden we per tricycle richting de pier. Daar was de groep bij elkaar gekomen en niet veel later stapten we aan boord van de boot. Er werd nog een korte briefing gehouden en vervolgens kozen we het ruime sop.

We zitten nu op een boot met dertig personen, inclusief acht man personeel en varen van de plaats Coron op het eiland Busuanga naar El Nido in het noorden van het eiland Palawan. We zullen de komende dagen langs vele kleine eilandjes varen en regelmatig stoppen bij mooie strandjes, snorkelplekken of bij een mooie klif om vanaf te springen.

Nadat we ongeveer een uur hadden gevaren stopte de boot bij de eerste snorkelplek. Net onder de oppervlakte lag een gezonken Japans oorlogsschip wat inmiddels bedekt was met prachtig koraal. Een half uurtje later arriveerden we bij de tweede snorkelplek van de dag en nadat we de onderwaterwereld hadden verkent stapten we weer aan boord van de boot om te gaan lunchen. Het eten was werkelijk fenomenaal, verse vis, verse groente en ontzettend lekker bereid.

Na de lunch voeren we naar een prachtig klein eilandje. Het was bloedheet en de zon stond er vol op. Om het nog erger te maken pakte ik de volleybal erbij en speelden we een potje volleybal.

Na een half uurtje doken we vermoeid, bezweet, oververhit en bedekt onder een laag zand de zee in. Niet veel later gingen we weer op pad en vervolgden we onze weg. De dag liep alweer op z’n eind dus de kapitein voer door naar het ‘basiskamp’ voor die nacht. Het was een piepklein, onbewoond eilandje waar een aantal hutjes klaar stonden waar we die avond in zouden slapen.

Het ‘moederschip’ ging voor anker en via kajaks werden we naar het eilandje gevaren. De acht crewleden brachten vervolgens alle benodigdheden naar de wal en gingen direct aan de slag met het eten.

Wij voetbalden nog wat met de volleybal en namen een verfrissende douche. Er was uiteraard geen normale douche te vinden op het eiland maar er stond een grote ton met water waar je met een klein bakje water over jezelf heen moest gooien. Het werkte perfect en het versterkte het eilandgevoel. Daarnaast was er uiteraard geen geen elektriciteit aanwezig op het eiland dus de paden werden verlicht met kleine fakkels in flesjes met een brandbare substantie.

Even later werd het eten geserveerd en het zag er opnieuw fantastisch uit, grote verse vis die op de barbecue was klaargemaakt, verse groenten en natuurlijk een grote bak rijst, de ‘Filipino Power’. Toen iedereen had opgeschept nam ik kort het woord om te zeggen dat het mijn verjaardag was en dat het eerste drankje op kosten van Vinnie en mij was. We schepten ons eten op en dronken er een heerlijk biertje bij. Kort na het eten kwam de gehele crew aanlopen met een zelfgemaakte taart terwijl ze de Filipijnse versie van ‘Lang zal hij leven’ zongen.

Ik blies de kaars op de taart uit en sneed de taart in dertig stukken. Wat een bijzondere verjaardag, en op wat voor een plek. Het enige wat ontbrak was Gabrielle. Ik nam mezelf voor om deze expeditie nog eens te herhalen maar dan samen met Gabrielle.

Na het eten bleven we nog even zitten en praatten we nog wat na met de andere reizigers. Het was al laat, we waren moe en zochten niet veel later onze hut op. We hadden een twee persoon hut toegewezen gekregen wat met een klein gordijntje werd gesloten. Het was nog altijd ontzettend warm en er was geen klamboe aanwezig in de hut. Achteraf bleek dat ze die vergeten waren om op te hangen en met name Vincent had behoorlijk veel last van de plaatselijke familie mug. Gelukkig konden we die nacht nog wat slaap vatten.

Donderdag 23-02-2017

We waren vroeg uit de veren en dat was geen lastige opgave want de zon scheen al vroeg op onze hut wat ervoor zorgde dat de temperatuur in de hut snel opliep. Onze backpacks waren de vorige dag in het ruim van de boot gelegd waardoor we het moesten doen met een kleine waterdichte ‘watertas’ wat als dag rugzak fungeerde. We pakten onze tas in en namen een kop thee rond de gemeenschappelijk tafel waar we de vorige dag hadden gegeten. We gingen zitten op een van de houten banken en namen de tijd om in ons op te nemen waar we ons bevonden. Het licht was uiteraard totaal anders dan gisteren toen we op het eiland aankwamen. De zon was net opgekomen en stond nog laag aan de hemel. We zaten met onze voeten in het zand en zagen langzaam maar zeker de andere mensen ontwaken en aanschuiven voor een kop thee of koffie. Nadat iedereen was gearriveerd werden de tassen verzameld en werden we per tweetal met de Kajak naar de boot gevaren waar het ontbijt zou volgen. Het zou een dag worden waarin we wat kilometers moesten maken en onder meer een zeestraat moesten oversteken, waar de zee mogelijk iets ruwer zou zijn. Nadat we even gevaren hadden en hadden ontbeten voeren we richting de eerste stop van de dag.

We gingen voor anker bij een klein dorpje om onze watertank, die onderin de boot lag, te vullen. Ondertussen liepen we het dorp in en stapten we de wereld in van het ‘normale’ Filipijnse eilandleven. Het was arm en had, naar onze maatstaven matige voorzieningen. Toch zijn deze mensen rijk op een andere manier en lijken gelukkig te zijn met hetgeen ze hebben. Ze maken alles zelf, vangen zelf hun vis, verbouwen zelf hun eten en lijken zo goed als alles te kunnen repareren.

Later die ochtend voeren we door naar een ander eilandje waar de crew besloot om vis te kopen. De boot ging voor anker en wij sprongen van boord om naar het eiland te zwemmen. Het was opnieuw een piepklein vissersdorpje waar kleine en grote vissersboten op het strand lagen, de visnetten lagen verspreid in het dorp en waren in grote getalen aanwezig. Ondanks dat bleek er op het eiland onvoldoende vis voorhandig waarna de crew besloot om een varken te kopen. Het varken moest echter wel per kajak naar het eiland worden gevaren maar dat ging niet zonder slag of stoot. Uiteindelijk lukte het de crew om het beest op de kajak te krijgen en terug naar het moederschip te varen, alwaar het volgende probleem ontstond. Het varken moest namelijk van de kajak worden overgezet op het moederschip. Dat mislukte echter waarna het varken in het water belandde. Na veel gedoe en getrek kregen ze het arme dier aan boord en werd hij vastgemaakt. Het was zielig om te zien omdat het dier geen flauw idee had waar het zich bevond en het probeerde dan ook weg te komen door op zoek te gaan naar een uitweg. Dat was uiteraard zonder succes.

Niet veel later vetrokken we richting het basiskamp voor de dag en onderweg stopten we nog even bij een klif waar we vanaf konden springen. Het was weer een dag vol belevenissen zoals dat eigenlijk elke dag het geval is. Uiteindelijk kwamen we aan op de eindbestemming voor die dag en het was werkelijk een fenomenale plek. Een lang kalm strand, gelegen in een baai met een hele lichte golfslag. Het strand was prachtig, wit en aan de rand stond een lange rits met wuivende palmbomen.

We konden nog net de zonsondergang meemaken. Daarna namen we een douche om vervolgens plaats te nemen aan een grote tafel waar we met de anderen een kaartje legden en wachtten op het eten. We kregen opnieuw een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, verse witte en rode ‘snapper’, het was echt subliem. Na het eten had de crew karaoke georganiseerd met behulp van een TV welke van elektriciteit werd voorzien door een aggregaat. Vinnie ging los en plukte de ene na de andere meezinger uit het karaokeboek. ‘Jumping Jack Flash’, Red, Red Wine’ en ‘The Tide is High’ kwamen uit de speakers en er werd weer veel gelachen.

Vrijdag 24-02-2017

We werden opnieuw vroeg wakker gemaakt door de zon en nadat we waren opgestaan namen we ontspannen plaats aan de gemeenschappelijke tafel voor een kop thee en ontbijt. De crew had weer uitgepakt met aubergine, ei en Filipino Power.

