Cultuurshock

Het is voor ons haast niet meer voor te stellen dat de akkers in Nederland ooit werden bewerkt met ossen en een houten ploeg. Dat kennen wíj alleen van oudhollandse afbeeldingen en uit musea. De driedaagse wandeltocht van Kalaw naar Inle Lake, welke ons dwars door de binnenlanden van Myanmar voert, is dan ook een reis terug in de tijd. Hier rijdt men nog met paard en wagen, hier doucht men met regenwater en wordt de ploeg voortgetrokken door een waterbuffel. Er wordt hout gesprokkeld. Niet om te verwarmen maar om mee te koken. En wanneer je je dan bedenkt dat op hetzelfde moment de akkers in Nederland worden bewerkt met enorme tractoren en er daarnaast in alle huishoudens gas-, water- en elektra-aansluitingen liggen dan kan het contrast niet groter zijn.

Een week voordien waren we vanuit Mandalay naar Pyin Oo Lwin gereisd om vervolgens een dag later op de trein te stappen richting Hsipaw.

Het was een fabelachtige treinreis welke ons onder andere over het Gokteik Viaduct voerde, een spoorbrug met een hoogte van maar liefst 250 meter welke na de oplevering in 1900 de hoogste brug van Myanmar was. De spoorlijn was op dat moment zelfs de langste spoorlijn ter wereld.

Ongeveer twintig minuten na aankomst in Hsipaw begon het te regenen en het is de daaropvolgende twee dagen, met uitzondering van enkele korte droge perioden, niet meer droog geweest. Het water kwam met bakken uit de lucht en perioden van harde en onzachte regenbuien wisselden elkaar af.

Door het slechte weer moesten we onze voorgenomen wandeltocht door de dorpen en de natuur rond Hsipaw helaas uitstellen, we zouden wachten tot het weer zou verbeteren. Echter, nadat we twee dagen hadden gewacht besloten we Hsipaw te verlaten en de nachtbus te nemen richting Kalaw, waar de weersvoorspellingen zich beter lieten aanzien.

De nachtbus was uiterst oncomfortabel en met veel moeite wisten we een aantal uurtjes slaap te vatten. We kwamen gebroken aan bij het hostel maar gelukkig kregen we een vroege check-in en konden we een paar uurtjes bijslapen.

Diezelfde dag schreven we ons in voor een wandeltocht van drie dagen richting Inle Lake en de dag erna vertrokken we met een groep van acht personen (vier Fransen, een Poolse, een Brit en wij) richting Inle Lake.

Het weer was in de regio gelukkig een stuk beter in en rond Hsipaw en de keuze om Hsipaw achter ons te laten bleek dus de juiste te zijn. Perioden van droog weer met een warm en soms scherp zonnetje werden afgewisseld met af en toe een bui, een Nederlands weertje zou je kunnen zeggen.

Het was vanaf de eerste kilometers een prachtige tocht, we liepen letterlijk dwars door de landerijen van de lokale bevolking en we genoten met volle teugen.

In ons vorige blog keken we met vertrouwen uit naar deze wandeltocht, we waren immers toch geoefende wandelaars? Het tegendeel bleek waarheid te worden toen we elkaar op de tweede dag voort zagen strompelen als gevolg van meerdere blaren op hielen en tenen.

Ondanks het feit dat we tijdens de eerste twee dagen een afstand van zo’n vijftig kilometer over heuvelachtig terrein moesten overbruggen waren we verbaasd dat we (en onze voeten) daar zoveel moeite mee hadden, zeker met de in de Himalaya afgelegde kilometers in ogenschouw nemend.

Echter, na onze wandelingen in Nepal zagen onze voeten er dusdanig uitgeput en onverzorgd uit dat we in Mandalay besloten om ze eens een flinke poetsbeurt te geven in een spa van een luxe hotel. Na een uur waren ze weer als nieuw en zo zacht als een paar babywangetjes. “Dat hadden we dus beter niet kunnen doen” beseften we ons tijdens de tweede dag van de wandeltocht.

Halverwege de tweede dag van de wandeling hoorden we in de verte luide muziek waarna de gids ons vertelde dat het om een bruiloft ging. Hij vroeg ons of we de bruiloft zouden willen bezoeken. We keken hem allen wat vreemd aan maar stemden ermee in. Het is in Myanmar niet ongebruikelijk om ongevraagd een bruiloft te bezoeken en zelfs aan te sluiten bij het diner. Daar moet dan echter wel een huwelijkscadeau tegenover staan. We zamelden wat geld in, namen plaats aan twee grote ronde tafels en werden direct overladen met een aantal heerlijke gerechten.

Aansluitend aan het diner werden we verwelkomt in een grote zaal op de eerste verdieping van een evenementengebouw. Daar zat het bruidspaar, omringt door ouders en overige familie en niet veel later volgde het overhandigen van ons huwelijkscadeau aan het bruidspaar. We voelden ons er uiteraard wat ongemakkelijk bij maar het bruidspaar leek niet al te erg onder de indruk van deze ongenodigde buitenlandse gasten.

Na deze gedenkwaardige gebeurtenissen vervolgden we onze weg richting de eindbestemming voor die dag, een Boeddhistisch klooster. Vermoeid en verhit strompelden we het klooster binnen. Op het middenterrein werd gevoetbald dus de schoenen gingen uit, de teams werden ingedeeld en de bal werd in het spel gebracht.

Het was een mooi schouwspel, de kleine fanatieke monniken tussen de lange westerse toeristen.

