Australië?

Onze paspoorten zijn zojuist ingenomen, er worden officiële foto’s van ons genomen en onze vingerafdrukken worden geregistreerd. De mobiele telefoons liggen in de kluis en er wordt nogmaals gevraagd of we er zeker van zijn dat onze broekzakken leeg zijn. Het enige wat we bij ons dragen is een doorzichtige etui met een 2B potlood, een gum en een puntenslijper. Even later worden we van elkaar gescheiden en worden we apart van elkaar gesommeerd om een klein lokaal te betreden. Het IELTS-examen kan beginnen.

Onze laatste dagen in Maleisië verliepen helaas ietwat gehaast omdat we ons hadden verkeken op het aantal resterende dagen, de tijd begon te dringen. In hoog tempo reisden we van Miri naar Brunei, terug naar Miri en verder naar Kuching.

In Miri, wat centraal op Maleisisch Borneo gelegen is en vlakbij Brunei ligt, maakten we een prachtige wandeling door een nationaal park en richting een gigantische grot waar men tijdens opgravingen in de vorige eeuw mensenresten hadden gevonden van duizenden jaren oud.

Een dag later besloten we te gaan duiken in Brunei en over deze duiktrip hebben we uitgebreid verteld in ons vorige blog. Mocht je dat blog nog niet hebben gelezen maar dat alsnog willen doen? Klik dan op deze link: https://pronklaarhoven.wixsite.com/physiocouple/blog/labuan-en-de-slag-om-borneo

Na onze onderwaterbelevenissen stapten we de volgende ochtend in de auto bij de gastheer van ons Airbnb verblijf. Hij wilde ons graag een lift wilde geven n het centrum van de hoofdstad Bandar Seri Begawan, zodat we daar op de bus richting Miri konden stappen. Onderweg vertelde hij ons echter dat hij onderweg was naar de verjaardag van de Sultan en raadde ons aan om nog even in de stad te blijven en de ceremonie bij te wonen.

Dat lieten we ons geen tweemaal zeggen en niet veel later stonden we aan de rand van een groot grasveld naar de festiviteiten te kijken. Het was een enorme happening en de hele stad leek uitgenodigd op de verjaardag van de Sultan.

De sultan kwam in een prachtige Rolls-Royce (een van zijn vijfduizend auto’s) aanrijden, de kanonnen werden afgevuurd en er volgden vele plichtplegingen. We hadden, zonder dat we het wisten, opnieuw het geluk dat we ons op het juiste moment op de juiste plaats begaven, nadat we de maand ervoor al het paleis van de Sultan hadden mogen bezoeken.

Nadat de ceremonie afgelopen was, namen we iets te eten en een paar uur later stapten we op de bus richting Miri waar we, een aantal uren en stempels later, rond de klok van zes uur ‘s avonds aankwamen. We boekten direct twee tickets voor de bus die ons de volgende dag in een slordige vijftien uur naar Kuching moest brengen. Van daaruit vertrok namelijk, weer een dag later, ons vliegtuig naar Singapore.

Een busrit van vijftien uur lijkt lang en dat is het ook. Gelukkig was de bus redelijk comfortabel maar echt genieten is er helaas niet bij en we waren dan ook blij dat de rit er rond 21.00 uur ‘s avonds op zat en we in Kuching konden uitstappen. De dag erna vertrokken we bepakt en bezakt richting het vliegveld. Vanuit de taxi bekeken we de stad en we vonden het erg jammer dat we er niet een aantal dagen hadden kunnen verblijven. Kuching is op het oog een mooi stadje met veel groen en prachtige streetart.

De vlucht richting Singapore verliep perfect en in een mum van tijd kwamen we aan op de plaats van bestemming. Dit veranderde echter snel in plaats delict toen de backpack van Leander er tijdens de laatste bagagecheck uit werd gehaald en moest worden geopend. Leander had tijdens het duiken naar het Amerikaanse wrak een kogel van het wrak gevist, deze meegenomen naar het hotel en zonder overleg besloten om deze in zijn backpack op te bergen.

De douane beambte vroeg, kijkend naar de röntgenbeelden, of Leander een puntig langwerpig object kon verklaren. Daarnaast sprak hij het vermoeden uit dat het mogelijk om een kogel zou kunnen gaan. Er ging een lampje branden en de kogel werd tevoorschijn gehaald, in beslag genomen en de douanier sommeerde ons mee te komen naar een kamertje waar de luchthavenpolitie werd gebeld.