Na het ontbijt hielp ik een van de crewleden met afwassen wat een heel leuk gesprek opleverde. Niet veel later was alles opnieuw gereed voor vertrek en werden we weer per twee personen naar het moederschip gepeddeld.

Later begon het weer een beetje te betrekken en dat was eigenlijk helemaal niet zo verkeerd na de hoge temperaturen van de afgelopen dagen. We voeren naar de eerste snorkelplek van de dag en na de lunch voeren we door naar de tweede snorkelspot. Beide spots waren prachtig, mooi koraal, veel kleur en heel veel vis. Toch zit ik vandaag niet helemaal lekker in mijn vel. Ondanks dat het allemaal wonderschoon en leuk is wil ik Gabrielle weer zien en vasthouden. Sinds we elkaar hebben ontmoet zijn we nog nooit langer dan een week van elkaar verwijderd geweest en vier weken blijkt dan ook veel te lang te zijn en ik heb me voorgenomen om dat in de toekomst anders te organiseren. Eigenlijk vind ik er vandaag geen bal aan en zou ik het liefst naar huis vliegen en over twee dagen weer terugkomen.

De rest van de dag heb ik verder niet al te veel uitgevoerd. Ik heb wat op het bovendek van de boot gelegen en wat gelezen. Het was lastig om te genieten van de prachtige expeditie die we aan het maken zijn maar ook om gezellig te doen met de anderen op de boot. We voeren verder richting het basiskamp waar we zouden overnachten. Langzaam maar zeker kwamen we dichterbij het uiterste noorden van het eiland Palawan. Onze slaapplaats was een prachtige stek met opnieuw een rustig strandje met direct aan het strand de tropische palmbomen. In dit 'dorp' is ook de boerderij van de Tao-organisatie gevestigd alsmede de koksopleiding. Hier worden de groenten en en het vlees verbouwd wat meegaat op expeditie. Ook worden hier de koks opgeleid voor de expeditie.

De volgende dag zou er een rondleiding volgen over de boerderij. Omdat alles op de boerderij organisch was er een kantel douche beschikbaar met louter organische zeep. Dat betekende dat we in badkleding richting de douche liepen en gezamenlijk douchten. Onze expeditieleider Mimi gooide het zuivere bronwater over ons heen en de belangrijkste reden om organische zeep te gebruiken was dat het verbruikte water kon worden hergebruikt voor de boerderij.

Lopende door de natuurlijke omgeving van de boerderij vertelde Mimi hoe de organisatie in elkaar zit. Het is een ongelofelijk mooi concept waarin over werkelijk alles is nagedacht. Op de boerderij wordt van alles verbouwd zoals mango, ananas, papaja, cashewnoten en allerlei kruiden. Daarnaast worden er ook dieren gehouden zoals varkens, kippen, eenden en een buffel. De varkens worden als ze nog klein zijn naar een gemeenschap gebracht op een van de kleinere eilanden en daar grootgebracht. De Tao organisatie kan ze dan eventueel later weer terugkopen van de eilandbewoners. Op die manier zorgt de organisatie ervoor dat ook de eilandbewoners van het toerisme kunnen profiteren. We liepen terug naar onze hut welke volledig van bamboe was gemaakt, met palmbladeren als dak.

Na te zijn omgekleed liepen we richting het restaurant waar een bar omheen is gebouwd. Zittend aan de bar hadden we zicht op de keuken waar men druk bezig was om het eten te bereiden. De vrouw des huizes stuurde de jonge koks in opleiding aan en alles verliep gesmeerd.

Toen alles klaar was om geserveerd te worden rammelende we inmiddels van de honger en gaf de chef-kok uitleg over de keuken, de opleiding en het eten. Dat laatste was uiteraard volledig biologisch en smaakte fantastisch. Na het eten bleven we nog even zitten met de anderen maar het was al laat dus even later besloten we ons bed op te zoeken.

Zaterdag 25-02-2017

De vierde dag van de Tao expeditie was aangebroken. Voor het ontbijt liepen we opnieuw naar het gemeenschappelijke restaurant waar we de vorige dag hadden gedineerd. De chef-kok en de leerlingen hadden er opnieuw geen gras over laten groeien en hadden een heerlijk ontbijt samengesteld met ei, brood en een quiche. Na het ontbijt werden we in een andere ruimte verwacht waar we verdere uitleg kregen over de Tao organisatie en de boerderij. Naast een goede kokkin bleek de chef-kok ook een prima gids. Ze was echter niet vies van praten en ze ratelde, in gebrekkig Engels, in hoog tempo door. Toen ik tegen Vinnie zei dat ik al na tien minuten was afgehaakt kreeg ik van hem een bevestigend knikje. Na de uitleg liepen we opnieuw over de boerderij en vertelden Mimi en Dodo, een andere crewlid, alles over de producten op de boerderij en alles over de Tao community. Nogmaals, het is een prachtig concept en ik zou het iedereen aanraden om een keer mee te gaan op zo’n Tao expeditie.

We pakten onze spullen weer in en nadat alles en iedereen weer naar de boot gevaren was konden we weer vertrekken. We voeren langs een paar prachtige eilanden en na een tijdje varen stopten we voor een eiland met een prachtig standje met hagelwit zand en een turquoise zee. Voor de kust lag een gezonken schip waar we konden snorkelen. Het was opnieuw een prachtige snorkelplek en het heldere water in combinatie met het prachtige, met koraal begroeide wrak en het nabijgelegen strand was adembenemend.

Na een poosje te hebben rondgedobberd wees Vincent me op twee 'clown' vissen, bekend uit de film ‘Finding Nemo’.

Het was prachtig om te zien hoe ze zich tussen de tentakels van een zeeanemoon schuilhielden.

We zwommen naar het strand waarop men een paar hutjes had gebouwd en tussen twee bomen een volleybalnet had opgehangen.

Met een stuk of acht jongens speelden we volleybal alsof ons leven ervan afhing. Mijn Duitse, uit Berlijn afkomstige teammaat had een fantastisch blok, wat hem de bijnaam ‘The Berlin Wall’ opleverde.

Nadat we twee sets hadden gespeeld was het mooi geweest en zwommen we terug naar het moederschip waar de lunch al werd bereid. Na deze heerlijk lunch namen we plaats op het voordek om wat te lezen en muziek te luisteren. Kort daarna werd de stilte echter ruw verstoord toen een van de crewleden zei dat ze voornemens waren om het varken te gaan slachten. De mensen die het niet wilden zien of horen stopten oordoppen in hun oren en bleven op het voordek. Vinnie en ik besloten een kijkje te nemen en het werd een bijzonder tafereel en de crew pakte het behoorlijk systematisch aan. Eerst werden de poten vastgebonden op korte afstand van elkaar zodat het dier niet kon schoppen of weg kon rennen.

Vervolgens werd het varken in een ruk op z’n zij geworpen waarna het beestje natuurlijk enorm begon te gillen en spartelen. De crew moest het beest met vier personen in bedwang houden en toen het een klein beetje tot rust was gekomen legden ze het beest op een klein tafeltje. Gedurende dit hele proces was de kok bezig met het slijpen van zijn mes op een slijpblok en nu was het moment daar om in actie te komen. Hij kwam aanlopen met het enorme mes terwijl vier andere crewleden het varken op de tafel hielden. De kok tikte nog even op de halsslagader en legde aan. Hij duwde het mes diep in de hals van het varken, recht in de halsslagader.

Het beest ging gigantisch tekeer en het bloed gutste uit zijn hals wat zo goed als mogelijk werd opgevangen in een schaal. Na zo’n twee tot drie minuten was het bloeden en spartelen over waarna het beestje roerloos op het tafeltje bleef liggen. Er werd direct begonnen met het klaarmaken van het varken en de crewleden gingen aan de slag met het verwijderen van de opperhuid.

Er werd kokend water over het varken gesijpeld en met een mes en een lepel werd de opperhuid verwijderd. We waren ondertussen weer gaan varen omwille van het feit dat het varken nog zo’n twee tot drie uur moest worden klaargemaakt boven een vuur. De crew wilde vroeg in het basiskamp zijn. Al varende sneed de crew het varken open en werden alle ingewanden verwijderd.

