Een bijzonder jaar

We zijn zojuist weer in onze auto gestapt waarna Gabrielle een korte blik werpt op haar telefoon. Ze merkt op dat ze zojuist een bericht heeft ontvangen van IELTS, de uitslag van het taalexamen is binnen. Gespannen opent ze het bericht en van de spanning knijpt ze haar ogen iets toe terwijl ze een glimp opvangt van het resultaat. YES!! Het is gelukt. Nooit meer een IETLS-examen.

Met enige schaamte lezen we dat de titel van ons vorige blog ‘not an easy year’ was. Gelukkig waren we toen nog onwetend over wat er in 2020 op ons af zou komen.

Vroeg in het nieuwe jaar reisden we af naar Sydney voor een tweedaagse fysiotherapie cursus. De Canadees Greg Lehman was naar Australië gekomen om de cursus te verzorgen en we hadden met behulp van de frequent flyer punten van onze huurbaas Peter goedkope vluchten kunnen regelen. We besloten om ons verblijf in Sydney met twee dagen te verlengen zodat we nog iets meer van de stad konden zien.

De reis naar Sydney verliep niet zoals we van tevoren hadden ingeschat. Door stakingen bij Quatas werd onze directe vlucht geannuleerd. Daardoor werden we gedwongen om onze vlucht om te boeken naar een indirecte vlucht en moesten we kiezen of we via Melbourne, Canberra of Brisbane wilden vliegen. Dit zorgde er echter wel voor dat we laat in de avond van Adelaide naar Melbourne moesten vertrekken om daar een nachtje te slapen en dan de volgende ochtend door te vliegen naar Sydney, het was niet anders. Vlak voordat we aan boord stapten van onze vlucht naar Melbourne bleek dat onze bagage een aantal kilogrammen te zwaar was en we moesten hiervoor zo’n zestig dollar extra betalen, direct afrekenen. Tijdens onze vlucht bedachten we dat we er weinig trek in hadden om dat de volgende dag opnieuw te doen en vier dagen nogmaals.

Na een korte nacht in Melbourne namen we een taxi naar het vliegveld. In de wc trokken we drie lagen kleding over elkaar aan en vulden we onze zakken met zoveel mogelijk andere spullen. De handbagage werd gewogen: zeven kilo, precies goed. Na een voorspoedige vlucht kwamen we ietwat vermoeid aan bij de faculteit van Neuroscience Research Australia.

De cursus was van zeer hoog niveau en geboeid luisterden we naar Greg Lehman die ons de laatste wetenschappelijke ontwikkelingen voorschotelde.

De dagen na de cursus brachten we door in het centrum van Sydney. Omdat we eerder al eens in Sydney waren geweest kenden we de stad al een beetje waardoor het makkelijker was om ons te oriënteren. Een bezoek aan Sydney is niet compleet zonder een bezoek aan het Opera House en de Sydney Harbour Bridge.

Tijdens onze laatste dag namen we de veerpont naar het populaire schiereiland Manley en maakten we een mooie wandeling langs de kust en mooie stranden. Later die middag stapten we zonder extra kosten en mét dubbele spijkerbroek aan boord van onze vlucht naar Adelaide.

Gabrielle had gedurende 2019 de vurige wens uitgesproken om begin 2020 naar Nederland te willen gaan. Het was een moment waar zij lang naar had uitgekeken. Ze had ontzettend hard gewerkt om haar studie af te ronden en het vooruitzicht om haar ouders, familie en vriendinnen weer te zien had haar extra gemotiveerd. Omdat Leander nog onvoldoende vrije dagen had opgespaard bij zijn nieuwe werkgever zat het er voor hem helaas niet in om met haar mee te gaan. Leander stelde nog voor om de vakantie uit te stellen tot medio juni maar Gabrielle was onvermurwbaar, ze ging naar huis en wel zo spoedig mogelijk.

Leander werd snel door Birgit en Peter, die voor Peter zijn werk naar Montreal zouden gaan, gevraagd om op de hond Bailey te passen. Ook Ingrid, de vrouw waarvoor we eerder op haar katten hadden gepast, maakte van de gelegenheid gebruik om Leander te vragen om opnieuw op haar katten te passen en tevens haar tuin bij te houden terwijl zij naar Perth moest voor een familiebezoek.