Nadat we in eerste instantie wat moesten lachen om het voorval en de ernst van de situatie niet echt inzagen, veranderde dit toen we zaten te wachten op de politie. Is dit erg? Staat hier een boete op? Of nog erger? Waren enkele vragen die door ons hoofd speelden. De politie kwam ter plaatse en onderzocht de kogel om vervolgens een aantal vragen te stellen over de afkomst en de reden tot invoering in Singapore. We gaven keurig antwoord en de politie toonde mededogen en vergaf ons deze stupide actie. Er werd een document opgesteld waarop een officiële waarschuwing vermeld stond en glashelder duidelijk werd gemaakt dat een volgende overtreding een gevangenisstraf zou betekenen. Oef, dat liep goed af.

We liepen opgelucht het vliegveld uit en namen de metro richting de stad. Even later namen we onze intrek in ons hostel. We vervolgenden de dag met een wandeling door de stad en waren direct onder de indruk. Niet alleen van de stad maar ook van de prijzen die er worden gevoerd, het was lang geleden dat we zulke prijzen hadden gezien.

In de dagen erna genoten we van Singapore, bezochten we de oude koloniale stad, de ‘Gardens by the bay’, het gigantische ‘Marine bay’, ‘Little India’, de watershow aan de haven bij zonsondergang en een gigantische boekenwinkel in een van de luxe shoppingcenters.

Daarnaast maakten we nog een mooie wandeling door de stad aan de hand van een route uit de Lonely Planet waarbij we onderweg het prachtige verhaal lazen over het ontstaan en de ontwikkeling van de stad, nadat gouverneur-generaal Stamford Raffles de handelspost in 1819 had gesticht.

We verbleven zo’n drie-en-een-halve dag in de stad waarna de tijd was aangebroken om richting het Indonesische eiland Bali te vertrekken, ons verblijf op Bali stond immers al ruim drie maanden met rond omcirkeld in de agenda.

We zouden op Bali namelijk een Engels examen moeten afleggen wat noodzakelijk is voor het verkrijgen van het Australische visum.

Ongeveer anderhalf jaar geleden kregen we het idee om een periode te gaan reizen en vervolgens in het verre buitenland (Australië) te gaan werken. We probeerden via het Australische fysiotherapie consulaat een werkvisum voor fysiotherapeuten te verkrijgen maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Omdat fysiotherapie ook in Australië een beschermde titel is moesten we een enorme hoeveelheid papierwerk aanleveren. Dit omvatte Engelse vertalingen van diploma’s, cijferlijsten, BIG-registraties, kopieën uit het DUO-register en nog veel meer. Nadat we deze documenten hadden verzameld resteerde slechts nog een aantal documenten waarover alleen de Hogeschool van Amsterdam (HvA) de beschikking zou moeten hebben. Zij waren echter niet in staat de benodigde documenten te leveren en daarmee was de kous af. We beseften dat het ons op die manier niet ging lukken. We werden door het consulaat geadviseerd om een andere weg te bewandelen, welke het ‘standard pathway’ wordt genoemd. Dit duurt echter zo’n twee jaar, is zeer kostbaar en het is dan nog niet zeker of dat uiteindelijk succesvol is. Vlak voor ons vertrek besloten we dat dit voor ons beiden geen optie was maar we vertrokken alsnog en zouden er onderweg verder over nadenken.

Tijdens de eerste maanden van de reis brainstormden we over onze mogelijkheden en werden onze dromen steeds duidelijker. Gabrielle besloot zich in te schrijven voor de studie ‘Master of Advanced Clinical Physiotherapy’ aan een van de meest vooraanstaande universiteiten in Australië, de University of South Australia in Adelaide. Daarvoor was een werkervaring van minimaal tien maanden nodig en een beheersing van de Engelse taal op academisch niveau op de onderdelen luisteren, lezen, schrijven en spreken waarbij minimaal een zeven of hoger moest worden gescoord op alle eerdergenoemde onderdelen om zodoende te worden toegelaten op de Universiteit. De organisatie die deze examens verzorgt is IELTS en is beschikbaar op meer dan 135 locaties wereldwijd. Vlak voordat we de bergen van Nepal introkken besloten we om ons in te schrijven voor het examen op Bali op zaterdag 28 juli. Nu, inmiddels ruim drie maanden later, kwam deze dag met rasse schreden dichterbij.

Op vrijdag 20 juli vlogen we van Singapore naar Bali. Het was tevens de dag waarop we de ‘Wet van Murphy’ een nieuwe dimensie wisten te geven. In eerste instantie lukte het ons niet om in Singapore een los kaartje voor de metro te kopen, na veel vijfen en zessen lukte het uiteindelijk toch. Vervolgens stapten we in een metro die naar een station reed welke niet op de borden stond aangegeven. Toen we uiteindelijk toch op het vliegveld aankwamen konden we niet inchecken omdat we geen bewijs (vliegticket) hadden waarmee we aan konden tonen dat we Indonesië uiteindelijk weer zouden verlaten. We boekten snel een ticket en checkten in maar kwamen er kort daarna achter dat onze eerste vlucht naar Jakarta vertraagd was waardoor we onze vlucht naar Bali mogelijk zouden missen. Bij aankomst op Jakarta haastten we ons richting de douane waar we werden teruggestuurd naar de ‘Visa on arrival’-balie. Daar stond inmiddels een enorme rij en nadat we aan de beurt waren bleken we onvoldoende US-dollars op zak te hebben. We pinden snel Indonesische Rupia, kregen ons Visa on arrival en liepen door naar de douane.