De ingewanden werden netjes schoongemaakt en bijna alles werd gebruikt, de rest was voor de vissen. Vincent en ik kregen nog een nier en een hart in ons handen gedrukt vlak voordat het de pan in ging. Ondertussen werd het varken gevuld met kruiden, specerijen, bananen en bananenbladeren. Vlak daarvoor was de spies aangebracht, rechtstreek van kont naar mond. Het arme varkentje, wat een uur daarvoor nog stond te trappelen, was een stuk vlees aan een spies geworden. Tot slot werd het beestje dichtgenaaid en dat was ons avondmaal.

Een uur later kwamen we aan bij onze laatste slaapplek van deze Tao expeditie en, mijns inziens, de mooiste van allemaal. Een strand, omgeven door een gigantische rotspartij met dichtbegroeide jungle.

De zon was reeds achter de bergen verdwenen en het eiland voelde als een verborgen plek, onaangetast door mensen. Toen de boot voor anker ging bleven we nog even zitten om te genieten van het uitzicht.

Nadat we waren overgevaren namen we een douche en een paar biertjes. De crew was bij aankomst direct begonnen met het klaarmaken van het varken boven een berg gloeiende kolen.

Kapitein Tata was het spit aan het draaien waarna hij even later het ‘roer’ overgaf aan Vinnie. Het was echter dusdanig warm en dat hij het na vijf minuten weer voor gezien hield en hij het spit weer overgaf aan Tata.

We namen nog een kijkje in de keuken waar de kok bloedpudding had gemaakt. We proefden een klein beetje van de substantie maar het had een zeer sterke, overheersende smaak en ik twijfelde of ik het lekker vond. Na zo’n tweeëneenhalf uur draaien was het varken gaar en werd het op een tafel gelegd, bovenop een aantal verse bananenbladeren. De kok verwijderde de huid en begon vervolgens het vlees in kleine stukjes te snijden.

Hoewel ik niet gek ben op varkensvlees was dit het lekkerste stukje varkensvlees wat ik ooit heb gegeten. Ontzettend mals en goed van smaak. Het was de laatste avond van de Tao expeditie en daar moest op gedronken worden. Het bier vloeide rijkelijk en nadat iemand een dansvloer in het zand had gecreëerd werd er volop gedanst en meegezongen met de muziek, het was beregezellig. Later op de avond belandden Vinnie en ik nog in een discussie over werk en onze Westerse manier van leven. Het ging nergens over en uiteindelijk liep Vinnie weg en ging iets eerder naar bed. Wellicht hadden we beide iets teveel gedronken. We zitten nu inmiddels ook alweer bijna twee weken op elkaars lip en dan is het logisch dat er af en toe wat kleine irritaties ontstaan.

Zondag 26-02-2017

Op het moment dat we wakker werden praatten we onze discussie van de dag ervoor direct uit en de lucht was geklaard. We waren allemaal wat katerig en hadden een redelijk korte nacht achter de rug. We werden echter opnieuw verwelkomt door een fantastisch ontbijt. De tafel lag helemaal vol met vers fruit, ananas, mango en banaan. Daarnaast werden er een aantal kokosnoten open gehakt en dronken we de verse kokosmelk. De leeggedronken kokosnoten werden later als bordje gebruikt voor de fruitsalade. Man, man, man dit ontbijt op deze locatie, dit was nog eens een goede start van de dag.

Na het ontbijt pakten we onze spullen weer in en zwommen naar het moederschip. Eenmaal op de boot aangekomen namen we deze prachtige locatie nog even goed in ons op en niet veel later werd de boot gedraaid en verlieten we de baai.

We voeren naar een snorkelplek en een strandje wat je alleen zwemmend kunt bereiken. Om bij het strand te komen moesten we om een grote rotspartij zwemmen maar er stond een dusdanig sterke stroming dat we alle moeite hadden om de kaap te ronden. Vinnie en ik bleven bij elkaar in de buurt en Dodo fungeerde als onze privé gids. Hij begeleide ons naar een plek waar regelmatig zeeschildpadden zwemmen en binnen de kortste keren zagen we er een zwemmen. Het was prachtig om te zien, met rustige sterke slagen bewoog het beest zich door het water. We hingen er zo’n twee meter boven en probeerden nog een stukje mee te zwemmen om er vervolgens nog een aantal te zien zwemmen. De schoonheid van deze dieren is fenomenaal. Kort daarna zwommen we richting het kleine strandje. Dat ging echter niet zonder slag of stoot vanwege het ondiepe water en het, vlak onder de oppervlakte geleden koraal.

Uiteindelijk lukte het om zonder kleerscheuren het strand te bereiken. Het was warm en de zon scheen volop dus we gingen snel onder een boom zitten op het verder verlaten en onbewoonde strand.

We hadden een prachtig uitzicht over de baai waar de golfen door het koraal werden gebroken en rustig het strand op kabbelden. Er was, buiten onze medereizigers, geen enkele toerist te zien dus we genoten met volle teugen.

Na een half uurtje op het strand te zijn verbleven zwommen we terug naar het moederschip en merkten we opnieuw hoe sterk de stroming was. Het snorkelen had ons veel energie gekost en toen het eten werd geserveerd vielen onze kaken bijna op de grond. Als twee hongerige hyena’s stortten we ons op het eten. Toen iedereen genoeg had gehad voeren we weer verder.

Niet veel later kwamen we aan bij de ‘Secret Lagoon’. We gingen voor de rotsen voor anker waarna iedereen naar een ronde opening in de rotswand zwom. Nadat we door de opening waren gezwommen kwamen we uit in een ronde opening in de rotsen met een ondiep meertje en een klein strandje. Het strandje en het meertje waren omringd door gigantische rotsen en mocht de opening in de rotswand er niet zijn zou je nooit van het bestaan van de lagune afweten. Het voelt als een geheime en verborgen plek die net is ontdekt. Het is echter goed bereikbaar vanaf het eiland Palawan waardoor er veel mensen voor een dag naartoe gaan. Daardoor is het behoorlijk druk in de Laguna maar het maakt de lagune niet minder indrukwekkend. Voordat we weer door de opening naar buiten zwommen speelden we nog een potje volleybal op het strand, we genoten met volle teugen van de laatste momenten van deze expeditie.

Toen we terug zwommen naar de boot hoorde ik harde muziek vanuit de richting van de boot. Ik dacht in eerste instantie dat ik naar de verkeerde boot aan het zwemmen was maar even later had ik in de gaten dat de kapitein een drietal boxen op het dek had gezet en deze had aangesloten op zijn muziekspeler. We openden nog een laatste biertje en er werd gezongen en gedanst.

Vincent en ik zaten op de rand van het dek en genoten van het uitzicht terwijl we langs de gigantische rotspartijen naar onze eindbestemming El Nido voeren. De boot ging voor anker, de muziek ging uit en de tassen werden ingepakt, dit was het einde van de expeditie.

De crew stelde voor om die avond af te spreken in het ‘Art-Café’ en daar afscheid van elkaar te nemen, de meesten gingen op het aanbod in. Vinnie en ik gingen eerst op zoek naar een hostel. Het was warm in El Nido en met onze zware backpacks op onze rug liepen we door het toeristische plaatsje. Eerste hostel: vol, tweede hostel: vol. Toevalligerwijs kwamen we onze expeditieleider Mimi tegen die ons vroeg wat we aan het doen waren. Hij besloot ons te helpen in onze zoektocht maar ook zijn inspanningen leverden niets op. Uieindelijk vonden we een goedkoop hostel. De wifi was waardeloos maar ik kon Gabrielle in ieder geval laten weten dat we waren aangekomen in El Nido. Nadat we onze tassen op de kamer hadden gedropt besloot ik om eerst even een douche te nemen. Toen ik echter uit de douche kwam bleek Vincent weg te zijn en toen hij even later terug kwam zei hij dat hij naar een ander hostel was gelopen omdat hij bed bugs had gezien. Bed bugs (bedwantsen) zijn kleine beestjes die vaak verstopt zitten in een matras of in het beddengoed en wanneer ze in je tas kruipen heb je een groot probleem.