Niet lang daarna was het moment aangebroken waarop Gabrielle naar Nederland zou vertrekken. Op een zomerse zondagavond reden we samen naar het vliegveld van Adelaide. We dronken nog een biertje en even later was het tijd om aan boord te stappen van de vlucht die Gabrielle van Adelaide naar Doha en vervolgens naar Amsterdam zou brengen. Het vliegtuig steeg rond de klok van 22.00uur op en verdween in de warme Australische nacht richting de Nederlandse winter.

In Stirling was de temperatuur aangenaam. Omdat het plaatsje iets hoger ligt dan de stad Adelaide, ligt de temperatuur er gemiddeld zo’n 4-5 graden lager en in de zomer is dat erg prettig. Leander vulde zijn dagen met werken waarbij ’s ochtends en ’s avonds tijd werd ingeruimd voor een wandeling met de hond. Bailey was niet lang daarvoor bij de dierenarts geweest en die had Peter en Birgit op het hart gedrukt dat Bailey zou moeten vermageren. Leander onderwierp hem dan ook direct aan een dieet met bijpassend bewegingsprogramma.

Ondertussen was Gabrielle in Nederland aangekomen en was daar warm onthaalt door haar ouders en vriendinnen. Nog nauwelijks bijgekomen van de reis maar met de energie van een jonge pup ging zij direct met vriendinnen mee naar huis, in de avond gevolgd door een verjaardag van een andere vriendin. Het was een voorproefje van de ruim twee weken die zouden volgen.

In de fysiotherapie ruimte van AEP Health Group, waar Leander in oktober 2019 was begonnen, werd inmiddels lekker doorgewerkt. Na een rustige start begon de agenda zich aardig te vullen.

Omdat ons visum in maart zou verlopen was het de hoogste tijd om een sponsorship visum te bespreken met Reuben, de eigenaar van de praktijk. Reuben sprak direct zijn volledige steun uit maar moest bekennen dat hij onbekend was met het proces. We spraken af om de daaropvolgende weken te benutten om op zoek te gaan naar het juiste visum en voorbereidingen te treffen voor de aanvraag.

In Nederland bracht Gabrielle een bezoek aan haar oma in Doesburg. Ze had al maanden uitgekeken naar het weerzien met haar oma, met name omdat we via de ouders van Gabrielle hadden gehoord dat haar oma een aantal keren was gevallen en we ons zorgen maakte over haar gezondheid. Oma had zoals gewoonlijk uren in de keuken gestaan om een aantal heerlijke Indonesische gerechten voor Gabrielle en haar ouders te bereiden.

In Adelaide waren ondertussen een groot gedeelte van de professionele wielerploegen neergedaald voor de jaarlijkse Tour Down Under. Leander reed met de leden van zijn vaste fietsclub, die zichzelf The Nutters noemen, naar Willunga Hill om daar de laatste etappe van de TDU te bekijken. Het werd een spannende ontknoping waarin Richie Porte de eindwinst voor zich opeiste.

De weken in Nederland vlogen voorbij en het verblijf in Nederland zat er voor Gabrielle helaas alweer op. Ze pakte haar backpack weer in, nam afscheid van haar ouders en vriendinnen en vertrok voor de lange terugreis naar Zuid-Australië. Na een reis van ruim 35 uur stapte ze vermoeid ons huisje in Stirling binnen.

Enkele weken eerder waren Arjan en Martine Zutt vanuit Warmenhuizen vertrokken voor een vergelijkbare reis. Nadat ze een aantal weken in Nieuw-Zeeland hadden doorgebracht hadden ze het plan opgevat om door te reizen naar Australië en ons een bezoek te brengen. Arjan en Martine huurden een huisje in Aldgate, op steenworp afstand van Stirling.

Rond half februari werden we door Joe, onze werkgever op de appelboomgaard, uitgenodigd om samen met hem en zijn familie tomatensaus te maken ter ere van zijn verjaardag.

Het maken van tomatensaus is een Italiaanse traditie die jaarlijks terugkeert en er wordt op zo’n dag een dusdanige hoeveelheid tomaten uitgeperst dat de gehele familie de rest van het jaar is voorzien van pastasaus. Het verwerken van de tomaten nam de gehele dag in beslag en ’s avonds genoten van een heerlijke maaltijd samen met Joe, Anna en hun vijf kinderen.

