De toekomst

Nadat we het treinstation uit zijn gestapt lopen we tussen de grote kantoorpanden door richting het punt waar we met Melissa en Mike hebben afgesproken. Het is winderig en fris in de stad maar door het stevige tempo lopen we onszelf een beetje warm. Als we even later in de haven zijn aangekomen en de eerste zonnestralen onze huid raken warmen we verder op. We lopen langs de waterkant als we voor ons ineens het imposante Sydney Opera House zien verschijnen en ineens realiseren dat we ons aan de ‘andere kant’ van de wereld bevinden. Het is een plek die we alleen van foto’s kennen en altijd onbereikbaar leek. Het voelt onwerkelijk maar we zijn in Sydney!

Ons vorige blog schreven we vanuit Gold Coast waar we onze intrek hadden genomen in de homestay van Gary. In de dagen erna verkenden we de omgeving rond the ‘Sunshine Coast’. We zijn beide geen fan van dierentuinen en zijn er van overtuigd dat wilde dieren in de natuur thuishoren maar we stapten voor een keer af van onze principes en bezochten het ‘Currumbin Wildlife Santuary’.

Het is een dierentuin met een flinke dosis commercie maar al met al was het een leuke kennismaking met de vele dieren die Australië rijk is.

De volgende ochtend brachten we door op het strand van Gold Coast wat beter bekend staat als ‘Surfers Paradise’. Het was een prachtige zaterdag en een drukte van belang op het strand. Vele kinderen waren samen met hun ouders vroeg opgestaan en stonden met een surfboard onder de arm, hoedje op het hoofd en een opvallend hesje om het lijf te luisteren naar de instructies van hun surfleraren. Jong geleerd is oud gedaan.

Het strand van Surfers Paradise is breed, vlak en wanneer je je omdraait in de richting van het land zie je de enorme hotels en kantoorgebouwen van Gold Coast hoog boven alles uittornen, een beeld wat je in het noordoosten van Australië bijna niet tegenkomt.

‘s Middags stapten we in de auto en vertrokken naar Byron Bay, een klein plaatsje iets te zuiden van Gold Coast. De sfeer in het dropje was totaal anders dan die in Gold Coast. We moesten aardig ons best doen om een aanrijding met een van de hippies/surfers te voorkomen en de dreadlocks, piercings en tatoeages zijn dan ook niet uit het straatbeeld weg te denken. We zochten een plaatsje op een kleine camping op het terrein van een rugbyclub met voornamelijk ‘daklozen’ als campinggasten, de eigenaar van de camping was een van hen. Er werd gedoucht in de kleedkamer van de club en de sfeer was ontspannen. Die middag verkenden we het dorpje, lieten onszelf een biertje inschenken op het terras om vervolgens naar het strand te lopen en een aantal surfers aan het werk te zien. De prestaties werden door ons uiteraard van kritisch commentaar voorzien, de beste stuurlui stonden opnieuw aan wal.

Daarnaast bespraken we, zittend op een rots en uitkijkend over zee, onze plannen voor de komende dagen. We hadden nog vier dagen te gaan tot het congres in Melbourne en waren nog maar halverwege de oostkust. Het was de vraag wanneer we de sprint naar het zuiden moesten gaan inzetten. Daarnaast zou twee dagen later ‘Melbourne Cup’ worden verreden, de grootste paardenrace van Australië waar flink op kan worden ingezet. Het zou natuurlijk geweldig zijn mochten we dat evenement in Melbourne kunnen aanschouwen maar het was een utopie om binnen anderhalve dag naar Melbourne te komen. Daarom besloten we om nog een tweetal dagen in Byron Bay te blijven, aldaar Melbourne Cup te bekijken en de volgende ochtend te beginnen aan de monsterrit van 1630 kilometer naar Melbourne. Het zou een lange tocht worden maar het plan was duidelijk en we gingen ervoor.

Het grootste gedeelte van de volgende dag brachten we door aan het strand. Het was een heerlijke dag, de zon scheen volop, de surfers lieten hun beste moves zien, er traden straatmuzikanten op en we genoten van de opspannen sfeer in het kleine dorp.

De volgende dag was Melbourne Cup dag. Melbourne Cup is een eendaags paardenrace evenement en het is overal in Australië een grote happening, veel mensen krijgen er zelfs een vrije dag voor. We besloten die ochtend eerst een fietstocht + wandeling te maken naar de vuurtoren van Byron Bay, het meest oostelijk gelegen gebouw op het vaste land van Australië.