Even later liepen we samen naar het ‘Art-Café’ restaurant waar ik even met Gabrielle kon bellen en we spraken af om rond 20.00 uur te videobellen. Toen we in het restaurant aankwamen was er nog niemand en het duurde even voordat iedereen arriveerde. Het duurde vervolgens ook een eeuwigheid voordat iedereen had besteld en weer iets langer voor het eten werd geserveerd. Tijdens het eten belde Gabrielle, ze was pissig dat ik niets van me liet horen en ze was het wachten zat. Ze had gelijk dus ik liep naar boven en nam afscheid van de groep en betaalde de rekening. Vincent en ik besloten op zoek te gaan naar een internetcafé zodat ik kon bellen maar alles was dicht. Op straat kregen we het advies om een simkaart te kopen met internet tegoed maar nadat we dat hadden aangeschaft bleek de service er uit te liggen dus ook dat lukte niet, alles zat even tegen. Bij terugkomst in het hostel bleek dat ik ook bedwantsen had waarop ik direct besloot om ook te verkassen naar het andere hostel. Gabrielle en ik spraken af om de dag erna met elkaar te skypen.

Maandag 27-02-2017

Nadat we wakker waren geworden namen we eerst een ontbijtje in het hostel. Ik kocht een simkaartje met 1GB data aan de overkant van de straat en Vincent besloot er even later ook een te kopen. Vincent had op de boot een tip gekregen van een Duitse reisgenoot over een hostel/huisje even buiten El Nido in de plaats Corong Corong. We besloten een kijkje te nemen en reden er met een tricycle naartoe. We waren direct enthousiast dus we reden weer terug naar ons hostel, pakten onze spullen en even later installeerden we ons in de kamer met uitzicht over zee en over de baai waar we de dag ervoor met de boot voor anker waren gegaan. Het zou een ontspannen dagje worden waarin we wat lazen en wat in onze dagboeken schreven.

Daarnaast kon ik eindelijk even met Gabrielle Skypen. Het was fijn om haar mooie gezicht weer te zien en haar stem weer te horen. Ik begin haar elke dag meer te missen.

Diezelfde middag besefte ik ineens dat ik mijn pet was vergeten op de boot en toevallig hadden Vincent en ik vlak daarvoor opgemerkt dat we de boot nog zagen liggen in de baai. Ik besloot er heen te zwemmen en ik bond een touw om mijn middel met een drybag waar ik op de terugweg de pet in kon stoppen. Het viel tegen hoelang het duurde en ik was blij dat ik uiteindelijk bij de boot arriveerde. Op de boot waren drie crewleden achter gebleven en lagen daar een beetje te luieren en te chillen. Ze moesten lachen toen ze me aan zagen komen en haalden me aan boord. Na even te hebben gezocht vonden we mijn cap en een van de crewleden bood aan om me per kajak naar de oever te brengen, waar ik erg blij mee was. Ik nam achterin plaats in de kajak, nam de peddels ter hand en peddelde samen met Dong-Ski en Vince naar het strand waar Vinnie al stond te wachten.

We namen samen een biertje en het bleek dat de officiële naam van Dong-Ski, Leandro was en die van Vince, Vincent. Wat een toeval, Leandro en Leander, Vincent en Vincent. Na het biertje te hebben opgedronken vertrokken de mannen per kajak weer naar het schip en genoten Vincent en ik van een prachtige zonsondergang.

Daarna maakten we ons klaar om wat te gaan eten in het centrum van El Nido. Vincent had contact gehad met James, die ook in El Nido was aangekomen en we spraken af om samen bij een Pizza restaurant te gaan eten. De steenoven pizza was heerlijk en even later liepen we naar een rooftop bar waar een deel van onze bootvrienden zouden zijn. We sloten aan en proostten op de avond. Enkele uren later gingen we er weer vandoor want Vincent had contact gehad met vier vrienden uit Warmenhuizen die toevallig ook in El Nido waren. Zij hadden een villa gehuurd vlakbij ons hostel in Corong Corong dus we namen samen met James een tricycle en reden erheen. Toen we uit waren gestapt en richting de villa liepen voelde ik in mijn zak waar mijn telefoon was. SHIT! M’n telefoon was weg!!!

Shit, dit meen je niet?! Ik zocht in mijn andere zakken maar hij was echt weg. We liepen terug naar de straat maar de tricycle was uiteraard al weer weg gereden en er was geen spoor van mijn telefoon. Ik probeerde direct via de applicatie ‘Zoek mijn Iphone’ mijn telefoon te vinden maar de batterij van mijn telefoon was leeg dus dat werkte niet. Shit, shit, shit! We gingen ondanks dat toch maar richting de villa maar ik zat toch niet helemaal lekker dus ik was blij dat we uiteindelijk weer gingen.

Even later kwamen we aan in ons huisje waar het bloedheet was. We lagen samen in een klein bedje, ik lag te piekeren en kon geen slaap vatten. Tsjonge wat stom, alle foto’s weg, hoe kon ik nou zo stom zijn? Was ik gerold? Was ik ‘m verloren? Waar had ik ‘m voor het laatst gezien? Het waren allemaal vragen die in mijn hoofd opkwamen. Ik zou de volgende dag naar de politie gaan, hopelijk had iemand mijn telefoon gevonden en naar de politie gebracht.

Dinsdag 28-02-2017

Na een bijzonder rommelige nacht met weinig slaap waren we wel klaar met het verblijf in deze kleine en hete kamer. Ik zat niet lekker in de wedstrijd vanwege het kwijtraken van mijn telefoon. Hoe kon ik nu zo stom zijn? We namen snel een tricycle richting El Nido om te kijken of er in het hostel, waar we de dag ervoor hadden geslapen, nog kamers vrij waren. Toen we in de tricylce zaten vertelde ik de chauffeur dat ik mijn telefoon kwijt was geraakt en vertelde waar en wanneer het precies was gebeurd en hoe de telefoon eruit zag. Daarnaast bood ik hem 3000 peso's aan vindersloon. Wellicht kon hij bij zijn collegae nagaan of iemand mijn telefoon had gevonden. Toen we bij het hostel aankwamen bleek dat er nog kamers vrij waren dus we boekten een kamer en ik ging op pad richting het politiebureau. Ze hadden helaas niets gevonden maar maakten wel een proces verbaal op en ik kreeg een A-4tje mee voor mijn verzekering. Vervolgens liep ik naar de rooftop bar waar we de vorige avond waren verbleven maar zij gingen pas om 16.00 uur open. Vinnie en ik pakten een tricycle om onze spullen op te halen in Corong Corong en nadat we terug waren installeerden we ons in het hostel. Ik was chagrijnig en een beetje down. Ik was er wel een beetje klaar mee en wilde naar huis, naar Gabrielle.

Daarnaast moest er van alles worden geregeld voor de komende dagen. We wilden graag naar het eiland Boracay om ons duikbrevet te halen maar het bleek dat er geen directe vluchten gaan van El Nido naar Boracay. We moesten dus gaan puzzelen en uitzoeken wat de snelste en voordeligste manier was om naar Boracay te komen. Omdat ik niets kon opzoeken op mijn telefoon kwam al het regelwerk op de schouders van Vinnie terecht. Ik besloot een strandwandeling te maken en iets voor Gabrielle te kopen. Daarnaast schafte ik een klein goedkoop telefoontje aan met een Filipijnse simkaart zodat ik in ieder geval met Gabrielle kon sms’en. Het frustreerde me dat ik, juist op het moment dat we weer in de bewoonde wereld waren, er WiFi was en we eindelijk weer contact kunnen hebben, mijn telefoon kwijt was. Na een uur kwam ik terug in de kamer, de situaties was ongewijzigd en ik besloot mijn ogen even te sluiten. Toen ik een uurtje later wakker werd maakten we plannen. Vincent stelde voor om de volgende dag naar Cebu te vliegen, daar ons duikbrevet te halen en dan nog twee tot drie dagen naar Boracay te gaan om de reis af te sluiten. Het was een masterplan. Vincent had al gekeken voor tickets, we moest alleen nog boeken. Net toen hij wilde boeken bleek dat de vlucht volgeboekt was. Shit, het zat opnieuw tegen. We gooiden het plan weer om en besloten de volgende dag de bus te pakken naar Puerto Princesa en de volgende dag een vlucht te nemen naar Kalibo, waar vanuit een veerpont vaart naar Boracay. Vincent boekte een vlucht en een hostel in Puerto Princesa en ik regelde de minibus.