Diezelfde week begon in Adelaide het Adelaide Fringe Festival. Een festival waar een bonte verzameling van zangers, artiesten en stand-up comedians van verschillende achtergronden en kaliber voorstellingen geven. Het festival viel perfect samen met de aankomst van Arjan en Martine dus we reden die week een aantal keren naar de stad om te genieten van zang, dans en cabaret. Het waren prachtige, warme zomeravonden en we genoten met volle teugen. Ook Nick Bleeker vergezelde ons regelmatig om naar een show te gaan kijken. Hij was net terug van een korte vakantie in Victoria en was teruggekeerd naar Adelaide om te werken op de appelboomgaard van Joe. Hij zou binnenkort zijn reis door Australië voortzetten.

Enkele dagen later besloten Arjan en ik een fietstochtje te maken door de Adelaide Hills. We leenden een fiets van Peter, pompten de banden op, hesen ons in ons fietspak en weg waren we. Na een rit van 55 kilometer met bijna 800 hoogtemeters reden we voldaan Stirling weer binnen.

Niet lang nadat we afscheid hadden genomen van Arjan en Martine bereikte ons de eerste verhalen vanuit Nederland over patiënten met Covid-19. Kort daarop werd duidelijk dat ook in Australië de eerste gevallen waren geconstateerd. Het virus nam in rap tempo bezit van de samenleving en de federale overheid besloot kort daarna tot het sluiten van de internationale grenzen. Vervolgens ging ook de lokale overheid over tot het sluiten van de staatsgrenzen. De autoriteiten waren goed in staat om steeds de bron van de uitbraak te achterhalen en hierdoor wisten ze het aantal ziektegevallen laag te houden.

Het nieuws stond roodgloeiend en het virus beheerste elk gesprek. Regelmatig kwam de Minister-President Scott Morrison op televisie om het land bij te praten over de ontwikkelingen. Een volledige lockdown werd afgewend maar bars, restaurants, bioscopen en kappers moesten hun deuren sluiten. Fysiotherapiepraktijken werden aangemerkt als essentieel en bleven open. Toch besloten veel mensen hun behandeling te annuleren uit angst voor het virus waardoor het snel een stug rustiger werd in de praktijk. Het werk op de boomgaard kon gelukkig gewoon doorgaan.

In overleg met zijn werkgever besloot Leander om een dag minder te gaan werken en om Gabrielle en Nick voor een dag per week te vergezellen op de appelboomgaard. Het oogstseizoen was inmiddels begonnen dus het was alle hens aan dek.

Het was heel prettig om samen weer lekker in de buitenlucht te werken. Het was echter wel weer even wennen aan het ongedierte dat zich tussen de appels schuilhoudt.

Het was inmiddels duidelijke dat de pandemie over de gehele wereld voor de nodige opschudding zorgde. Op microniveau was dat bij ons ook het geval. Doordat het rustiger was geworden in de praktijk waar Leander werkte, waren we er niet gerust op dat Reuben het sponsorship traject nog wilde voortzetten. Daarnaast kwam de einddatum van ons visum met rasse schreden dichterbij. Mocht Reuben zich terugtrekken uit het visum-traject dan zat er voor ons niets anders op dan huiswaarts te keren.

Gelukkig bleek echter snel dat Reuben zich nog altijd voor ons in wilde zetten en Leander wilde behouden voor zijn praktijk. We verzamelden de benodigde documenten en zowel wij als Reuben vulden een groot aantal formulieren in. De aanvraag was tweeledig. Eerst moest Reuben zich aanmelden als officieel sponsorbedrijf en volgens moesten wij zelf onze visum aanvraag indienen. Enkele dagen voor het aflopen van ons visum was onze aanvraag gereed. We dienden de aanvraag in en betaalden de rekening.