Fietsend door het dorp zagen we de vele pamfletten voor Melbourne Cup hangen en in veel cafés werd een arrangement aangeboden voor een volledige dag zuipen en gokken met de race op groot scherm. We gingen niet op dit verleidelijk aanbod in maar in plaats daarvan stalden we bij terugkomst onze fiets nabij een rustig kroegje met een aantal lokale mensen. We bestelden een biertje en namen plaats voor de televisie, het was even voor de klok van 15.00uur dus de timing was perfect. De paarden met jockeys werden opgesteld, de starthekken schoten open en weg waren ze. Het evenement werd uiteraard fantastisch in beeld gebracht, de atletische paarden met daar bovenop de kleine lichtje mannetjes met zweep in de hand, wat een tafereel. Een paar minuten na het startsein kwam de winnaar over de streep die vervolgens werd bedolven onder mensen met camera’s en microfoons om het verhaal van de wedstrijd te horen.

Het was inmiddels zes minuten over drie en het zat erop, dat was Melbourne Cup. Onze bierglazen waren nog halfvol en we hadden ons verheugd op een middagje paardenraces kijken maar het was voorbij, de kroeg stroomde leeg en dat was dat. We reden terug naar de camping, namen wat te eten en pakten de auto alvast een beetje in als voorbereiding op de lange rit naar Melbourne de dag erna.

’s Ochtends vroeg, iets later dan gepland, was de auto gepakt, de tent ingeklapt en reden we met de overvolle 4x4 het campingterrein af richting de snelweg. We hadden wederom afgesproken om ieder anderhalf uur het stuurwiel aan elkaar over te dragen en spraken daarnaast de hoop uit om die dag iets verder dan Sydney uit te komen om het onszelf de volgende dag iets makkelijker te maken. De rit verliep uitstekend en Maui, zoals we onze auto waren gaan noemen, voerde ons door een prachtig landschap richting onze eindbestemming van de dag. We hadden van tevoren geen slaapplek gereserveerd dus via de mobiele telefoon werd een hotel gezocht nabij de snelweg om de volgende ochtend weer vroeg te kunnen vertrekken. Via een smalle tweebaansweg kwamen we aan in de plaats Bundanoon en namen onze intrek in een groot hotel.

We verbaasden ons over de omvang van het hotel ten opzichte van het kleine plaats en vroegen ons af wat de noodzaak was om in een dorp als dit zo’n enorm hotel te bouwen. Daarnaast was het alsof we even terug in de tijd gingen want er was in de afgelopen decennia bijna niets aan het hotel veranderd, zo leek.

We waren, op een oudere vrouw na, de enige gasten en nadat we vermoeid op bed waren geploft vonden we op het nachtkastje een boekje waarin de geschiedenis van het hotel uiteen werd gezet.

Het oorspronkelijk hotel werd in 1884 gebouwd nadat er in 1868 een spoorlijn, inclusief station, langs het plaatsje Bundanoon werd aangelegd. Het zorgde voor een toestroom aan mensen vanuit Sydney die naar Bundanoon kwamen voor de frisse lucht en het gezonde bronwater. Bundanoon is zeer waarschijnlijk het eerste resort van Australië en rond die tijd waren er ongeveer veertig guesthouses te vinden.

In 1922 moest het hotel vanwege haar wat ongelukkige locatie in de buurt van een kruispunt worden verplaatst en werd even verderop herbouwd. Intussen is het plaatsje minder in trek bij stadsmensen en toeristen, staat het hotel nagenoeg leeg en is er onvoldoende geld om het gebouw te renoveren. Mede daardoor heeft het gebouw zijn charme kunnen behouden is het een kleine reis terug in de tijd.

De volgende ochtend maakten we een korte wandeling door het dorp en naar het nabijgelegen station maar we besloten niet te lang te blijven want we hadden nog een lange rit voor de boeg. We stelden onze navigatie in op Melbourne en waren terug vertrokken.

De rit naar Melbourne was prachtig en ondanks het feit dat we in sneltreinvaart door het landschap zoefden, de lange wegen soms een aanslag zijn op de concentratie en we in een dorpje half verdwaald raakten probeerden we zoveel mogelijk te genieten.

Rond het avonduur kwamen we aan in Melbourne en werden we welkom geheten door Zack, de gastheer van onze AirBNB voor de komende vijf dagen, en zijn trouwe viervoeter. Zack had werkelijk een kalf van een hond en we hadden beiden nog nooit zo’n grote hond gezien. Maar de reis zat erop en we waren precies op tijd gearriveerd in Melbourne, het congres kon beginnen.