Vincent had die avond met onze vrienden uit Warmenhuizen afgesproken. Een van hen is kok en hij had voorgesteld om voor iedereen te koken. Ik had daar echter weinig zin in en besloot niet mee te gaan. Ik sprak met onze Engelse vriend James af om samen wat te gaan eten in El Nido. We liepen richting het strand en namen wat te eten bij een visrestaurant, eentje waar je de vis zelf uit kunt kiezen waarna zij hem voor je bereiden op de barbecue. We genoten van een biertje, de tonijn en de heerlijke snapper. Na het eten liepen we nog even door El Nido maar zowel James als ikzelf waren moe en we besloten terug te lopen naar het hostel. Onderweg zag ik, op de plek waar we de vorige dag een tricycle hadden genomen richting de Villa van de Warmenhuizeners, twee tricycle chauffeurs staan van ongeveer dezelfde leeftijd als de chauffeur waar ik mijn telefoon was kwijtgeraakt. Ik sprak ze aan en vroeg of ze misschien een telefoon hadden gevonden maar dit was niet het geval. Ik stelde ze 4000 peso's vindersloon in het vooruitzicht, mochten zij mijn telefoon terugvinden. Ik gaf ze mijn Filipijnse telefoonnummer en nadat ik ze wat informatie had gegeven over de telefoon begonnen ze direct rond te vragen. We liepen terug naar het hostel en ik ging op bed. De volgende ochtend werden we om 10.00 uur opgehaald om naar Puerto Princesa te gaan.

Woensdag 01-03-2017

Na een prima nachtrust pakten we onze spullen in en bestelden we een ontbijtje in het hostel. Vinnie had een lichte kater want hij was de avond ervoor El Nido in geweest met een van de Warmenhuizeners. Het was bijna uitgelopen op een handgemeen toen een plaatselijke gangster Vincent beschuldigde van stoken. Vincent wilde buiten het café wel even met de man praten maar zover kwam het niet. Ergens uit een hoek van het café kwamen Dong-Ski (Leandro) en Dodo, de crewleden van de Tao expeditie en beschermden Vincent als ware het hun broer. De gangster droop af en werd later de club uitgezet.

Na het ontbijt namen we afscheid van James, hij beloofde ons een slaapplek in Londen, mochten we ooit in de buurt zijn. We pakten een tricycle naar de bus terminal en stapten in de minibus naar Puerto Princesa alwaar we vijfeneenhalf uur later aankwamen. We installeerden ons in het hotel en besloten wat research te doen naar duikscholen op Boracay. Mijn voorkeur lag bij een duikschool met een cursus van vier dagen terwijl Vincents voorkeur uitging naar drie dagen. We zouden er nog even rustig over nadenken. Vinnie was een beetje gaar dus nadat we wat hadden gegeten liepen we terug naar het hostel. Net op het moment dat we wilden gaan slapen kreeg ik een SMS bericht van een onbekend nummer waarin stond: “Lee tomorow morning you back you cel phon wher stay?”. Holy shit! Ze hadden mijn telefoon gevonden!! Dit was fantastisch! We waren inmiddels natuurlijk niet meer in El Nido maar onze vrienden uit Warmenhuizen waren er nog wel. Via Facebook Messenger legde ik contact met Sammie die gelukkig online was. Ik fungeerde even als tussenpersoon en sprak met hen beide dezelfde tijd en locatie af, de volgende ochtend om 10.00 uur bij de villa in Corong Corong. Ik hoopte er het beste van maar het zou natuurlijk fantastisch zijn als ik mijn telefoon, inclusief alle foto’s van de reis, weer terug zou hebben.

Donderdag 02-03-2017

We waren vroeg uit de veren want we hadden een ‘flight to catch’. Daarnaast hadden we ons lesje wel geleerd de afgelopen keer, we hadden geen zin om dat te herhalen. Om 6.45 uur vertrokken we richting het kleine vliegveld van Puerto Princesa en waren dusdanig vroeg dat het vliegveld zelfs nog gesloten was. We namen een kop thee en een broodje bij een stalletje net buiten de uitgang van het vliegveld. Het was fris, de hemel was strakblauw maar het duurde nog even voordat de zon voldoende kracht had om ons op te warmen. Rond 7.30 uur vertrokken we naar de check-in balie en net wanneer je denkt dat het eindelijk een keer soepel gaat verlopen bleek uit de gegevens dat er niet voor de tickets was betaald. Vinnie had via de email een bevestiging ontvangen zonder dat er melding gemaakt werd van een mislukte betaling. We moesten achteraan aansluiten in een andere rij om te betalen. Deze rij was echter fors en het duurde even voor we aan de beurt waren. Daarnaast kwam er ruim honderd euro bovenop de prijs, het was even niet anders. Vincent probeerde met zijn creditcard te betalen maar deze weigerde dienst en we concludeerden dat dit waarschijnlijk ook de reden was van de onbetaalde vlucht. Ik probeerde mijn creditcard en die werkte gelukkig wel. Vervolgens moesten we nog, apart van onze tickets, luchthaven belasting betalen en ook bij deze balie was de rij fors. Het duurde een eeuwigheid en langzaam zagen we de tijd verstrijken. Het schoot totaal niet op en ondanks het feit dat we in eerste instantie ruim op tijd waren kwamen we nu toch weer in tijdsnood. We keken elkaar aan en vroegen onszelf af of we moesten voordringen. Niet veel later klonk er uit de speakers: “This is the final call for flight … to Manila for Vincent Molthoff and Johannes Pronk”. We twijfelden geen seconde, passeerden de rij en betaalden snel de luchthavenbelasting. Snel door de security check en bij de gate stonden ze alweer te zwaaien dat we op moesten schieten. De geschiedenis herhaalde zich nogmaals. We liepen naar het vliegtuig, gingen zitten en slaakten een zucht van verlichting. Moest het nu echt altijd zo gaan? Op dit moment zijn we ongeveer een uur onderweg en gaan bijna landen op het vliegveld van Manila. Als we zijn aangekomen ga ik direct even met Sammie bellen om te vragen of het gelukt is met mijn telefoon.

Nadat we waren gearriveerd kreeg Vincent direct een aantal berichten binnen van Sammie. Ze stond op datzelfde moment bij de tricycle chauffeur en stuurde een foto van de telefoon. Ik was niet helemaal zeker of het om mijn telefoon ging dus Sammy zou hem kort proberen op te laden om dat te controleren. Even later stuurde ze een foto van mijn achtergrond met daarop een foto van mij en Gabrielle, het was ‘m! Ik was ongelofelijk blij dat hij gevonden was en dat alle foto’s waren gered! Ik bedankte Sammie hartelijk voor haar tijd en moeite en was erg opgelucht. Daarna begon het lange wachten op onze aansluitende vlucht. Het was rond de klok van 10.00 uur en onze volgende vlucht zou pas om 16.00 uur vertrekken. We doodden de tijd met wat leeswerk en stapten die middag aan boord van een klein vliegtuigje richting Kalibo, waar we rond 17.00 uur aankwamen. Van daaruit pakten we achtereenvolgens een taxi en een boot naar het eiland Boracay.