Enkele dagen later kregen we bericht van de Australische Immigratiedienst: beide aanvragen waren afgewezen! Dat was echt een gigantische domper. Ten eerste omdat we hierdoor verder in het nauw kwamen met onze verblijfsvergunning, ten tweede omdat de situatie er in Nederland dusdanig slecht uit begon te zien dat een terugkeer naar Nederland er voor ons niet al te rooskleurig uit zag en ten derde, omdat een aanvraag van het visum erg prijzig is en wanneer een aanvraag wordt afgewezen ben je dat geld helaas kwijt. Het gebrek aan ervaring van zowel ons als Reuben brak ons op en we besloten dan ook om een immigratiespecialist in de hand te nemen. Zo’n agent brengt echter wel de nodige kosten in rekening dus het begon inmiddels aardig in de papieren te lopen. De grootste kosten waren echter voor de werkgever en we waren bang dat Reuben alsnog de stekker uit het proces zou trekken. Reuben was echter niet aflatend en garandeerde zijn steun voor een nieuwe aanvraag.

Het was inmiddels herfst geworden in Stirling. De blaadjes begonnen te verkleuren en de temperatuur te zakken. Peter en Birgit hadden gezelschap gekregen van hun zoon Lukas die Melbourne had verlaten omdat de Universiteit waar hij aan studeert was gesloten vanwege de pandemie.

Enkele weken later diende we een nieuwe visum aanvraag in en hoopten op een beter resultaat. Intussen kreeg de lokale overheid de virus situatie steeds beter onder controle. Het aantal gevallen begon af te nemen en daalde na verloop van tijd zelfs tot het nulpunt. Enkele weken later werd het normale level langzaam weer opgestart met uitzondering van enkele restricties zoals het bewaren van anderhalve meter afstand.

Ondertussen was Gabrielle, naast het werk op de boomgaard, hard bezig met studeren voor haar Engelse taalexamen. Ondanks het feit dat ze het vorige examen met hoge cijfers had afgerond, was de 6.5 voor schrijven een halve punt te laag om een fysiotherapie registratie aan te kunnen vragen.

Er zat helaas niets anders op dan het examen nogmaals te ondergaan. Onvermoeibaar stortte Gabrielle zich wederom op de toets en begin juni kreeg ze het verlossende bericht dat ze het onderdeel schrijven met het cijfer 7 had afgerond. Dit betekende dat ze zich kon richten op de volgende stap, het zoeken naar een baan. Het hebben van een baan was immers een vereiste voor de medewerkers van de Australian Health Practitioners Regulation Agency.

Nog geen week later kregen we ook goed nieuws van de immigratiedienst, ons visum was goedgekeurd! Er viel een last van onze schouder en ook Reuben was opgelucht dat deze dure en tijdrovende exercitie eindelijk ten einde was. Om het goede nieuws te vieren besloten we een weekje op vakantie te gaan naar de Flinders Ranges.

Het was koud in het nationale park maar het weer was prachtig en de natuur adembenemend mooi. We maakten een aantal mooie wandelingen maar genoten bovenal van de rust en de ruimte. ’s Avonds warmden we ons op aan het kampvuur en Gabrielle zorgde voor de marshmallows.

Op de boomgaard was het plukken inmiddels overgegaan in snoeien. Omdat het in de fysiotherapiepraktijk gelukkig weer wat drukker was geworden besloot Leander het werk op de boomgaard weer vaarwel te zeggen en zich weer volledig op fysiotherapie te richten.

Gabrielle had ondertussen binnen de kortste keren een aantal sollicitatiegesprekken gevoerd en besloot in te gaan op het aanbod van Aim Physiotherapy, een particuliere fysiotherapiepraktijk. Dit hield in dat ze eindelijk haar AHPRA-registratie kon indienen en dit werd dan ook direct gedaan. Echter, de bureaucratie binnen AHPRA voert de boventoon dus het duurde nog zo’n twee maanden alvorens er een beslissing werd genomen.

De staatsgrenzen waren inmiddels weer opengesteld en daarop besloot Nick om zijn reis te vervolgen. Om zijn tijd in Adelaide af te sluiten besloten we samen een weekend te gaan kamperen in de Riverlands, een gebied ten Oosten van Adelaide.

De nachten waren koud maar helder waardoor we de kans kregen om enkele foto’s te maken van de prachtige sterrenhemel. Gelukkig begon de temperatuur overdag langzaam weer wat op te lopen en het voorjaar kwam langzaam maar zeker weer in zicht.