In de vroege en frisse ochtend van vrijdag 9 november wandelden we samen naar het Melbourne Cricket Ground, een enorm cricket station waar het congres zou worden gehouden.

Het hoofdthema: de behandeling van (chronische)pijnklachten en in het bijzonder lage rugpijn, één van de meest voorkomende aandoeningen wereldwijd. Het werd een fantastisch congres met drie Australische professoren die een prachtige verbinding maakten tussen de wetenschap en de praktijk, zij zijn de absolute top binnen ons vakgebied.

Eén van deze professoren geeft les aan de Universiteit van Zuid-Australië, de universiteit waar Gabrielle graag wil studeren, en zodoende knoopte ze een gesprek met hem aan om hem te vragen naar het studieprogramma en de strenge toelatingseisen. Hij gaf echter aan dat deze eisen niet altijd de doorslag geven ten aanzien van een toelating en dat wij eventueel even bij hem langs konden komen zodra we in Adelaide zouden arriveren. Dat stond!

De volgende dag bezocht Leander een oud ploeggenoot vanuit zijn tijd als wielrenner en brachten we de middag door in Melbourne met een oud studiegenoot van Leander die vanuit Nederlands was overgekomen om het congres te bezoeken.

Samen verkenden we de stad, het oorlogsmonument, het ‘Central Business District’ en de botanische tuinen. Het was een mooie afsluiting van ons korte bezoek aan Melbourne. Uiteindelijk hebben we niet zo veel van de stad kunnen zien maar genoeg om te weten dat we hier nog een keer terug willen keren.

We hadden de auto reeds ingepakt, stapten in de namiddag aan boord en reden richting een gratis camping even buiten de stad. Een uur later kwamen we aan in een bosrijk gebied en was inmiddels aan het schemeren. We reden een onverharde weg op en er was geen mens te zien maar het duurde slechts enkele minuten voor er een kangoeroe vanuit de berm omhoog kwam en schuin voor onze auto springend probeerde weg te komen. Het was direct duidelijk dat we voorzichtig moesten zijn en rustig moesten rijden om te voorkomen dat we er eentje onder de auto zouden krijgen. Nog geen halve minuut later sprong er ineens een kangoeroe vanuit het niets voor onze auto langs en miste de bullbar van Maui op een haar na… nog rustiger rijden dus.

Even later kwamen we aan op de camping. De faciliteiten waren minimaal, geen stromend water, een roestvrijstalen toiletje en uiteraard geen elektriciteit. We maakten een kampvuur, aten de restjes van het eten van de vorige dag en namen als dessert een glas wijn en boven het kampvuur verwarmde marshmallows, puur genieten. Vlak nadat we onze tent in waren gekropen begon het echter te regenen en het ging van kwaad tot erger.

We hoopten dat het de volgende dag droog zou zijn maar niets was minder waar en het regende die ochtend zelfs nog iets steviger dan die nacht waardoor we onze tent noodgedwongen drijfnat moesten invouwen. Een half uur later reden we de snelweg op richting Sydney en kregen de volgende melding op ons navigatiesysteem: “follow M31 for 877 kilometer”. Onderweg knapte het weer gelukkig aardig op en we reden in één ruk naar Sydney waar we een AirBNB hadden geboekt in Sylvania, een buitenwijk van Sydney.

De reden dat we weer terug waren gereden naar Sydney was het feit dat Gabrielle het Engelse IELTS-examen nog een keer wilde afleggen om zodoende te proberen om volledig op eigen kracht haar studieplaats aan de universiteit te bemachtigen. Daarnaast was de vader van Gabrielle onlangs in contact gekomen met Andrew, een oude schoolvrienduit Den Haag die al jaren in Sydney woont, Engels docent is en tevens is gespecialiseerd in het IELTS-examen.

We spraken af om twee keer per week naar zijn huis te rijden om een les te volgen. In de tussentijd probeerde Gabrielle zoveel mogelijk opdrachten thuis uit te werken. We gaven onszelf heel sporadisch de tijd om Sydney te verkennen en het duurde dan ook bijna een week voordat we voor het eerst het centrum van de stad zagen.

We spraken af met Mike en Melissa, een Engels stel die we op de zeilboot rond de Whitsundays hadden ontmoet, arriveerden even later in het Central Business District en liepen naar de haven. Daar vingen we voor het eerst een glimp op van het prachtige Sydney Opera House waarna een onwerkelijk gevoel zich van ons meester maakte, we zijn in Sydney!