We besloten direct naar de duikschool te gaan om te vragen of we de dag erna konden starten met onze duikcursus. Er waren nog twee plekken vrij dus dat was geregeld. We vervolgden onze weg richting ons hostel. Het 'Chillex Hostel' was gelegen op een rustig gedeelte van het eiland en het bleek net geopend te zijn. De eigenaar was een ontzettend vriendelijke New Zeelander en had een halve berg afgegraven en op verschillende niveaus zeecontainers geplaatst waar hij kamers in had gemaakt. Het was af tot in het laatste detail en duidelijk het werk van een perfectionist. We namen onze intrek in een dormroom voor tien personen en waren de enige gasten, wat betekende dat we de gigantische kamer helemaal voor onszelf hadden. We besloten er op tijd in te gaan want we hadden een flinke reisdag achter de rug en moesten de volgende dag topfit zijn voor het duiken.

Vrijdag 03-03-2017

We werden om 9.00 uur verwacht bij de duikschool aan de andere kant van het eiland dus we waren opnieuw vroeg uit de veren. Na kennis te hebben gemaakt met onze duikinstructrice gingen we aan de slag. We werden voor een TV scherm gezet waar we de eerste van in totaal vijf films voorgeschoteld kregen en in de middag volgde de praktijk. We onder andere instructies over hoe we onze uitrusting vast moesten maken aan de zuurstoffles. Nadat we alles hadden gecheckt liepen we als drie volleerde kikvorsmannen richting zee. Onze Noorse duikinstructrice nam haar vak heel serieus en het gaf ons beide een goed gevoel. In het ondiepe zeewater oefenden we een aantal basisvaardigheden zoals een noodsituatie, het masker op en af doen, mondregulator uit en weer in et cetera. Ik had deze vaardigheden in het verleden al eens gedaan waardoor het me vrij goed afging. Ook Vinnie had er weinig problemen mee dus de duikinstructrice was zeer tevreden. Vervolgens konden de spullen weer uit en volgde het volgende blok theorie, opnieuw een film met een aantal vragen uit een opgavenboek. Rond 17.00 uur zat de eerste dag erop en besloten we, op aanraden van een lokale bewoner, naar een klein strandje te gaan genaamd ‘Balinghai Beach’.

Het is een privéstrandje wat onderdeel uitmaakt van een villapark. Als entree vraagt men zo’n 500 peso's, ongeveer tien euro, per persoon. In ruil daarvoor krijg je een consumptiebon die je op het stand kunt besteden aan eten en drinken. We liepen door het resort via een trap naar beneden en kwamen uiteindelijk aan op het strand. Het was een prachtig strandje, goed verscholen tussen de rotsen en met een geweldig uitzicht over zee met ondergaande zon.

We bestelden een pilsje bij het kleine barretje van het resort en namen plaats aan een klein houten tafeltje. Helaas zat er een groep Russen naast ons aan een andere tafel en met name de meiden van het gezelschap waren knal bezopen. Toen een van de meiden al zittend op een stoel over haar nek ging besloten ze gelukkig om te vertrekken. We hadden het strand voor onszelf en genoten van de zonsondergang. Toen de zon onder was gegaan bestelden we wat te eten en raakten we in gesprek met de barman. Het viel ons opnieuw op dat de mensen hier ongelofelijk aardig en gastvrij zijn, wat een verschil met onze dag in Shanghai. Na het eten lieten we het strand en resort achter ons en pakten een taxi terug naar het hostel. We doken er opnieuw op tijd in, de dag erna zouden we onze eerste echte duik maken.

Zaterdag 04-03-2017

Dag twee van de duikcursus was aangebroken en het was 'a good day for diving'. Na een ontbijt in het hostel sprongen we met z’n tweeën achterop een scootertaxi die ons razendsnel naar het 'Victory Diving Centre' op het strand van Whitebeach bracht. We begonnen net als gisteren met de theorie en rond 9.45 uur maakten we ons klaar om de boot op te gaan. We pakten een tas in met een wetsuit, een Buoyancy Control Device (BCD), een duikbril en een drybag en gooiden de tas op een kar die naar de boot werd gereden. Onze eerste duik zou met name bedoelt zijn als training op een diepte van zo'n twaalf meter. Nadat we waren uitgevaren namen we de buddy-check door ter controle van de BCD, de gewichten, zuurstof, clips, masker en zwemvinnen. Een paar minuten later lieten we onszelf achterover van boord vallen. Het ankertouw diende als geleiding voor onze afdaling naar de diepe blauwe leegte. Vinnie kreeg in eerste instantie zijn ademhaling niet helemaal onder controle en moest even terug naar de oppervlakte maar niet veel later ging het beter en waren we vertrokken.

Onder water herhaalden we nog een aantal oefeningen van de vorige dag en vervolgens zwommen we achter onze instructrice aan om een klein rondje te maken langs het rif. We waren continue bezig met het controleren van onze BCD’s, onze ademhaling en de hoeveelheid overgebleven zuurstof in onze tank want Andrea verlangde regelmatig een update over de stand van zaken.

Echt genieten van het koraal was er nog niet bij maar het is desondanks een ontzettend mooi gevoel om onder water te kunnen ademen en je voort te kunnen bewegen. Na zo’n vijftig minuten kwamen we weer aan de oppervlakte en klommen we weer aan boord van de boot die ons terug bracht naar het duikcentrum, onze eerste duik zat erop.

We namen een broodje in de plaatselijke Subway en keken vervolgens in de eetzaal van de duikschool het laatste stukje theorie. Rond 14.00 uur vertrokken we voor de tweede duik van de dag, richting het koraalrif van ‘Coral Garden’. De duik verliep uitstekend en uitgelaten kwamen we aan de oppervlakte en gaven elkaar een stevige highfive. Andrea was erg tevreden en gaf aan dat ze ons snelle leerlingen vond en ervan overtuigd was dat we het allemaal snel onder de knie zouden krijgen. We hadden honger en liepen naar een outdoor winkelcentrum genaamd ‘D’Italipapa’ waar een grote vismarkt is gevestigd. Je kunt daar je vis zelf kopen en vervolgens naar een van de omliggende restaurantjes lopen om de vis klaar te laten maken op een barbecue. We lieten de kok een witvis en een kilo garnalen uitzoeken en even later vielen we aan. De vis en garnalen waren beide buitengewoon lekker.

Toen we later terug liepen langs de vismarkt bleek overigens wel dat onze kok zichzelf ruim had beloond bij het aanschaffen van de vis. Toen we navraag deden naar de prijs van de vis kwamen we zo’n 500 peso's lager uit. Hij had het goed gespeeld en wij waren te lui geweest om zelf achter een lekkere vis aan te gaan, zo werkt het nu eenmaal. We liepen terug naar de straat en stapten in een tricycle richting ons hostel. Het aftellen was begonnen, minder dan een week en dan gaan we weer richting Nederland en kan ik Gabrielle weer in mijn armen sluiten, ook weer een mooi vooruitzicht. Ik verlang ernaar om weer lekker samen met haar te zijn.

Zondag 05-03-2017

Alweer zondag, de laatste duik-dag en tevens onze laatste dag in het Chillex Hostel omdat we ’s avonds onze intrek zouden nemen in het ‘Mad Monkey Hostel’. We propten onze spullen weer in onze backpacks en vervolgens was het ‘business as usual’. Met de tricycle richting het duikcentrum, een stuk film en klaarmaken voor duik nummer 3 rond ‘Crocodile Island’. Het was een mooie duik maar ik was vrij snel door mijn zuurstof heen dus het werd een iets kortere duik. Bij terugkomst keken we de laatste video af en maakten we rond 14.00 uur onze laatste duik van de cursus. We oefenden nog een ‘Emergency Dive Ascent’ waarbij je, in het geval van een noodsituatie, direct vanaf vijf meter diepte omhoog zwemt terwijl je uitademt. Toen dit achter de rug was volgden we Andrea weer naar een diepte van achttien meter.

Het was fascinerend en gek tegelijk dat je je op zo’n diepte bevind en tegelijkertijd weet dat je van daaruit niet zomaar terug naar boven kunt zwemmen in verband met eventuele Caisson ziekte. Om terug te gaan naar de oppervlakte moet je een drie minuten veiligheidsstop maken om decompressie ziekte te voorkomen. Uiteindelijk stond er na de duik 21,5 meter op onze duikhorloges, we waren dus iets dieper gegaan dan toegestaan voor dit duikbrevet maar het was zonder al te grote risico’s. Na de duik gingen we terug naar het duikcentrum waar we gezamenlijk ons laatste examen maakten waarbij we maximaal twaalf vragen fout mochten hebben. Onze teller bleef steken op drie fouten dus we waren ruim geslaagd en ons duikbrevet was binnen!