In tegenstelling tot de situatie omtrent het virus in Adelaide, zag het er in Melbourne minder goed uit. Er waren meerdere uitbraken van het virus en de lokale overheid was onvoldoende in staat om het virus onder controle te krijgen. Teresa, de dochter van Peter en Birgit besloot om samen met haar vriend een aantal weken naar Adelaide te komen.

Echter, ongeveer een week nadat zij in Stirling waren aangekomen besloot de premier van Victoria om de staat in een harde lockdown te gooien. Omdat zowel Teresa als Calvin vanuit huis konden werken besloten ze om nog iets langer in Zuid-Australië te blijven plakken.

Dit zorgde er echter wel voor dat het ineens behoorlijk druk werd in het huis van Peter en Birgit. En aangezien wij in het appartement in de tuin woonden, was het een drukte van belang. We begonnen ons echter wel wat opgelaten te voelen aangezien Peter en Birgit het appartement ooit hadden laten bouwen voor hun kinderen. We besloten dan ook om op zoek te gaan naar een huisje voor onszelf.

Na het vertrek van Nick versleten we de weken met hard werken. Leander was naast zijn werk in de fysiotherapiepraktijk nog altijd bezig met onderzoek voor de Body in Mind research group. Samen met Caitlin en een aantal andere onderzoekers werkte hij aan een systematische literatuurstudie naar cognitieve flexibiliteit en het project begon langzaam zijn einde te naderen.

Onze ‘huizenjacht’ verliep voorspoedig. Nadat we verspreid over Adelaide een aantal appartement hadden bekeken schreven we ons in voor een appartement in Glenelg North, ten westen van de stad. De volgende dag kregen we een telefoontje van de agent die ons meedeelde dat we de nieuwe huurders waren van Unit 2 op 6 Golflands Terrace. We waren er erg blij mee en een week later pakten we onze spullen in en verlieten we Stirling.

Het toeval wil dat Ingrid haar appartement in de stad kort voordien had leeggehaald waardoor we een deel van haar spullen, zoals een bed, bank, televisie, stofzuiger en wasmachine over konden nemen. Tijdens het verhuizen kregen we hulp van Arne en Rianne, een Nederlands stel dat al enkele jaren in Adelaide woont en hier een bedrijf heeft opgebouwd genaamd The Campervan Man. Zij bouwen busjes om tot campers en verkopen die dan aan backpackers maar ook steeds vaker aan Australiërs. Arne en Rianne kwamen ons te hulp met een van hun busjes en zodoende vervoerden we in een keer alle spullen naar ons appartement in Glenelg North. In de dagen die volgden vulden we de spullen van Ingrid aan met een nieuwe koelkast en tv-meubel en niet veel later waren we helemaal gesetteld.

In september hadden we een aantal dagen vrij genomen om een weekje naar de Eyre Peninsula te gaan. We hoopten op mooi weer maar al snel werd duidelijk dat de voorspellingen er niet zo goed uitzagen.

Daarop besloten we om onze bestemming aan te passen en via de Flinders Ranges naar Arkaroola te gaan.

De dagen voor ons vertrek was het weer behoorlijk onstuimig en toen we in de Flinders Ranges aankwamen waren we getuige van een natuurfenomeen dat slechts eens in de honderd jaar schijnt voor te komen, de woestijn stond voor een groot gedeelte onder water.

Via het kruisen van een aantal kleine riviertjes kwamen we aan op onze bestemming voor die dag, Parachilna Gorge.

De volgende dag reden we weer verder en onderweg zagen we dat het water behoorlijk wat schade had aangericht.

Dit zorgde er ook voor dat enkele wegen totaal waren weggespoeld en onbegaanbaar waren geworden. We werden gedwongen om een tweetal dagen te wachten totdat men de wegen weer vrij zou geven.

We maakten een aantal mooie wandelingen en we konden duidelijk zien dat de flora en fauna hadden genoten van deze onverwachte hoeveelheid regen, alles leek tot leven te komen en er ontstond een groene gloed over het droge landschap.

Toen de wegen weer waren vrijgegeven reden we door naar Arkaroola, een klein plaatsje in de Australische outback.

Onderweg kregen we helaas te maken met een lekke band maar gelukkig kon deze bij aankomst weer snel gerepareerd worden.