Het was een prachtige dag en we maakten een mooie wandeling langs de botanische tuinen, de haven met uitzicht op het Opera House en imposante Sydney Harbour Bridge en namen wat te drinken in een klein park.

Het was gezellig druk in de haven en rond het Opera House maar na een paar uurtjes vertrokken we weer huiswaarts, terug naar de studieboeken. Leander concentreerde zich in de tussentijd op het verkrijgen van een werkvisum om, wanneer Gabrielle wordt toegelaten tot de universiteit, te kunnen werken als fysiotherapeut.

De gastvrouw van onze AirBNB was een Egyptische vrouw die al zo’n veertig jaar in Australië woonde en goed Engels sprak. Ze verhuurde meerdere kamers in haar huis maar ondanks dat vond ze het zichtbaar moeilijk om haar gasten gebruik te laten maken van de voorzieningen zoals haar keuken, woonkamer en de watervoorziening. Ze keek graag over onze schouders mee naar wat we aan het doen waren en wees ons er regelmatig op dat we niet teveel water moesten verbruiken en alles netjes af moesten wassen. Een dag later verwees ze ons naar een studiekamer om daar te gaan studeren wat ervoor zorgde dat we ons niet helemaal op ons gemak voelden. Daarop besloten we om ons een week later te verplaatsen naar een andere locatie.

In de daaropvolgende dagen brachten we een tweetal bezoeken aan Andrew en onderbraken we de studieactiviteiten zo nu en dan met een leuk uitstapje zoals een avond bowlen en een avond naar de prachtige film ‘Bohemian Rhapsody’ over het leven van Queen’s frontman Freddy Mercury. Daarnaast nodigden we Peter, een Australiër die we net als Mike en Melissa tijdens de boottocht langs de Whitsundays hadden ontmoet, uit om bij ons te komen eten.

In die week moesten we noodgedwongen het besluit nemen om Maui naar de automonteur te brengen vanwege het feit dat de ingebouwde LPG installatie niet leek te werken. Daarnaast vertoonde de motor onder bepaalde omstandigheden wat haperingen wat leek te wijzen op een lichte hartaandoening. We brachten de auto naar een LPG-specialist en een dag later konden we hem gerepareerd en wel weer ophalen, voorzien van zes nieuwe bougies en een goed werkend LPG systeem waardoor we vanaf dat moment zowel op LPG als op benzine konden rijden en dat scheelt behoorlijk in de kosten. De auto loopt nog niet helemaal zoals we gehoopt hadden maar beter dan hij deed en we kunnen er weer mee door.

De nieuwe AirBNB locatie was een schot in de roos. De Chinese gastvrouw verhuurde nog twee andere kamers in haar huis aan twee Taiwanese stelletjes en dit leverde een studentikoze sfeer op. Alles was mogelijk, er werd gelachen, gekookt, gegeten en gestudeerd en het bleek een perfecte omgeving om nog een aantal dagen flink te studeren.

En zo kwam de dag van het examen steeds dichterbij en op 1 december was het dan zover, het laatste en definitieve IELTS-examen. Gabrielle had zoveel van zichzelf gevergd dat ze er behoorlijk door was murw geslagen. Ze sprak de wens uit om dit examen nooit, maar dan ook nooit meer te willen afleggen. Rond de klok van half negen stapte Gabrielle het onderwijsinstituut binnen om er ruim vijf uur later, met gemengde gevoelens, weer uit te komen. Het ging niet helemaal zoals gehoopt maar gelukkig verliepen de onderdelen spreken en luisteren goed. We moeten nog even geduld voordat we weten wat de eindscore zal zijn, daar zullen we nog zo’n twee weken op moeten wachten.

Ondanks het feit dat we enorm genieten van alles wat we hier meemaken hebben we ook een dubbel gevoel over de situatie waar we ons op dit moment in bevinden. Ongeveer twee maanden geleden besloten we om naar Australië te komen om te ervaren of dit een land zou zijn waar we langer zouden willen blijven. Inmiddels blijkt dat dit inderdaad het geval is en Gabrielle staat te trappelen om met haar studie te beginnen, het enige wat dit nog in de weg staat is het Engelse examen. Het voelt alsof we onszelf continu een warm worst voorhouden maar deze niet te pakken kunnen krijgen.

Na het examen maakten we een lange wandeling door het CBD, Darling Harbour en bezochten we de Rolling Stones Exhibition in het International Convention Centre. Het gaf ons de tijd om het examen te bespreken en over de toekomst na te denken, het zijn waardevolle gesprekken.