Het liep tegen 18.00 uur dus we besloten wat te gaan eten. Na het eten zou Andrea ons meenemen naar de “Exit-bar’, wat de ‘place to be’ zou moeten zijn op Boracay. Rond 22.00 uur gingen we die kant op maar toen we daar waren aangekomen viel het al met al een beetje tegen. De muziek was matig en Andrea was aan het opscheppen over wie ze allemaal kende op het eiland. Niet veel later hadden we het wel gehad en gingen we richting ons nieuwe hostel. We waren moe van alle inspanningen en ervaringen van het duiken dus we doken er lekker in.

Maandag 06-03-2017

Na een goede nachtrust werden we pas rond 11.00 uur wakker, another day in paradise. We namen een ontbijtje aan de bar van het hostel (wat tevens een restaurant was) en nadat we het eten even hadden laten zakken en zagen dat er om ons heen de nodige alcoholische versnaperingen werden genuttigd besloten wij ook een biertje te nemen. Het was prachtig weer waardoor het al snel twee biertjes werden. Die werden al snel opgevolgd door een aantal cocktails dus we zaten lekker in de wedstrijd. We genoten van de sfeer in het hostel, speelden een potje volleybal en namen de tijd om lekker te relaxen. Voor we het wisten was het 18.00 uur en begonnen we het aardig te voelen. De ‘Long Island Icetea’ viel nogal zwaar op de maag dus we moesten goed blijven eten. Intussen werd het steeds drukker en gezelliger in de hostelbar. We hebben die dag enorm veel gelachen met elkaar en uiteraard kon een potje 31-en op deze avond niet ontbreken. Om 00.00 uur sloot de bar maar ik lag er voor die tijd al lang en breed in want ik had meer dan genoeg gehad.

Dinsdag 07-03-2017

Na een korte nacht werd ik rommelig wakker. Het was de bevestiging dat ik de avond ervoor genoeg had gehad. Dorst, hoofdpijn en een rommelige buik. Ik had er weinig zin in om deze dag weer aan de drank te gaan en om gezellig in de bar te gaan hangen. Vinnie en ik dachten dat een duik in het frisse zwembad onze vorm wellicht ten goede zou komen.

Het bleek niet zo gek veel te helpen. Echter, we hadden ons de vorige dag ingeschreven voor een boottocht, georganiseerd door ons hostel en praktisch iedereen uit het hostel had zich hier ook voor ingeschreven. Kosten: 1400 peso's per persoon, onbeperkt bier, twee eilanden, snorkelen, klif springen en de garantie op een heleboel lol. Ik zag er nogal tegenop natuurlijk omdat ik niet in de beste vorm verkeerde maar er ook niet als een zuurpruim bij wilde gaan zitten. Met name op de momenten dat het net iets minder leuk is en ik minder goed in m’n vel zit mis ik Gabrielle natuurlijk enorm en kunnen dit soort boottochten me volledig gestolen worden. De dag dat we elkaar weer gaan zien komt echter steeds dichterbij dus nog even doorbijten.

Ik had tot 13.30 uur nodig om me op te laden voor de boottocht. We verzamelden in het hostel, maakten een foto met de gehele groep en liepen richting het strand op om daar op twee verschillende boten te stappen. De mensen op de andere boot gingen direct na vertrek volledig uit hun dak en het was duidelijk dat wij op de iets rustigere boot zaten, waar ik overigens erg blij mee was. Ik probeerde er langzaam aan een biertje in te werken maar men had op de boot een regel ingesteld die ervoor zorgde dat het tempo wat werd opgevoerd. De regel was dat je je drankje niet in je rechterhand vast mocht houden. Wanneer je werd betrapt moest je je drankje in één teug opdrinken. Ik was een keer de sjaak nadat ik net een nieuw biertje had gepakt, Vincent moest er twee keer aan geloven. Na een paar biertjes kwamen zowel Vincent als ik wat beter in de wedstrijd en uiteindelijk werd het nog best gezellig op de boot.

De eilanden stelden al met al niet zoveel voor, er werd niet gesnorkeld maar er werd wel gigantisch gezopen. Wij bekeken het tafereel van een afstandje en toen de meesten de boot verlieten om naar een strandje te gaan, besloten wij op de boot te blijven zitten. Het was een typisch Filipijnse boot met aan beide zijden twee houten vlonders voor de balans. We zaten naast elkaar op een van de balken van de vlonders met een biertje in onze hand naar de menigte te kijken. Ondertussen praten we honderduit over van alles en nog wat. Het was een mooi moment om de afgelopen weken samen door te nemen. Er werd natuurlijk weer veel gelachen maar er kwamen ook serieuze onderwerpen voorbij zoals onze jeugd en het overlijden van mijn vader. Het was waardevol en we leerden elkaar nog iets beter kennen.

Toen de anderen weer aan boord waren geklommen voeren we terug naar Boracay waar we rond 18.00 uur in het donker aankwamen. Het voelde echter als 21.00 uur, we waren moe en hongerig. We liepen het plaatselijke fastfood restaurant met de grote M binnen om even later weer terug te gaan naar ons hostel. Ik dook gelijk m’n bed in maar zo’n twee uur later werd ik wakker gemaakt door Vinnie. Hij zei dat het nog best gezellig was in de bar dus ik trok m’n kleren weer aan en besloot nog een drankje mee te drinken. Vervolgens ben ik er weer lekker ingedoken.

Woensdag 08-03-2017

Ik had gehoopt dat ik me bij het ontwaken wat beter zou voelen dan de dag ervoor maar niets was minder waar. Ik had opnieuw weinig geslapen en had veel liggen woelen. Daarnaast was het ontzettend warm en het waaide nauwelijks. Na even te hebben gezeten en een klein beetje te zijn ontwaakt namen we een ontbijtje. Dit viel bij ons beide echter helemaal niet lekker dus ik besloot na het ontbijt even te gaan wandelen. Het was heerlijk om even uit het hostel weg te zijn en ik liep richting D’Italipapa waar ik een paar handgemaakte kettinkjes kocht voor mijn moeder, Gabrielle en de ouders van Gabrielle. Ook op dat gedeelte van het eiland was het echter blafheet wat mijn vorm niet bepaald ten goede kwam. Ik moest met enige spoed naar het toilet en bleek lichte buikloop te hebben waarna ik terug liep naar het hostel. Echt gek was het natuurlijk allemaal niet, we hadden veel gezopen de afgelopen dagen en weinig geslapen. Ik besloot om even van de drank af te blijven, voldoende water te drinken en het even rustig aan te doen. Op die manier kwamen we de dag aardig door. Net na het middaguur kon ik gelukkig weer even met Gabrielle bellen zodat ik haar stem weer kon horen. Het gaf me weer wat nieuwe energie, nog twee dagen te gaan.

Na een uurtje met Gabrielle te hebben gebeld liep ik terug naar Vincent die me vertelde dat we even naar de duikschool moesten omdat Andrea was vergeten foto’s te nemen voor op ons duikbrevet. Daarnaast wilde ik graag, als aandenken aan deze vakantie, een kleine tatoeage laten zetten die me voor altijd aan deze vakantie zou herinneren. Omdat Vincent, en daardoor ook andere mensen die we gedurende deze reis tegen waren gekomen, mij Mr. Lee waren gaan noemen leek het me leuk om dat te laten tatoeëren.

Het zou een kleine tatoeage worden op de buitenzijde van mijn linker voet. Vincent wilde hetzelfde doen maar dan Mr. Jones, zoals ik en anderen hem noemden. Hij twijfelde echter nog of, en waar hij dat wilde doen. Daarnaast voelde ook hij zich niet topfit waardoor hij besloot het niet nu te doen maar wellicht op een later tijdstip, als hij zich wat beter voelde. Ik kreeg een tip van Andrea over een van de tattooshops op het eiland en nadat we daar naar binnen waren gestapt kreeg ik er een goed gevoel bij om het daar te laten doen. We zouden die avond terugkomen.