Daar stond inmiddels een rij van zo’n veertig minuten en we kwamen helaas tot de conclusie dat we onze aansluitende vlucht niet gingen halen. We moesten namelijk nog naar een andere terminal vanwaar de binnenlandse vluchten vertrekken. We liepen de luchthaven uit en stapten in de skytrain om richting terminal 1 te gaan. Ondanks dat een luchthavenmedewerker ons de weg naar de trein had gewezen bleek dat we in de verkeerde trein waren gestapt, welke ons in plaats van terminal 1, naar terminal 3 bracht. We namen de trein terug, passeerden terminal 2 en we stapten bij de volgende halte uit in de veronderstelling dat dat dan terminal 1 zou moeten zijn. Niets was echter minder waar, men had daar namelijk een tussenstation gebouwd. We liepen weer terug richting het station, namen nogmaals de trein en kwamen na veel omwegen eindelijk aan bij de juiste terminal. We checkten in en tot onze grote verbazing bleek het vliegtuig nog niet te zijn vertrokken. We haastten ons richting de gate alwaar bleek dat Leander zijn vliegticket kwijt was. Het ticket was tijdens de security-check uit het paspoort gevallen. Nadat het ticket weer boven water was moesten we nog zo’n twee uur wachten voordat we eindelijk aan boord konden stappen van onze vlucht naar Bali. Rond middernacht kwamen we vermoeid aan op de luchthaven en ongeveer anderhalf uur later ploften we uitgeteld op bed, wat een dag.

In de dagen die volgden sloten we ons op in ons appartement en richtten we ons volledig op de toets. Slechts voor het doen van boodschappen of een duik in het zwembad gunden we onszelf wat vrije tijd maar verder was het van ‘s ochtend vroeg tot ‘s avonds laat leren, leren, leren.

Op de 28e juli was het dan zover, de toets stond op het programma en in de vroege ochtend meldden we ons bij de testlocatie in het zuidwesten van Bali, vlakbij het plaatsje Sanur. Het werd een bijzondere ervaring en wat direct opviel was dat de organisatie ontzettend strak in elkaar zit en er de organisatie alles aan gelegen is om fraude tegen te gaan. Of het nu gaat om persoonsfraude of spieken, op alles wordt streng gecontroleerd. Zo werden er direct foto’s genomen en vergeleken met de foto's op het paspoort waarna aanvullend ook onze vingerafdrukken werden afgenomen. Nadat we daarna nog ongeveer een uur hadden gewacht werden de namen omgeroepen en werd de grote groep opgedeeld in kleinere groepjes en naar verschillende lokalen gebracht. De banken stonden ver uit elkaar en een medewerker las de instructies voor vanaf het instructieblad om niets aan het toeval over te laten.

De test zelf is verdeeld in vier delen waarvan de eerste drie (luisteren, lezen en schrijven) direct achter elkaar worden afgenomen. Voor lezen en schrijven staat een uur en voor luisteren veertig minuten waardoor je in totaal dus twee uur en veertig minuten achter elkaar op de toppen van je kunnen bezig bent. Een toiletbezoek is niet toegestaan, je mag geen horloge dragen, je paspoort dient de gehele tijd zichtbaar op je tafel te liggen en het enige wat je daarnaast bij je mag dragen is een 2B potlood, een puntenslijper en een gum in een doorzichtige etui van de organisatie.

Nadat de eerste drie onderdelen achter de rug waren volgde later in de middag het spreekgedeelte. De moeilijkheidsgraad van de toets en het idee dat er op alle onderdelen minimaal een zeven gescoord moest worden zorgde uiteraard voor de nodige spanning.

Nadat alle onderdelen waren afgerond maakten we op de weg terug in de taxi de balans op. De onderdelen spreken en luisteren verliepen voor ons beiden vrij goed, maar daarentegen was schrijven ontzettend moeilijk en lezen wellicht nog lastiger. De uitslag van het examen zal op tien augustus bekend worden gemaakt en dan zal voor ons tevens bekend worden of we op korte termijn naar Australië kunnen vertrekken.

Tot die tijd proberen we niet teveel aan de uitslag te denken en onze dagen op Bali te vullen met leuke activiteiten.

Zo hebben we een aantal dagen geleden het ‘Monkey forest’ bezocht en zijn we gisteren op de scooter naar de ‘Pura Lempuanga tempel’ gereden alwaar we hebben genoten van de prachtige vergezichten.