We besloten om drie dagen in Arkaroola te blijven maar toen we vervolgens genoeg hadden van de droge en stoffige omgeving besloten we in een streep terug te rijden naar Adelaide.

Kort nadat we waren teruggekeerd van onze kampeervakantie kreeg Gabrielle eindelijke de bevestiging dat haar AHPRA-registratie was goedgekeurd. Hierdoor kon ze eindelijk aan het werk als fysiotherapeut. Opgelucht maar ook gespannen maakte ze zich op voor haar eerste werkdag. De eerste weken verliepen nog wat stroef maar Gabrielle begon zich al snel steeds vertrouwder te voelen in haar nieuwe werkomgeving.

De situatie rond het virus was in Melbourne inmiddels weer opgeknapt. Nu waren de rollen omgedraaid want Zuid-Australië kreeg te maken met een nieuwe uitbraak. Er waren zo’n vijftien mensen die positief waren getest en de lokale overheid aarzelde niet en kondigde direct een harde lockdown aan van zes dagen. We waren verplicht om zes dagen thuis te blijven en alleen mensen die werkzaam waren in essentiële beroepen mochten zich op straat begeven.

Omdat farm work werd aangeduid als essentieel, belde Leander met Joe die ons direct een aantal dagen werk aanbood.

Echter, na de eerste dag in lockdown kondigde de premier aan dat er tijdens het bron-en contactonderzoek door iemand was gelogen. Hierdoor bleek de uitbraak veel minder potent dan in eerste instantie werd gedacht en de lockdown werd per direct teruggedraaid. De maandag daarop was het weer business as usual.

Intussen was het voorjaar volop losgebarsten in Adelaide en genoten we van de mooie omgeving.

We liepen vaak even naar het strand, wat nu slecht zo’n twintig minuten wandelen was.

Daarnaast spraken we regelmatig af met Arne en Rianne. Arnoud, de neef van Arne, was enkele weken daarvoor vanuit West-Australië naar Adelaide gekomen en zo vormden we een kleine Nederlandse enclave.

Naast het werk in praktijk had Leander nog een klein bijbaantje aangehouden. De klus bestond uit het bezorgen van aardappels bij fish and chips zaken op vrijdag avond. In eerste instantie deelde hij dit baantje met Nick Bleeker en Roy Glas maar aangezien zij waren vetrokken moest hij het nu alleen doen.

Het jaar begon zo langzaam maar zeker op zijn einde te lopen en dat betekent dat de kersen klaar waren om geoogst te worden. Joe had al eerder aangegeven dat hij, vanwege een gebrek aan backpackers wel twee extra paar handen kon gebruiken. Daarom reisden we op een vroege dinsdagochtend naar Ashton om een dag te helpen met kersen plukken. Het was een prachtige dag en we genoten van de natuur. Uiteraard peuzelden we zelf zo nu en dan ook een heerlijke zoete kers op.

We maakten plannen voor de kerstdagen en besloten om onze traditie om met Peter en Birgit naar de kerstmis te gaan in stand te houden. We woonden de kerstmis wederom bij in de St. Peter’s Cathedral en afgezien van enige physical distancing regels was het een normale kerstmis.

De dag erna waren we uitgenodigd om te lunchen met Ingrid en ’s avonds hadden Peter en Birgit ons uitgenodigd voor het diner.

Het was een prachtige dag, de zon scheen en het was zo’n 25 graden. Het was inmiddels al onze derde kerst in Australië, de tijd vliegt.

Op Boxing Day stapten we in de auto om naar de Yorke Peninsula te rijden, een schiereiland op ongeveer drie uur rijden van Adelaide met prachtige stranden en een heel mooi nationaal park.

We brachten veel tijd door op het strand en we genoten met volle teugen. Na vier dagen vetrokken we weer huiswaarts en maakten we ons op voor oud en nieuw.

Het werd een rustige oud en nieuw, zonder vuurwerk en zonder grote festiviteiten. We hieven het glas als afsluiting van een bijzonder jaar. Voor velen geen makkelijk jaar.

We prijzen ons gelukkig dat we er zonder al te veel strubbelingen doorheen zijn gekomen en dat we ondanks alles weer veel hebben bereikt en meegemaakt. Daar zijn we heel dankbaar voor.