Nadat we foto’s hadden laten nemen bij de duikschool en afscheid hadden genomen van Andrea liepen we richting D’Italipapa waar we een kreeft uitzochten op de vismarkt en deze opnieuw door het restaurant lieten bereiden, het was heerlijk.

Vervolgens pakten we een tricycle terug naar het hostel om even te relaxen en vervolgens even daarna richting de tattooshop te gaan. Nadat de tattoo bob zijn voorbereidingen qua hygiëne had getroffen ging hij aan de slag en een half uurtje later stond er Mr. Lee op de buitenkant van mijn voet. Een aandenken aan deze bijzondere reis.

Ik haalde zalf in de apotheek aan de overzijde van de straat waarna we terugliepen naar het hostel. We twijfelden even. Dit was onze laatste avond op het eiland maar we waren helaas totaal niet in de stemming om het te vieren en er een groot feest van te maken. We namen ons eerste biertje van de dag en zaten wat voor ons uit te staren naar de mensen in de bar van het hostel. We verbaasden ons over de jongens die als testosteron bommetjes achter de meiden aangingen. Maar tegelijkertijd ook over de meiden die daar gewillig op in gingen, sommigen waren zo bezopen dat ze stonden te tollen op hun benen. We concludeerden dat het niet helemaal aan ons besteed was en dat drie dagen in dit hostel meer dan genoeg was. Het is ontzettend banaal en de diepgang is ver te zoeken. Nadat we in een slakkentempo nog een biertje hadden genuttigd was het alweer 00.00 uur en ging de bar dicht. Omdat het tenslotte toch onze laatste avond was besloten we nog een drankje te drinken in de Exit-bar en we liepen er samen met vier andere Nederlandse jongens naartoe. We hadden lage verwachtingen aangezien het de vorige keer behoorlijk tegen was gevallen in de Exit-bar maar toen we er eenmaal waren aangekomen bleek het nog best gezellig te zijn en er werd zowaar wat goede muziek gedraaid. Na een uurtje te zijn gebleven vond ik het wel mooi geweest. Vinnie bleef nog even maar zo’n tien minuten nadat ik terug was in de kamer kwam hij ook binnen. Ik smeerde mijn verse tatoeage in en dook mijn bed in. De volgende dag vertrokken we naar Manila en dan is de terugreis ingezet, weer lekker naar en huis en naar Gabrielle.

Donderdag 09-03-2017

We moesten om 14.00 uur vliegen dus we besloten om 8.00 uur op te staan, te ontbijten en dan te vertrekken. We waren blij dat we deze plek weer achter ons konden laten, het hostel, Boracay, de mensen, de warmte en de slechte hygiëne, het was mooi geweest. Toen we aankwamen bij veerpont namen we de pont richting Caticlan om daarna een tricycle te namen richting de luchthaven.

We baanden ons een weg door de check-in en security checks en waren ruim tweeëneenhalf voor vertrek klaar om te boarden, dat is weleens anders geweest deze reis… We vermaakten onszelf opnieuw met wat leeswerk en drie uur later hingen we in de lucht. Na een korte vlucht kwamen we rond 15.00 uur aan in Manila waar we direct een taxi pakten richting het 'Z-hostel'. We installeerden ons en vroegen aan het personeel of zij een goed restaurant in de buurt wisten. Ze raadden ons restaurant ‘Caruso’ aan en even later stapten we het Italiaanse restaurant binnen. Het was een heel chique restaurant met Italiaanse muziek en Europese prijzen maar ach, het was tenslotte onze laatste avond en we wilden het mooi afsluiten. We bestelden een lekker pizza met een glas rode wijn die bijzonder lekker smaakte. We buikten nog wat uit om vervolgens onze weg weer te vervolgen, terug naar het hostel. We gingen vroeg op bed want we zouden om 1.45 uur opstaan omdat onze vlucht rond de klok van 5.00 uur zou vertrekken.

Vrijdag 10-03-2017

We stonden zoals gezegd vroeg op. Om 2.20 uur waren we uitgecheckt en stond de taxi al op ons te wachten. We gingen definitief huiswaarts en het einde van de reis was nabij. Enerzijds was het jammer dat het er alweer op zat, anderzijds was ik natuurlijk heel blij om weer terug te gaan naar Gabrielle. Twee uur voor vertrek kwamen we aan bij de check-in-balie waar opnieuw bleek dat onze vlucht, van Shanghai naar Amsterdam, overboekt was waardoor we noodgedwongen met KLM terug moesten vliegen in plaats van China Eastern Airlines. Het was een geluk bij een ongeluk. Nadat we door de immigratie en security heen waren liepen we naar de gate en namen we een broodje en een kop thee. Even later zaten we aan boord van een klein vliegtuig welke stampvol zat met Chinezen en een kleine tweeëneenhalf uur laten kwamen we aan op het vliegveld van Shanghai. Daar moesten we op zoek naar een nieuw ticket, die we bij de KLM/AirFrance balie konden afhalen. Bij de douane balie maakten we direct weer kennis met de onbeschoftheid en het gebrek aan normen en waarden van de Chinezen. Er werd gevraagd naar ons ticket naar Amsterdam maar deze hadden wij uiteraard nog niet in handen. Zonder pardon werd mijn paspoort uit mijn handen gegrist en er werd geen seconde naar ons verhaal geluisterd. De mevrouw beukte met geweld twee stempels in onze paspoorten en dat was dat. We liepen naar het International Ticket Counter van KLM/Airfrance en daar was alles gelukkig goed doorgekomen. We namen nog een broodje mee voor onderweg en besloten ruim op tijd door de immigratie en security te gaan. Dat bleek helemaal niet zo’n slecht idee want het duurde ruim een uur voordat we erdoor waren. Rond 12.30 uur konden we boarden voor onze directe vlucht naar Amsterdam.

We zitten op dit moment alweer ruim vijf uur in het vliegtuig en ik schat in dat we nog eens vijf uur onderweg zullen zijn. Het zit erop, de reis waar we bijna een jaar naar hebben uitgekeken en de nodige voorpret over hebben gehad is ten einde. God wat hebben we een mooie reis gemaakt en wat hebben we ontzettend veel gezien, gedaan en gelachen. Ondanks de mooie dingen ben ik blij dat ik Gabrielle weer ga zien na vier weken. Wat dat betreft is het een week te lang en ik denk niet dat ik nog een keer zo lang zonder haar op vakantie zal gaan. Ik zou graag nog eens samen met Gabrielle terug gaan naar de Filipijnen om opnieuw te genieten van de prachtige rijstvelden in het noorden, de natuur, de zee, de stranden van Palawan en wie weet wat de Filipijnen nog meer te bieden hebben.

Naast de natuur heb ik de Filipijnse mensen in mijn hart gesloten. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam, goed gehumeurd en je voelt zo verschrikkelijk welkom. Het is een hard gelach als je van de Filipijnen naar China vliegt, het contrast kan niet groter zijn.

Zo'n vijf uur later kwamen we aan op Schiphol. We pakten onze backpacks van de band en nadat we door de douane waren gekomen liep ik rechtstreeks in de armen van Gabrielle, het was een heerlijk gevoel om haar weer te zien.

Deze reis was natuurlijk niet half zo mooi geweest als ik hem niet samen had gemaakt met mijn vriend Vincent en ik kijk met ontzettend veel plezier terug op de prachtige avonden, de goede gesprekken en natuurlijk de enorme lol die we met elkaar hebben gehad.

Net nadat we onze backpacks van de band hadden gepakt en nog voor we door de douane waren gelopen gaven Vincent en ik elkaar nog een stevige knuffel. We stonden op het punt om weer ons normale leventje in te stappen en namen even een moment de tijd om elkaar te bedanken. Het was een mooie afsluiting van onze trip waar we met veel plezier op terug kunnen kijken. De Filipijnen 2017 waren in één woord fantastisch!