De laatste dag, welke gelukkig iets korter was dan de andere dagen, werd een behoorlijke worsteling. De klachten aan onze voeten namen met het uur toe en we konden dan ook niet wachten om de eindbestemming te bereiken en onze schoenen te verruilen voor teenslippers. Gelukkig kwamen we niet veel later aan in een klein dorpje aan de oevers van Inle Lake, de wandeltocht zat erop.

We moesten echter nog wel met een boot het meer oversteken om bij ons hostel te komen. Samen met de andere wandelaar stapten we aan boord van een houten boot waarvan de schipper onderweg ook nog een aantal toeristische trekpleisters aandeed.

We bezochten een weverij, een sigarenmakerij, een zilversmid en een dorpje waar vrouwen leven met hele lange nekken met gouden ringen erom.

Het was super toeristisch dus we waren blij dat het niet al te lang duurde en niet veel later richting onze eindbestemming voeren.

Onderweg genoten van het prachtige meer, omgeven door bergen, en van de vissers die op speciale wijze, peddelend met een been, hun visnetten aan het binnenhalen waren.

Aan het einde van de middag arriveerden we in ons hostel, we konden niet wachten om een verfrissende douche te nemen en we genoten met volle teugen van de heerlijke douche en de luxe kamer.

Tevreden en trots keken we terug op onze wandeltocht waarin we werden ondergedompeld in het dagelijkse Birmese plattelandsleven.

Het is minimalistisch, primitief en zonder enige luxe.

Het water waarmee men wast en doucht wordt via de daken opgevangen in grote betonnen bakken en de toiletten komen uit in een stromend beekje.

Maar ondanks deze geringe voorzieningen is men hier opgewerkt, vrolijk en worden we warm onthaalt.

Beweren dat de levensstandaard in Myanmar verschilt van dat in de westerse wereld is een open deur intrappen. Als je daar niet tegen kunt is dit niet het land wat we aan zouden bevelen.

Ook in de andere landen in Zuidoost Azië is dat het geval. Tijdens een van onze busreizen in Vietnam zagen we een vrouw haar stoel grondig schoonmaken met een aantal desinfecterende doekjes alvorens zij plaatsnam op haar stoel. In gedachten wensten wij haar nog veel succes met het vervolg van haar reis. Normaliter krijg je in zo’n nachtbus een hoofdkussen en een dekentje welke er niet uitzien alsof ze vaak worden gewassen, fris ruiken ze nooit. De hygiëne laat dus te wensen over.

Ook in Nepal waren de voorzieningen soms erg primitief, zeker tijdens onze lange wandeltocht. De kachel werd opgestookt met Yak-ontlasting, de was werd in de rivier gedaan en water werd verwarmd met zonlicht welke met een ingenieus systeem via en schotel op de ketel werd gericht.

Na de wandeltocht door de Himalaya werden we door een gids, welke we twee jaar daarvoor hadden ontmoet, uitgenodigd om naar zijn woonplaats te komen, daar een nacht te slapen en samen ‘Dal Bhat’ te eten, het nationale gerecht van Nepal.

Met veel trots liet Raju zijn woning aan ons zien. Het was een kamertje van drie bij vier meter waar werd gekookt, gegeten en geslapen. Er werd gegeten op de rand van het bed en de badkamer werd gedeeld met de andere bewoners van het gebouw. Raju is tevreden en trots op zijn bezit en is zich er terdege van bewust dat velen het slechter hebben dan hij.

Gedurende de afgelopen maanden hebben we natuurlijk ook regelmatig kennis gemaakt met ongedierte. Muizen, ratten, kakkerlakken en spinnen zijn niet ongewoon voor deze landen en je ziet ze dan ook overal lopen. Langzaam maar zeker raken we er steeds beter aan gewend.

Tijdens een van onze laatste nachten in de bergen van Nepal konden we het ongedierte letterlijk tussen de flinterdunne wandjes van onze kamer horen lopen, op slechts enkele centimeters van ons hoofdkussen. Gabrielle deed haar oordoppen in en viel nagenoeg direct in slaap.

En dan zijn er de toiletten. De hurktoiletten zijn in grote aantallen vertegenwoordigd en worden over het algemeen bijzonder slecht schoon gehouden. Het zorgt voor een enorme stank waardoor het soms verstandig is om, alvorens het toilet te betreden, de neus even dicht te knijpen. En dan hoeven we het natuurlijk niet te hebben over de toiletten die we tijdens onze lange busritten van een bezoek hebben moeten voorzien. Het is de overtreffende trap van ranzig dus het is zaak om het bezoek zo kort mogelijk te houden en de neus te sluiten.

We zouden het een cultuurshock kunnen noemen maar uiteindelijk is het ook onderdeel van de ervaring en mede hierdoor beseffen we ons eens te meer hoe ontzettend goed we het in Nederland hebben.

Daarnaast wennen we zoals gezegd steeds meer aan bovenstaande praktijken en schrikken we niet snel meer van een vies toilet, een kakkerlak in de badkamer of een muis in de trein.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht rond het prachtige Inle Lake en we hebben genoten van een van de laatste zonnige dagen. Er is regen op komst, véél regen. Met name in het zuiden van Myanmar wordt het weer de komende dagen erg slecht waardoor we hebben besloten om niet naar het zuidelijk gelegen plaatsje Hpa An te gaan maar in Centraal Myanmar te blijven, hier is het weer namelijk iets beter.

Over ongeveer een week zit onze reis door Myanmar er alweer op en vliegen we naar Bangkok waar we de verjaardag van Gabrielle zullen vieren. Op het moment van schrijven zitten we in de nachtbus richting de nieuwe hoofdstad van Myanmar, Nay Pyi Taw. Het is 23.18 uur. We gaan proberen nog wat slaap te vatten dus we kruipen maar weer ‘lekker’ onder ons ‘frisse’ dekentje, welterusten.