De dagen na de toets waren dagen waar we lang naar uit hadden gekeken. We konden weer even aan iets anders denken dan het examen. Het was werkelijk prachtig weer en we vertrokken opnieuw richting het CBD en de haven. We genoten van het zonnetje, zittend in het gras met uitzicht op zowel de Sydney Harbour Bridge als het Sydney Opera House.

Diezelfde middag volgden we een rondleiding door het iconische gebouw.

Tijdens de rondleiding leerden we dat de bouw niet bepaald zonder problemen was verlopen. Toen de werkzaamheden in 1958 werden gestart werden de kosten geschat op zo’n drie-en-een-half miljoen pond en de bouw zou zo’n zes jaar in beslag nemen. Het gebouw werd uiteindelijk pas in 1973 opgeleverd en het kostenplaatje bedroeg inmiddels 102 miljoen dollar.

Vanwege de lange duur en de gigantische kosten die het project met zich meebracht ontstonden er demonstraties en nadat er een andere regering aan de macht was gekomen werd besloten om flink in de kosten te gaan snijden en de bouw waar mogelijk te versnellen.

Dit leidde tot stevige meningsverschillen en uiteindelijk een onwerkbare situatie tussen de opdrachtgever en de Deense architect Jørn Utzon. Utzon diende in februari 1966 zijn ontslag in, in de veronderstelling dat het project zonder hem niet zou kunnen worden voltooid en men genoodzaakt was om hem terug te vragen onder zijn voorwaarden. Maar niets was minder waar.

Nadat gebleken was dat een lijmpogingen tussen beiden geen kans van slagen had vanwege te grote trots aan beide zijden stelde de opdrachtgever een team van nieuwe architecten aan om de klus te klaren.

Utzon vertrok kort daarna uit Australië om er nooit meer terug te keren. Pas in de late jaren ’90 werd getracht de banden met de architect weer aan te halen maar Utzon was inmiddels op leeftijd en het was voor hem fysiek onmogelijk geworden om de lange reis naar Australië te kunnen maken, hij zou ‘zijn’ creatie nooit in volle glorie kunnen aanschouwen.

Het gebouw is iconisch en vertegenwoordigd niet alleen een land maar een heel continent. Ondanks het feit dat het gebouw van de buitenkant een onbetwist meesterwerk is, is het van binnen wat grauw, donker en lijkt het ontwerp niet helemaal te corresponderen met de buitenkant maar daarover zullen de meningen ongetwijfeld uiteenlopen. Het interieur in de grote zaal in daarentegen dan weer adembenemend.

Diezelfde middag maakten we met een gids een groepswandeling door het oude centrum van Sydney en werden we bijgepraat over het roemruchte ontstaan van de kolonie, met haar vele Engelse criminelen die er, zo goed en zo kwaad als het ging, een bestaan probeerden op te bouwen. Tijdens de wandeling werden we opnieuw getrakteerd op een aantal prachtige uitzichten over de stad.

We sloten onze tijd in Sydney af met een bezoek aan het beroemde Bondi Beach en maakten een wandeling langs de prachtige kust met haar ruige kliffen en mooie kleine strandjes.

Die dag hadden we rond het middaguur met Andrew afgesproken om te lunchen en we troffen elkaar in China Town. Andrew had zijn schoon- en kleindochter ook uitgenodigd en nam ons mee naar een Kantonees restaurant. We namen plaats aan een ronde tafel met een glazen ronddraaiend plateau waarna er een bijzonder tafereel plaatsvond. Meerdere Chinese serveersters kwamen, gewapend met ‘warmhoudkarretjes’ bij onze tafel langs om ons allerlei gerechten aan te smeren. We lieten de bestelling volledig aan Andrew en zijn schoondochter over en we werden getrakteerd op een aantal heerlijke gerechten.

We namen afscheid van elkaar en bedankten Andrew voor de tijd en moeite die hij had genomen om Gabrielle te helpen in de voorbereiding op haar toets. We namen de boot, bus, trein en opnieuw de bus richting onze AirBNB en we waren er klaar voor om Sydney achter ons te laten.

We zijn zojuist uit Sydney vertrokken en rijden nu richting de Blue Mountains, welke iets buiten Sydney geleden zijn. In de daaropvolgende dagen zullen via de ‘Great Ocean Road’ en Melbourne naar onze voorlopige eindbestemming Adelaide te reizen.

Jullie horen snel weer van ons!

Opnieuw bedankt voor het lezen, liefs en groetjes,

Leander en Gabrielle